08.00u
Gauw nog de laatste happen brood naar binnen werken, tanden poetsen, telefoon omzetten, mail lezen en de auto instappen. Wacht, autosleutels. Waar had ik die ook alweer gelaten. Niet in mijn jaszak, niet in mijn tas, aaaaha, blijkbaar in een laatje wat nooit gebruikt wordt. Auto starten en gaan.
Ik weet niet beter dan dat ik altijd haast heb in mijn werk. Altijd onderweg, altijd scherp zijn omdat een chille situatie ineens kan veranderen in een onverwachte situatie. En dat maakt het ook mooi. Adrenaline is het fijnste hormoon. En laat adrenaline nou altijd weer door mijn lichaam gieren zodra die telefoon (die ik regelmatig uit het raam wens te gooien) weer afgaat op momenten dat het niet zo handig is. Als ik even op de wc zit, als ik in gesprek zit, als ik net net net in bed lig. Het komt nooit uit, maar toch ook weer wel. Want dat is het leven van een eerstelijns verloskundige. Op het moment dat de wereld slaapt, klaar staan voor vrouwen, mannen, gezinnen.
Nog steeds onderweg naar de eerste kraamvisite rinkelt de telefoon al. Een kraamverzorgster die zich zorgen maakt om de gele kleur van een baby, of ik, zodra ik kan, eerst daar even langs kan komen.
Flexibel. Aanpassingsvermogen. Snel schakelen. Ik denk een paar zeer belangrijke eigenschappen van een verloskundige.
De route die ik uitgestippeld had voor de tig kraamvisites deze ochtend, wijzigt meteen. Ik rij direct wel even naar dit gezin. Bij aankomst ziet het kindje inderdaad wel erg geel. Wat wordt veroorzaakt door een teveel aan afbraakproducten in het bloed van de baby, wat zij nog niet zo goed kan verwerken. Want al lijkt een kindje helemaal af na de geboorte, schijn bedriegt; er zijn nog zoveel processen aan de gang.
Het lijkt mij verstandig dat ze even naar het ziekenhuis gaan, om gecheckt te worden door de kinderarts. Dag 3. Kraamtranen in overvloed bij moeder. Slechte nachtrust, stuwing tot en met, een ander kind wat veel aandacht vraagt en dan nu ook nog dit. Na een bemoedigend gesprek weet ze zich te herpakken en overziet de situatie weer.
Ook dat hoort erbij. Vrouwen (en hun partners) bemoedigen, informatie geven, door het proces van de kraamtijd heen loodsen.
09.00u
Door naar de volgende visites. De eerste paar visites weet ik wonder boven wonder ongestoord door te komen. Bij visite nummer 5 van de ochtend gaat de telefoon weer. Een zwangere die haar kindje een dag wat minder gevoeld heeft. Hier rij ik direct na het afsluiten van de kraamvisite naartoe. Ik voel het kindje inderdaad ook niet duidelijk bewegen, de harttonen zijn gelukkig wel goed. Ik stuur haar naar het ziekenhuis voor een consult bij de klinisch verloskundige, zodat zij een extra check kunnen doen. Als ik bij deze dame op wil stappen heb ik nog een lijst van 6 visites op de planning. Mijn telefoon gaat weer af.
11.45u
Ik hoor een puffende vrouw aan de telefoon. ‘Ik heb nu weeën om de 2 tot 3 minuten, sinds een halfuur. Wil je alsjeblieft even komen? Ik voel namelijk ook wat druk op de onderkant, en weet niet zo goed wat het is.’ Zij zal haar eerste kindje op de wereld gaan zetten, en al verwacht ik normaal niet dat een bevalling van een eerste kindje zo snel zal gaan, besluit ik toch mijn onderbuikgevoel te volgen en de 6 visites die nog op de planning staan te laten voor wat het is en rij naar de vrouw in baringsnood toe.
