We gaan verhuizen, dus het is tijd voor mij om afscheid te nemen van mijn stiefhuisje. Zo voelt het wel een beetje. Mijn vriend kocht dit appartement zo’n 7 jaar geleden alleen, zo’n 2 jaar geleden ben ik bij hem komen wonen en heb ik de zorg op mij genomen. Verfje hier en daar, meubeltje meer en meubeltje minder totdat het echt een plekje van ons samen is geworden. Toen dit plekje van ons samen een plekje voor ons drieën werd, besloten wij het appartementje te verkopen en een paleisje van ons samen te kopen. Iets waar wij met ons gezinnetje oud kunnen worden.
Nu is het dan echt zover, tijd om de dozen in te pakken, de vrachtwagen vol te laden en de deur op slot te draaien. Tijd om afscheid te nemen van het huisje waar Peter en ik, wij werden en waar wij een gezinnetje zijn geworden. Tijd voor een nieuw hoofdstuk! Eentje met veel meer ruimte om te groeien en wat hebben we er zin in. Maargoed, verhuizen gaat niet vanzelf.
Verhuizen opzich is al een dingetje, laat staan als je nog een huis moet verkopen en daarna eentje moet kopen (althans, moeten is een groot woord, we wilden het graag hihi). Het verkopen besloten we aan een makelaar over te laten, maar het kopen en het regelen van de hypotheek konden we zelf wel. Check! Ik moet bekennen, ik doe dit never never never nooit meer haha, maar we hebben het zelf gedaan! Het is gewoon nogal een dingetje als je al een hypotheek heb, over wilt stappen van bank en ineens met twee personen bent tijdens het kopen van een huis. We zijn beide ongeveer 20 jaar ouder en een bos grijs haar rijker. Voor wat, hoort wat.
En dan.. dan is het “financiële plaatje” geregeld en wordt het tijd voor iets van een planning. Wat uitdraait op 267 verhuisdozen verspreid door een 2-kamerappartement inclusief twee volwassenen, een baby die leert tijgeren, twee vissen en een overload aan speelgoed dat plots uit zichzelf gaat praten. Je kan je voorstellen, één grote puinbak. Niet alleen in huis, ook in ons hoofd. De planning die wij voor ogen hadden, viel stukje bij beetje steeds meer in het water en leerden wij het iets los te laten. Je weet zelf wel hoe dat gaat, vrijwel een kansloze missie, maar enigsinds gelukt. Op de dag dat wij de sleutel kregen van het nieuwe huis waren twee dingen zeker: de tijdstip van de overdracht en de opvang voor Senn de komende twee weken. Overigens ook niet geheel onbelangrijk, in eerste instantie totaal niet nagedacht over de kleine en de verhuizing. Totdat we een visioen kregen van Senn in een pot verf en een boor in zijn hand, nope.. dit gaan we niet doen!
Voor het “klussen” in ons nieuwe huisje hebben we een grove planning, we hebben de vrachtwagen van Peter al gepland en de spullen zijn binnen. Ik geloof dat het wel moet gaan lukken, willen is kunnen toch? Één ding weet ik wel: hier worden wij gelukkig! (maar eerst nog even stressen hihi).
Liefs,
Erin
No Comments