Toen Senn een paar weken oud was, gingen wij voor het eerst met hem naar de osteopaat, in de hoop dat het huilen minder zou worden en het slapen zou verbeteren.
Dit was voor ons de eerste kennismaking met de osteopaat voor je kindje. Ikzelf ben voor die tijd wel al eens vaker geweest en had hier goede ervaringen mee, ook las ik online vaak dat de osteopaat bij vele huilbabys de oplossing was! We gingen toen dus vol goede moed naar de osteopaat.
Het was al mega spannend om met Senn op pad te gaan, omdat we nooit wisten wanneer hij weer in huilen uit zou barsten, hij huilde zo’n 20u op een dag, dus huilen zou hij sowieso wel doen. Wij dus met Senn naar de osteopaat, ook met de gedachte dat Senn de navelstreng om zijn nekje had bij de geboorte. We konden ons dus voorstellen dat hij daar best last van zou hebben!
Toch deed die eerste behandeling niet zo veel voor Senn. Hij huilde niet, dat was een pluspunt, maar het stopte ook niet na de behandeling en hij sliep ook niet beter. Ach, baat het niet, schaad het niet. Uiteindelijk kwamen we achter de oorzaak van alles en was het ook logisch dat de osteopaat niet kon helpen.
Ongeveer een jaartje later waren we weer met Senn bij de osteopaat, de onrust bleef in zijn lichaampje en we besloten het weer te proberen. Toen zat zijn nekje wel degelijk vast! En ook zijn darmpjes waren onrustig. Tijdens de behandeling zei de osteopaat nog: “Niet verbaasd zijn als Senn op zeer korte termijn gaat zitten hoor!” Senn kon nog niet zitten en je raad het al. Krap een week na de behandeling ging Senn ineens zelfstandig zitten. Zo goed! Hij was toen ongeveer een jaar oud.
Laatst zijn we weer met Senn bij de osteopaat geweest, kijken of het hem toch weer zou helpen bij het slapen. Zijn darmpjes werden gemasseerd, zijn nekje en alles werd goed nagegaan. Toevallig kregen we het ook over zijn armpjes en dat hij die niet kon draaien. Dat we hiervoor al bij diverse specialisten zijn geweest en dat die nog geen diagnose kunnen stellen, ze hadden wel het vermoeden dat het een vergroeiing zou zijn van zijn kraakbeen in zijn ellebogen. Tja, afwachten dus.
Op het einde van de behandeling bij de osteopaat wilde ze toch nog even naar Senn zijn armpjes kijken. Dus dat deed ze. Een beetje frummelen, beetje masseren en een beetje trekken. En…. tadaaaa!! Hij kon plots beide armpjes draaien, natuurlijk wel wat stijver en Senn is het totaal niet gewend, maar het kon! Terwijl er zo’n grote blokkade op zat. Wat bleek? De pezen tussen de twee botten in zijn onderarm waren gewoon te gespannen en te strak. Hierdoor kwam er een blokkade en kon Senn die beweging dus niet maken.
We oefenen nu thuis bijna dagelijks, ik merk dat Senn de beweging nog niet uit zich zelf maakt (logisch, hij kon het nooit dus paste zijn handelingen aan), maar het wordt steeds soepeler!
Het slapen is helaas niet verbeterd, ik denk dat ik het maar moet accepteren.. maar ik ben wel heel trots op het resultaat van zijn armpjes. Toch een blije wij!
Ga jij wel eens naar de osteopaat? Of voor je kindje? Wat is jouw ervaring?
Liefs,
Erin
No Comments