Ik word al een poosje aan mijn mouw getrokken of ik het bevallingsverhaal van Keet wil delen. Tuurlijk! Iedere dag dacht ik er weer aan om hem op te schrijven, maar kon zomaar de rust niet vinden om te beginnen. Nu wel 😉
De zwangerschap van Keet ging behoorlijk vlekkeloos, zo fijn! Want het gevoel van Senn zat er nog, dat ging niet zo lekker en de bevalling was ook allesbehalve hoe wij het wilden. Daar moest deze keer dus verandering in komen.
In eerst instantie riep ik heel hard: ik ga niet thuisbevallen! NOOOOWAY. Die keuze had ik ook niet, want ik was onder controle bij de gynaecoloog, dus dan moet (nouja, je bent altijd nog je eigen baas) je in het ziekenhuis bevallen. Ik vond het prima, tot corona weer oplaaide en alles strenger werd. Wil ik wel in het ziekenhuis bevallen? Ik verdiepte mij in thuisbevallingen en ik zag het voor me, dit wil ik. De gedachte alleen bracht me al rust. Er was wel werk aan de winkel want ik was al 34 weken zwanger en liep nog in het ziekenhuis. In overleg met de gynaecoloog mocht ik terug naar de verloskundige, mijn astma en ijzer waren op orde en de baby deed het goed. Bij 36 weken ben ik dus teruggekomen bij de verloskundige.
Sinds die week kreeg ik het ook lichamelijk zwaar. Alles deed me zeer en ik begon de weken te tellen. 2 november, een dag voor ik 39 weken zwanger was moest ik op controle bij de verloskundige. Ik kon niet meer, lichamelijk helemaal op. Ik had zo’n pijn. Bij de verloskundige vroeg ik naar de mogelijkheid van strippen, maar dit wilden ze niet voor de 40 weken. Dus het was nog uitzingen, de afspraak voor het strippen de week erop maakten we wel. Huilend ging ik naar huis. Het voelde uitzichtloos, hoe moest ik dit volhouden?
Die nacht sliep ik als een roos, bizar als ik eraan terug denk, maar waarschijnlijk bedacht mijn lichaam dat ik wel wat rust kon gebruiken. We gingen om 7u uit bed, want Senn moest naar het kinderdagverblijf. Ik voelde wat kramp, niet heftig, wel wat vervelend. Ik dacht overigens niet aan weeën, zo voelde het bij Senn niet. Dus ik maakte Senn klaar voor de kindjes en bracht hem weg, de krampen bleven. Ik voelde ze best, maar was prima te dealen, nog steeds dacht ik niet aan een bevalling. Peter had plannen om te gaan vissen en ik vond het dikke prima, lekker gaan schat! Zodoende zat hij om half 9 te vissen en rommelde mijn buik een beetje verder. Zonder enig goed meetbaar ritme. Het zal wel. Ik hield wel contact met Peter, maar het voelde lullig om hem thuis te laten komen. Kon hij eindelijk vissen, zou ik hem bellen met loos alarm. Nee nee.
Half 10, oké het wordt irritant in mijn buik. Toch Peter gebeld of hij eventjes wilde komen, ik wist niet zo goed wat te doen. Tussendoor dacht ik nog even aan mijn Instagram, ik wilde niet het vermoeden wekken dat ik aan het bevallen was en Joost mocht weten hoelang ik straks moet puffen, dus ik knalde nog even watt stories de wereld in. Achteraf hoorde ik heel veel volgers daarover, zo van “HUH! Je was nog online!” Achja 😉 In ieder geval, wat nu? Verloskundige bellen? Voelde een beetje lullig, zou vast voor niets zijn. 09.40, oké, ik bel wel even voor overleg en ze besloot er met een halfuurtje aan te komen. Ook Peter was net thuis. Ergens kwam het besef: ja dit zijn weeën. Ik besloot ook mijn vriendinnetjes even een appje te sturen, om 09.52u stuurde ik deze foto met de tekst: “It’s the real deal!”
Om 10u was de verloskundige er en deed onderzoek. Ze vroeg nog aan mij wat ik zelf dacht qua ontsluiting. “Euh, 3 cm?” Ze lachte, nee hoor, 8 cm sowieso al! Peter belde ondertussen de kraamzorg. Onze kraamverzorgende had een zieke thuis, dus ze stuurde een collega met enige spoed op ons af. Die arme vrouw zat nog aan haar bakkie koffie toen ze hoorde dat ze eigenlijk wel NU in de auto moest stappen. Om ongeveer half 11 was zij er, ik kon nog een half zwaaitje opbrengen en keerde terug in mijn bubbel. Het was te handelen, maar ik verloor ook af en toe mijn controle. Ergens halverwege riep ik: HAAL HET ERUIT! IK KAN DIT NIET. Onzin natuurlijk, ik kan het wel en het moet wel. Ik had een shitload aan vruchtwater en omdat het allemaal zo snel ging, hadden wij dus geen matrasbeschermer om het bed gedaan. Dit moest nog snel gebeuren, oeps… De kraamzorg en verloskundige bleken hier trouwens erg handig in te zijn, hebben ze vast vaker meegemaakt. We maakten nog een grapje over dat we vaker lekkage hebben, geen probleem dus 😉
De verloskundige was een topper van een vrouw, zij en de kraamzorg raakte mij niet aan. Ze lieten mij en mijn lichaam het werk doen. Voel je dat je moet persen? Doen. Rust? Doen. Laat je lichaam zeggen wat je moet doen. Wat was dit fijn! Geen mensen die riepen dat ik moest persen, of die hardop tot 10 aan het tellen waren, geen harde STOP of DOORGAAN! Nee, gewoon ik en mijn kracht. Na ongeveer twee en een half uur in bevalling te zijn en 6 minuten persen kwam onze Keet op de wereld, geheel gezond en wel. 3,9 kilo en 50 centimeter, een wolk van een dame. De placenta bleek al flink aan het verkalken te zijn, dus Keet was gewoon echt klaar om geboren te worden.
De navelstreng lieten we uitkloppen, ik knipte hem door en we hebben direct enorm lang geknuffeld. Nog zo’n fijn ding aan thuis bevallen, al had ik de hele dag willen knuffelen zonder op te staan kon dat ook. Maar goed, even douchen vond ik wel fijn 😉 En direct daarna weer een schoon bedje. GENIETEN! Mensen, wat is thuis bevallen fijn.
Liefs,
Erin
No Comments