Onderweg word ik gebeld. ‘Ben je er al bijna? Mijn vrouw raakt namelijk in paniek en weet niet wat ze moet doen.’ Ik stel deze ongeruste daddy to be gerust met de woorden ‘Ik rij jullie straat nu in’. Snel parkeer ik de auto, pak mijn tassen en huppel naar de voordeur. Deze wordt snel opengedaan. ‘Ze is boven, in de badkamer’. Ik zie een vrouw die al vrij ver in de baring lijkt te zijn onder de douche staan, af en toe een beetje persdrang weg proberen te zuchten. ‘Louise, je weet dat ik in het ziekenhuis wil bevallen he!’ roept ze als eerste. Ik begeleid haar naar bed om haar te kunnen onderzoeken en mijn verwachtingen worden bevestigd: volledige ontsluiting en persdrang. Ik leg haar uit dat we even van plan moeten wijzigen en dat hun kindje nu gaat komen.
Hier. Thuis.
Haar man staat een beetje machteloos aan het hoofdeinde. Ik geef hem maar snel even wat opdrachten: kruiken maken, emmers zoeken en doeken pakken. Ik bel ondertussen de kraamzorg en leg mijn spullen klaar. Ook de zuurstoffles. Mocht het nodig zijn, ligt ie maar klaar. Na een paar minuten heeft meneer zijn taken zorgvuldig volbracht en staat weer op de plek die hem juist lijkt: naast zijn vrouw. Op dat moment kan zijn vrouw de weeen echt niet meer wegzuchten en starten we met persen. Na een heftige 20 minuten is ze daar dan: een wolk van een dochter. Een emotionele man en vrouw, zojuist vader en moeder geworden kijken verwonderd naar hun dochter. Ondertussen gaat beneden de bel: de kraamzorg is er ook. Het moment supreme net gemist. Zij gaat direct aan de slag met wat zij nodig vindt. Ik ga nog even verder met de bevalling: de placenta volgt al snel. Een klein scheurtje hecht ik nog en deze dame is klaar met de grootste hindernis van haar zwangerschap: bevallen. Ze ligt tevreden in bed, bedankt me met de woorden ‘Wat fijn dat ik thuis ben bevallen en wat fijn dat jij er vertrouwen in had toen ik het niet meer zag zitten’. Ik leg uit dat ik nog wat werk te doen heb, maar dat de kraamzorg zal blijven en dat als het rustig is ik straks nog even langs kom. De kraamzorg vindt het prima als ik alvast ga, ze heeft mijn nummer en belt als het nodig is. Ze duwt me nog snel even een paar boterhammen in mijn hand, ‘want je moet ook goed voor jezelf zorgen’ zegt ze erbij.
13.40u
Ik stap weer in de auto. Nog 6 visites te gaan. Laat het nu even rustig blijven, hoop ik stilletjes. Deze hoop is snel vervlogen als de telefoon weer gaat: een vrouw van 34 weken zwanger met bloedverlies. De visites komen nog even op de wachtrij, want dit gaat voor.
14.50u
Nadat ik de dame met bloedverlies gezien heb en ingestuurd heb naar het ziekenhuis, kan ik de visites verder gaan doen. De telefoon blijft rinkelen: huisarts hier, kraamverzorgster daar, wat vragen van zwangere vrouwen tussendoor. Maar niets spannends.
18.30u
Mijn maag begint te knorren. De visites zijn gelukkig klaar en was alles goed met de kraamvrouwen en baby’s die ik gezien heb. De beschuit met muisjes weet ik altijd weer handig af te wimpelen, zo dol ben ik er nou ook weer niet op. Maar misschien was het toch handig geweest op deze dag wel wat aan te nemen. Want eten zit er voorlopig nog niet in: een stapel administratie ligt op mij te wachten en ik zou nog even naar de bevallen vrouw van vanmiddag gaan. Dat maar eerst doen.
18.50u
Aangekomen. Een dolgelukkige vader doet de deur open ‘oo, we zijn zo blij! Loop maar door hoor! Koffie?’ Ik besluit dit aanbod te accepteren en loop door naar boven. Daar zie ik ze weer: een gelukkige moeder met haar prachtige dochter. Ze is wat bijgekomen van alle actie en heeft weer praatjes voor tien.
19.45u
Thuis. Eten. Administratie. Mission accomplished voor vandaag. Mag de nacht alsjebleift rustig zijn?
22.30u
Slapen. Want je weet maar nooit wat er nog gaat komen.
03.00u
Vaag hoor ik wat geluid wat op mijn telefoon lijkt. Ik druk het in mijn onderbewuste weg, want ik ben ervan overtuigd dat het droom is.
