November 2016, een maand waarin ons hele leven veranderde, na 2 jaar proberen zwanger te worden, vele onderzoeken verder in het ziekenhuis dacht ik ach nog 1 testje. Ik zou die avond een wijnavondje houden met vriendinnen en iets zei me dat ik toch even moest testen, ook al was het de 2000ste die ik deed.
Binnen een paar seconde zag ik twee duidelijke strepen op de test verschijnen, dat zou betekenen dat ik zwanger ben, toch? Dacht ik.
Omdat we onderzoeken hadden gehad in het ziekenhuis mochten we snel langs komen voor een echo, een geruststelling want we zagen het mooie hartje kloppen! Vanaf nu genieten geblazen! Althans, dat dachten we, 2017 wordt ons jaar!
Begin januari, we gingen langs om een termijnecho te maken, het was avond waardoor mijn darmen al voor de baby lagen en het dus niet goed te zien was, ze vroegen ons of we een andere dag terug konden komen maar dan overdag. Natuurlijk! Welke moeder vind het niet leuk om weer even naar haar kindje te kijken?
Mijn man kon helaas niet mee, maar daardoor kon een van mijn beste vriendinnetjes gezellig mee, we kwamen lachend binnen, ik kon niet wachten tot zij het kleine hummeltje in mijn buik kon zien. De verloskundige begon met meten, ik vroeg lachend of hij nu een beetje meewerkte en of alles te meten was.
Haar antwoord was dat ze andere dingen had opgemeten en dat ze me gelijk door zou sturen naar het kinderziekenhuis. Ze gaf aan een verdikte nekplooi te hebben gezien en het enige wat ze losliet was dat het er niet goed uit zag, het waarschijnlijk niet levensvatbaar zou zijn en ik niks mocht Googlen als ik thuis was.
Het enige moment in mijn leven dat ik letterlijk verstijfd was, ik kon niks zeggen. Ik hoorde haar bellen met het ziekenhuis met de mededeling dat de nekplooi 9,0 mm was en ze bij 3,5 van een afwijkende afmeting spreken.
De dag erna konden we gelijk terecht en hadden we een uitgebreide echo. In mijn ogen een super vrolijke actieve baby, de echoscopist gaf aan dat hij er inderdaad actief uit zag maar er ook vocht in zijn buikje en borstkas zat, en het hartje zo klein was en die de druk van het vocht waarschijnlijk niet aan zou kunnen.
Ze kon niet veel zeggen want er zou een expert nog met ons in gesprek gaan met verdere uitleg. We werden een andere kamer ingeroepen en ik barstte gelijk in huilen uit.
De mevrouw gaf gelijk aan dat mijn reactie gepast was omdat het geen goed nieuws zou zijn, ze kwam met tabelletjes waar een schatting van overleving te zien was.. het ging tot 7 mm en dat was 9% overlevingskans, dat betekende dus dat onze 9 mm daar niet eens bij hoorde en er dus nog minder kans was.. we kregen 3 opties:
Optie 1: de zwangerschap afwachten en kijken wat er over een paar werken zou gebeuren want de arts gaf aan dat met 17 weken deze zwangerschap waarschijnlijk zelf al beëindigd zou zijn en het hartje niet meer zou kloppen.
Optie 2: een vlokkentest laten doen om uitslag te krijgen wat er zou zijn met de baby.
Optie 3: werd met dikke stift omcirkeld en was om de zwangerschap af te breken doormiddel van pillen die de bevalling opgang zouden brengen.
Mijn man en ik waren vast besloten en hadden afgesproken dat we hoe dan ook de zwangerschap niet zelf zouden afbreken en dat zei mijn man gelijk tegen de arts waarop die verbaasd reageerde, de exacte woorden weet ik niet meer maar het kwam erop neer dat hij gek was en hij mij van een dood kindje zou zien bevallen. We kozen uiteindelijk optie 2, we wilde graag weten wat er aan de hand was en de afspraak werd ingepland.
4 dagen moest ik wachten voor we weer terug konden voor de vlokkentest, ik was het begin van mijn zwangerschap zo misselijk en dat voelde zo zinloos deze tijd, elke dag zei ik tegen mijn man waar doe ik het voor? Zo misselijk en dan met het vooruitzicht dat het waarschijnlijk toch niet zou leven?
Voor de vlokkentest werd er een echo gemaakt en bewoog hij zo weinig, hij merkte mijn stress waarschijnlijk en reageerde daar op. Nadat er deeltjes van mijn placenta waren afgenomen om te onderzoeken moesten mijn man en ik nog bloed afnemen om te onderzoeken of er iets in ons DNA zat en of onze DNA’s samen misschien niet matchten, ze vroegen ons gelijk of we het geslacht zouden willen weten aangezien ze dat uit het DNA konden halen.
Binnen 2 dagen zouden we te horen krijgen of er iets uit de grote chromosomen was gekomen en 14 dagen voor ze alle chromosomen 1 voor 1 zouden hebben uitgezocht. Ik zat in zo’n waas dat het mij beter leek dat ze mijn man zouden bellen i.p.v. mij, ik kon niet normaal nadenken.
2 dagen na de vlokkentest werd ik smiddags gebeld door mijn man dat het ziekenhuis had gebeld en alle chromosomen er goed uit zagen, iets wat het ziekenhuis niet had verwacht maar dit was al een wonder, ze gaven aan dat we niet te blij moesten zijn en de verdere onderzoeken moesten afwachten maar het echt bijzonder was, mijn man wou ophangen toen de mevrouw vroeg of het klopte dat wij het geslacht wilde weten.. Mijn man was toch al zo blij dat hij zei het kan me geen reet schelen wat ik krijg want dit is al zo fijn, maar zeg het toch maar. De mevrouw meldde dat er een klein jongetje in mijn buik aan het groeien was..
De 12 dagen erna zijn als een soort van waas voor mij, ik lag alleen maar op bed en kon alleen maar huilen. Ik was zo opgelucht want 12 dagen erna kregen we te horen dat ook alle chromosomen 1 voor 1 er goed uit zagen, de artsen zeiden dat ze dit nog nooit hadden meegemaakt en ze nog wel wat sceptisch waren.
Vele ziekenhuis onderzoeken volgde want als ze 1 echo te veel vruchtwater zagen met het verhaal van zo’n dikke nekplooi mocht ik weer naar het WKZ om een uitgebreide echo te ondergaan.
Uiteindelijk 3 augustus 2017 was het zo ver, ons zoontje Jason werd geboren, wat is hij mooi was het eerste wat ik dacht, maar hij huilt niet? Ik gilde en huilde en zei tegen mijn man: is hij nou alsnog dood geboren? De verloskundige stelde me gerust en zei dat hij even moest wennen.
Jason is uiteindelijk gezond geboren en is inmiddels een ondeugende peuter van 2 jaar, de eerste tijd was zo onwerkelijk en heb ik veel zitten huilen omdat ik zo weinig heb kunnen genieten van mijn zwangerschap.
Ik denk dat ik hierdoor nooit meer echt onbezorgd zwanger zou zijn maar zo enorm dankbaar ben met mijn vriendje <3
Liefs,
Rianne
No Comments