Zomaar eens een wat korter berichtje! Zijn jullie niet gewend, maar ook dat moet kunnen hihi. Even stilstaan bij het feit dat Senn alweer 9 maanden oud is, even lang uit mijn buik als in mijn buik. Wat gaat dat toch snel.
Ik mis het wel, ik vind het onwijs jammer dat de babyfase aan ons voorbij is gegaan. Eer dat wij Senn leerden kennen was hij alweer ruim een halfjaar oud, niets geen newborn meer, maar een ondernemende baby met een eigen wil. Eentje die al rolde en prima zelf kon spelen. Eentje die niet wilde knuffelen, maar de wereld wilde ontdekken. Rustig op schoot zitten en liggen? Noway. Wij hebben geen newborn gehad, althans, niet zo eentje uit de boekjes. Niet eentje die slaapt, wakker wordt en een beetje met je knuffelt. Eentje die tevreden is en een flesje drinkt of heerlijk aan je borst hangt. Nee, wij hadden een koemelkallergie en reflux dat overheerste bij ons kindje wat ervoor zorgde dat hij niet zichzelf kon zijn.
Wij hebben onze baby pas leren kennen toen hij ouder was en Senn kon zichzelf pas leren kennen toen hij ouder was. Dat zorgt ergens ook nog wel voor een schuldgevoel, waarom ontdekten we niet eerder wat er was? Althans, waarom werd er niet eerder naar ons geluisterd? Senn heeft ook het babyzijn niet gekregen..
En nu? Nu gaat het me allemaal veel te snel. Ik heb heimwee naar het minikindje dat het ooit was, naar de 2.7kg dat hij ooit woog. Naar de afhankelijkheid en de schattigheid. Begrijp me niet verkeerd, nogsteeds is hij afhankelijk en schattig, maar hij stevent hard op het dreumeszijn af. Papa en mama nog in complete verwarring achterlatend. Voor mijn gevoel zijn we pas net uit de kraamweek, maar de werkelijkheid is anders. Je bent alweer 9 maanden oud.
Lieve Senn, jij grote hunk, ondanks alles, je bent een wonder, een doorzetter en een vechter. We hebben je gekregen als mini, maar kennen je alleen als grote sterke vechter. En dat is precies hoe jij wilt zijn, een pittig ventje vol met karakter en altijd in een goed humeur. Jij bent de tranen onderhand ook wel zat, je hebt ze ingeruild voor een lach. En die lach? Die lach laat ons alles vergeten, zelfs de heimwee naar iets wat we toch niet kenden. Dit kennen we, dit willen we! Papa en mama houden van jou.
Liefs
2 Comments
Aline
september 3, 2017 at 3:21 pmPfff wat herkenbaad!! Onze dochter is inmiddels 2,5 maar wij kwamen er ook pas met 8 maanden achter wat er aan de hand was met haar… ook kma.. nog steeds zijn haar darmen gevoelig en heeft het invloed op haar en ons leven.. maar wat jij zegt herken ik; die leuke babytijd die je elders ziet hebben ook wij gemist..
Kelly
september 5, 2017 at 2:05 pmPrachtig geschreven, en helaas zó herkenbaar. Onze KMA & reflux baby is net 6 maanden, het lijkt nu beter te gaan. Ik zei van de week nog tegen iemand: voor mijn gevoel zijn we net uit de kraamtijd. We kunnen nu pas ontdekken wat voor uitstapjes we kunnen doen, hoe dat dan gaat, etc.
Jammer hè, dat we zoveel gemist hebben. Ik heb het gevoel dat anderen dat niet echt begrijpen.
Gelukkig maken onze kleintjes het goed met hun mooie lach!