Alles begon eigenlijk bij de 20 weken echo, hiervoor was er nog geen vuiltje aan de lucht. Ik was snel zwanger, voelde mij goed en we genoten van de fantasieën van ons met een kindje. Wat een mooi vooruitzicht!
Vlak voordat wij op vakantie gingen deden wij bij 18 weken een geslachtsbepalingsecho, deze wilden we stiekem toch heel graag voor de vakantie doen. Zo gezegd, zo gedaan! Tijdens de echo zagen we dat we een jongetje zouden krijgen, zo leuk! En ook zag de echoscopiste dat ons zoontje niet zo groot was, geen ramp, maar iets om even rekening mee te houden.
Het voelde niet naar toen we naar huis gingen, we waren gelukkig met het bericht dat het een jongetje zou worden en de vakantie kwam eraan. Heerlijk vooruitzicht. Die twee weken daarna hebben we volop genoten in de Dordogne, onze laatste vakantie als stel en onze laatste vakantie als niet-ouders.
Een paar daagjes na onze vakantie hadden we de 20 weken echo. Mijn ouders waren met mij en Peter mee, leuk. Zo konden we samen genieten van een uitgebreide echo. Eenmaal binnen ging ik comfortabel liggen en mocht het genieten van de beelden beginnen. Ik kreeg zo nu en dan een vraag en de echoscopiste lag af en toe iets uit. Uiteindelijk begon het stiller te worden en begon ze flink na te meten, tot ze plots zei: “Jullie kindje is wel heel klein voor de termijn.” Ik denk dat iedereen eventjes hun adem inhield. Klein, oké, dat is geen ramp toch? Hij groeit vanzelf wel toch? Maar de vrouw van de echo schatte het allemaal wat ernstiger in, we moesten direct naar het ziekenhuis voor een GUO (geavanceerd ultrageluid onderzoek). Dit is een uitgebreidere echo waarop ze werkelijk alles kunnen zien van je kindje: elke ader, elke kamer en elk botje kon bijna gezien worden. Bij het verlaten van de 20 weken echo zei de mevrouw nog: “Heel veel sterkte de komende tijd.” en dat was dat, we konden niet met een rotter gevoel en rottigere opmerking weggaan.
We konden niet dezelfde dag terecht bij de GUO omdat het al aan het einde van de dag was, de volgende dag belde de vrouw van de 20 weken echo en vertelde dat ik de volgende dag terecht kon: “Het is wel verstandig dat je je partner meeneemt als steun hoor!” Weer zo’n rot opmerking, was het dan echt zo erg? Ik was op van de zenuwen.
Peter kon niet mee naar de GUO, mijn ouders gelukkig wel. Dus daar gingen we weer: op naar het ziekenhuis! De verpleegsters bij de GUO waren mega lief en stelde mij enorm gerust, nog voordat de echo begon. Tijdens de echo werd mij alles uitgelegd, alles wat zij zagen en wat zij dachten. Super fijn dat ze zo open waren. Dat stelde mij gerust.
Alles in Senn zijn lichaampje was prima, geen gekke dingen. Het enige wat afwijkend was: zijn ledematen waren korter dan de rest van zijn lichaam, die liepen dus op achter qua termijn. De reden ervoor was niet duidelijk: het zou een syndroom kunnen zijn. Om dit te achterhalen moesten we binnen een week beslissen of wij een vruchtwaterpunctie wilden, maar het risico op een miskraam zou rond deze termijn van mijn zwangerschap wel heel groot zijn. Dit vonden wij te spannend, dus kozen hier niet voor. Syndroom of niet, ons kindje was meer dan welkom.
Wel moest ik hierna onder controle blijven bij de gynaecoloog en stiekem werd er gehoopt dat in de weken na deze echo meer duidelijkheid zou komen. Helaas, die kwam er niet. Ik had wekelijks een groeiecho, de ene week opzich goed, de andere week liep Senn weer drie weken op achter. ZO naar en ZO spannend! Zelfs het genieten van echo’s werd lastig.
Om deze reden moest ik ingeleid worden voor de 40 weken en op 3 december 2016 (39+5w) is Senn geboren: 49cm en 2.700 gram. Klein, maar kerngezond. Al die spanning en stress? Niet nodig, want ook in mijn placenta werden geen gekke dingen gevonden. Genetisch dan blijkbaar, ik en mijn vriend zijn tenslotte ook niet groot!
Heb jij ook spannende tijden gehad in je zwangerschap?
Liefs,
Erin
Deze blog staat ook op Mamaplaats.
No Comments