Van mijzelf had ik nooit gedacht dat ik deze blog zou schrijven. Hulp pak ik niet zo snel aan “ken het allemaal zelf wel”. Tja, zo zit ik in elkaar, voel mij ook vaak een tikkeltje opgelaten om om hulp te vragen. Daarbij voelde het als falen om hulp te krijgen bij het slapen van Keet, bij Senn sliepen we tenslotte 3 jaar niet door, dus dit zou een eitje moeten zijn.
Was het niet dat dit mij veel zwaarder viel. We zaten nog niet eens op de helft van de jaren van Senn en ik was al compleet gebroken. Logisch ook wel, Keet is tenslotte de tweede, we hebben dus al zorgen van kindje nummer één en daar komt kindje nummer twee bij. Tel er Tante C bij op en een hele andere leefsituatie dan bij Senn en dan is het eigenlijk logisch dat dit zwaarder was. Maar dan nog, is een slaapcoach wel wat voor ons?
Na de zoveelste nacht kocht ik uit frustratie boeken, of eigenlijk kocht ik die tijdens de zoveelste nacht. Er is toch heel wat geld doorheen gegaan zo in die nachten. Van knuffels tot boeken, van muziekjes tot slaapzakken. Veel heeft de revue gepasseerd. Vermoeidheid doet gekke dingen met je. Ik liep op mijn end en Peter moest het ontgelden, zo’n 5x per nacht eruit is niet gezond. Voor niemand niet. Er moest verandering komen. Dus vestigde ik mijn hoop op dat boek. Het was een prima boek, maar ik miste aansluiting met de situatie van Keet. Plus, ik miste ook een stok achter de deur. Iemand die het ons vertelde hoe het moest, iemand die meekijkt en iemand die ons kan steunen.
Precies op het juiste moment klopte Marloes aan, onze redder in nood, onze slaapcoach die wij nog iedere nacht dankbaar zijn. Marloes en ik hebben eerst gebeld. Willen wij dit? Wat houdt het in? Hoe werkt het? En even kletsen. De klik voelde ik gelijk, dat zit wel goed. Marloes praatte over een traject van 14 dagen en hierna zou Keet door moeten slapen, ik geloofde haar, maar ergens had ik verwacht dat wij de uitzondering op de regel zouden zijn. Gaan we never redden.
Aan de hand van een videogesprek en een vragenlijst heeft Marloes onze situatie in kaart gebracht en hebben wij wensen naar elkaar uitgesproken, verwachtingen. Het doel? Keet laten doorslapen en geen voedingen meer tussen bedtijd en ontbijt, ze heeft ze tenslotte niet meer nodig en mij brak het op. Aan de hand van een persoonlijk slaapplan en dagelijks contact zijn wij aan de bak gegaan. Gekeken naar wat bij Keet pas qua bedtijd en slaapje overdag, ook de slaapgewoontes hebben wij veranderd. Kleine puntjes, met een groot effect. Peter had de eerste nachten van het traject voor zijn rekening als Keet wakker werd. En weetje? Bij de derde nacht was zij alleen in de avond even wakker en daarna niet meer. Een zaadje van hoop werd geplant, zou het?
Tussendoor werd Keet ziek, werd ik ziek, was er veel gaande. Niet ideaal voor een slaaptraining, maar Keet deed het dapper. En weetje? Vanaf nacht 3 slaapt ze door! Ik ben gestopt met tellen. Soms wordt ze wakker, dat mag, maar ze weet zelf haar draai weer te vinden en tukt verder. Wat anders. Wat bizar. Wat een geluk. Wat een energie.
Ik ben weer een beetje mens. Ik voel mij weer mens. Ik voel mij weer meer uitgerust bij het opstaan.
En ja, ik voel mij ook nog onzeker. Wat als? Wat als? Maar ik heb ook de zinnetjes van Marloes in mijn hoofd, de handvatten en ons slaapplan. En ik weet zeker, mocht er echt paniek zijn, dan kunnen wij Marloes bereiken.
Dankjewel lieve Marloes, voor de kennis, de hulp en de vreugde iedere ochtend. Wij zullen nog vaak tegen elkaar zeggen in discussies: “JA MAAR MARLOES ZEI DIT!” Jouw uitleg en jouw woorden hebben wij goed onthouden. Dankjewel!
No Comments