03.02u
Ik schrik wakker: shit, drukte ik nu net een telefoontje weg? Gauw kijk ik op mijn scherm; ja hoor. Ik bel gauw terug. Een man neemt op: o, ja, hoi, ik had gebeld, mijn vrouw is aan het bevallen. Ik kijk snel in het dossier: 3e kindje, al 2 keer snel bevallen. Oke, slaapmodus uit, adrenaline aan.
03.15u
Ik zit in de auto. Gelukkig wonen ze praktisch om de hoek. En ben ik er snel.
03.25u
Ik sta naast het bed van de bevallende vrouw. Ze oogt nog niet heel erg actief aan het baren, maar schijn kan bedriegen. Bij het onderzoek blijkt dat ze 6cm heeft. Ze gaat wat lopen. En ik besluit alles vast klaar te zetten en de verloskundige toch maar te bellen. Ondertussen die telefoon weer: ‘Hoi, ik denk dat mijn baby gaat komen.’ Oke, en nu. Mijzelf in tweeen splitsen? Deze dame gaan onderzoeken en dan snel haar kant op. Ik besluit samen met haar dat we over een uur opnieuw contact hebben, dat ziet ze wel zitten.
03.46u
Goed besluit. Zojuist is er weer een baby geboren. Beneden. In de woonkamer. Ineens persdrang en na 1 keer persen een zoon ter wereld gebracht. Het ging ietsjes sneller dan verwacht allemaal.
04.00u
Ik bel gauw mijn andere patiënt op en zeg dat ik straks sowieso wel even haar kant op kom om haar te zien. Het kan nog wel even een uur, anderhalf uur duren, maakt haar niet uit, ze klinkt opgelucht dat er in ieder geval iemand komt en weet dat ze altijd kan bellen.
05.30u
Ik stap de vroege ochtend weer in. Die lucht. Ik hou ervan. Het feit dat het gros van de maatschappij nog ligt te slapen, een deel ervan langzaam wakker aan het worden is, en ik net een van de meest gewone wonders heb mogen meemaken.
05.55u
Ik stap bij de derde bevallende dame binnen van deze dienst. Het ziet er inderdaad naar uit dat de baby gaat komen. Haar eerste kindje. Na wat kletsen, vertrekken we naar boven, zodat ik haar kan onderzoeken. Ze heeft 4cm. Ze had zo gehoopt op meer ontsluiting, omdat ze de hele nacht al wakker is. We besluiten de spullen te gaan pakken, want ze wil graag poliklinisch bevallen. Op naar het ziekenhuis.
06.40u
Het ziekenhuis. Een ideale plek wanneer je niet thuis wil bevallen. Bij binnenkomst roept ze ‘breek die vliezen maar, dan komt hij hopelijk wat sneller!’ Na wat geklets met mevrouw over het effect hiervan, blijft ze bij haar standpunt. Ik vind het prima en breek haar vliezen, maar dan blijkt het dat er sprake is van meconiumhoudend vruchtwater. Een reden om over te dragen aan het ziekenhuis. Mevrouw snapt het en vindt alles prima zolang de baby maar snel komt. Ik kan haar niks garanderen.
Ondertussen schrijf ik snel de overdracht voor mijn collega. We doen zoveel mogelijk via de mail, zodat we in deze drukke praktijk geen tijd verliezen met directe overdrachten. Een prima manier van werken.
07.30u
Het ziekenhuis heeft mijn patient overgenomen, ze wil toch iets van pijnstilling, wat nu geregeld wordt. Een ruggenprik komt eraan. Ze zegt ‘je mag wel lekker naar huis gaan hoor, ik krijg goede zorg hier.’ Heel even voel ik weerstand, maar de vermoeidheid overvalt me ineens en ik neem haar aanbod ter harte. Ik neem afscheid van haar, beloof komende week nog even langs te komen en ga naar huis. Naar bed.
08.00u
24 uur later. Vrienden van mij zullen zich nooit realiseren hoe het leven van een verloskundige eruitziet. Zij zullen nooit kunnen bedenken wat ik allemaal mee maak en hoe hectisch het kan zijn.
Ik hou van mijn werk, maar zeker ook van mijn bed. Slapen. Dat is het enige wat ik nu wil. Tevreden slapen.
Liefs,
Louise
Wil jij ook jouw verhaal delen? Neem dan even contact met mij op.
No Comments