December, 2017. Hoera! Ik heb zwangerschapsverlof. 28 december was ik uitgerekend van mijn dochter Lauren. Acht maanden heerlijk genoten van de zwangerschap, niks geen gekke dingen. Niet misselijk en geen gekke dingen. Controles waren ook elke keer uitstekend. Tot dat ik in mijn eerste week verlof naar de verloskundige moest. Mijn bloeddruk was te hoog, en mijn urinewaardes waren ook niet goed. Nou, daar ging ik dan samen met mijn vriend richting het ziekenhuis. Ik had zwangerschapsvergiftiging, en alles werd in werking gesteld. Ziekenhuisopname en elke dag een CTG scan. Na enkele dagen mocht ik dan weer naar huis, maar ik moest wel vaker op controle. Met Lauren ging het gelukkig allemaal goed in mijn mooie bolle buik.
Maar ik voelde me op een gegeven moment steeds slechter. Ik hield geen eten meer binnen, ik viel af en had daardoor totaal geen energie meer. Gelijk weer contact opgenomen met de verloskundige en mocht gelijk weer naar het ziekenhuis komen. Er werden constant verschillende opties genoemd, maar er kwam telkens geen conclusie van wat er nu echt ging gebeuren. Met Lauren ging nog steeds alles goed, maar met ‘mama’ niet.
Het was bijna eind december, en ik wou graag ‘normale’ feestdagen. Dit werd gelukkig goed begrepen door de artsen en ze hebben mij een infuus gegeven met een oppeppertje. Ik weet niet wat het was, maar ik was eerst totaal van de wereld. Zo lam als een kanarie. Maar des al niettemin heb ik goede kerstdagen gehad. Na de kerstdagen mocht ik weer voor controle, en was er voor de kerstdagen gesproken over een ‘datum’. Helaas moesten we weer wachten, maar stonden wel op een punt als het na nieuwjaarsdag nog niet anders was wouden we heel graag dat er echt een vaste datum kwam. Ik was helemaal kapot en gebroken van de afgelopen weken. Ik kon niet meer.
2 januari 2018, controle tijd! Jaaaaa! We hadden een datum, ze wouden me nu uit eindelijk wel graag laten bevallen. Twee dagen later stonden we om 7.00 bij de bel op de geboorteafdeling. Het was zo spannend en zo bijzonder. Je weet het: vandaag gaat het gebeuren. Mijn vliezen werden gebroken, en het was nu wachten. Ik kreeg ook weeën opwekkers maar om 15.00 ’s middags, nog bijna geen ontsluiting. De moed zakte me een beetje in de schoenen. Ik ben dan ook op een gegeven moment van de weeën opwekkers afgehaald, en ben lekker in bad gegaan. Vanaf dat moment kreeg ik ontzettend veel pijn, en kon dat er echt niet bij hebben. Ik kreeg de keuze voor een ruggenprik en deze heb ik ook aangenomen. Vanaf dat moment kreeg ik iets meer rust, en was ik meer ontspannen. Op een gegeven moment had ik voldoende ontsluiting en mocht ik dan beginnen. Pff, wat was dat spannend. Ik word voor de aller eerste keer mama.
Om 21.38 is mijn gezonde dochter Lauren geboren, en wat was ze prachtig. Ik heb haar heel kort mogen vast houden, want ik had een bloeding. Het was een rollercoaster van emoties. Ik werd direct naar de OK gebracht. Ik zag bloed op gang, naast mijn bed druppen en dacht: wat is er in godsnaam aan de hand. Om 3.00 ’s nachts ben ik weer terug gekomen, op mijn kamer. Daar lag onze prachtige dochter, en zat mijn liefdevolle vriend en fantastische (schoon)ouders. Ik kreeg te horen dat ik 2.5 liter bloed was verloren. Een vrouw heeft gemiddeld 4.5 liter bloed, dus dit hakte er wel even in. Ik schrok ook van mezelf, ik was een spook. Mij werd ook gezegd dat het ‘kantje’ boord was. Nou, dan word je wel even op de feiten gedrukt hoe het ook kan gaan.
De volgende dag in het ziekenhuis, ik wou zo graag naar mijn eigen slaapkamer. Naar mijn eigen omgeving. Ik mocht wel naar huis, maar eerst moesten mijn waardes goed zijn. Ik mocht naar huis. Achteraf had ik er nog beter een nachtje kunnen blijven. In mijn kraamweek kwamen de emoties hoog op, vooral het besef wat als ik mijn vriend en Lauren alleen had achter gelaten? Vanaf dat moment heb ik het besef ook dat het leven te kort is, en dat je elke dag moet genieten van het leven en van elkaar.
Lots of love,
Esther – East Side Mommy
Ps. Wil jij ook jouw verhaal delen? Neem dan even contact met mij op.
No Comments