Al vrij vroeg in mijn zwangerschap wisten wij dat ik, als ik de 40 weken zou halen, ik ingeleid zou worden voor die tijd. Ik mocht namelijk vanwege het gewicht van onze kleine man hem niet langer dan 40 weken dragen, dit omdat hij buiten mijn buik dan beter zou groeien dan in mijn buik. Om die reden moest ik dus ingeleid worden.
Mijn uitgerekende datum was 5 december, niet zo praktisch en stiekem hoopte ik na 5 december te bevallen, na de Sinterklaasdrukte. Maar goed dat kon ik dus al vrij snel op mijn bolle zwangere buik schrijven 😉 Ik mocht een week of 3 voor mijn uitgerekende datum de datum voor mijn inleiding kiezen, althans, ik koos niets. Ik werd op vrijdag 2 december ingepland, die dag moest ik mij om 7u in de ochtend melden bij de verloskamers.
Ik had kort daarvoor nog een afspraak bij de gynaecoloog en daardoor wist ik dat er nog precies niets van een bevalling op gang was, Senn was zelfs nauwelijks ingedaald, dus het zou nog een klusje worden. Om deze reden werd ik ingeleid met behulp van een ballonnetje, dit zou mijn baarmoedermond week moeten maken. Het is een ballonkatheter, deze wordt dus ingebracht waarna hij aan het einde gevuld wordt met wat water. Hierdoor ontstaat er dus een klein ballonnetje. Door de druk raakt je lichaam in de war en gaat het hormonen aanmaken die ervoor zorgen dat de baarmoedermond week wordt. Ik werd van te voren voorbereid dat dit proces best eens een dag zou kunnen duren, geduld was dus geboden.
Ik vond die katheter trouwens mega ongemakkelijk, het inbrengen ervan (door de gynaecoloog trouwens ook). De mannelijke arts was toe aan weekend denk ik, want voordat hij begon besloot hij de meest ongemakkelijke opmerking ooit te maken: “Vergeet hiervan vooral niet te genieten!” waarna hij toch echt even tussen mijn benen moest, ik hield het niet meer en ik zag Peter nogal ongemakkelijk kijken haha.
In ieder geval, bij sommige ziekenhuizen mag je met de katheter naar huis, ik mocht gelukkig blijven. En maar goed ook! Want halverwege de dag viel dat verrekte ding er gelukkig uit, ik had toen 3cm ontsluiting. Ik mocht de rest van de dag rustig doorkomen en de volgende ochtend om 8u zouden mijn vliezen gebroken worden. Met behulp van een slaappil heb ik heeeeeerlijk geslapen (ook gelijk de laatste keer tot nu toe haha).
Ik had net één hap van mijn beschuitje op toen de gynaecoloog kwam om mijn vliezen te breken, joe. Dit was snel gebeurd en mijn lichaam kreeg de tijd om zelf weeën op te wekken. Hoewel ik krampen had, registreerde de computer helemaal niets, dus ik had geen weeën volgens de artsen. Ik had geen flauw idee, dus als hun het zeiden was het vast zo. Ik kreeg weeënopwekkers en damn wat ging dat snel! Een weeënstorm volgde en toen past begonnen ze te beseffen dat de apparatuur niet werkte, thanks.
Ik had nog maar 4cm ontsluiting toen ik midden in die storm zat en hoewel ik er fel op tegen was voordat ik moest bevallen, riep ik dat ik onmiddellijk een ruggenprik wilde. Na een uur kreeg ik die, en ik wachtte ongeduldig op verlichting. Die kwam er niet, ik had alleen 1 lam been, enorme persdrang en heftige weeën. Wat nou ruggenprik? Dat rotding werkte niet. Mijn ontsluiting werd weer gemeten en hoppa, 10 cm! Logisch dat ik weinig merkte van de ruggenprik, ik moest gaan persen.
Ik moest eerst oefenen van de gynaecoloog, even weten waar ik naar toe moest persen. Dan deed zij even haar jasje aan. Helaas voor haar kwam bij de tweede keer ‘oefenen’ Senn zijn hoofdje al mee en niet veel later de rest. Hij had de navelstreng om zijn nek, dus die moest tussendoor ook nog even snel doorknipt worden, maar binnen 13 minuten was daar Senn Dani Simon! Een ventje van precies 2700 gram en 49cm. Klein, maar viel ons alles mee.
Als ik had mogen kiezen en met de kennis van nu, had ik absoluut niet ingeleid willen worden. Naar mijn mening was Senn nog niet klaar om geboren te worden, nog niet klaar voor de grote boze wereld en in plaats van hem rustig voor te bereiden is hij met een noodgang op de wereld gekomen. Ik kan mij absoluut niet voorstellen dat dit goed voor hem is en is geweest. Ik zal natuurlijk nooit weten of het anders wel beter was gegaan met Senn, maar dit was alles behalve natuurlijk. Dit was niet de natuur die zijn werk deed.
Benieuwd of er meer mama’s zijn die dit ook voelen over hun inleiding.
Liefs,
Erin
No Comments