Ik mag mijn bevallingsverhaal vertellen, die voor mijn idee een mooie en gezellige bevalling was waar ik met liefde over vertel. Op het moment dat ik dit schrijf ben ik bijna 38 weekjes zwanger van ons tweede kindje en zal ik dus binnenkort weer bevallen. Ik kijk er alweer naar uit en hoop op een mooie bevalling, net zoals bij onze eerste dochter. Alleen dan hopelijk deze keer wel thuis.
Ik zal eerst mijzelf even voorstellen. Ik ben Richelle, net 28 jaar en samen met Sjon van 31 jaar. Wij wonen nu ruim 5 jaar samen en zijn bijna 9 jaar een stel. In september 2015 bedachten wij dat we wel wilden stoppen met de pil, we hadden alles op de rit: een eigen huis, alle twee werk en alle twee een vast contract. Dat was voor ons het idee van “goh je kan starten met een gezin maken.”
Al gauw kwamen we erachter dat mijn lichaam niet reageerde zoals het zou moeten als je stopte met de pil. Mijn cyclus was en bleef van slag. Na een halfjaar aldoor een ziek gevoel te hebben gehad zijn wij naar de dokter gegaan en uiteindelijk mocht ik na verschillende onderzoeken naar de gynaecoloog. Daar leek het erop dat ik pcos had: ik moest wat afvallen en daarna kon ik beginnen met het hormoonclomid.
Hier ben ik in juni 2016 mee begonnen, het eerste rondje ging niet goed en ik kreeg er nog een kijkoperatie bovenop. Uiteindelijk zijn wij in september 2016 nog een keer gestart en ging het goed, ik had een eisprong en werd na 28 dagen ongesteld. Wauw! Nog nooit gehad, alleen met de pil. In november 2016 gingen wij een weekje weg en hadden we tijd voor ons twee. Ik sliep daar veel, wat niet raar was dachten wij, alle vermoeidheid kwam eruit. Bij thuiskomst kwam er wat anders aan het licht: we waren zwanger!
Negen maanden lang rommelden we door de zwangerschap heen. Tot de dag van de bevalling, ik keek daar al maanden naar uit! En toen opeens was het zover. We hadden het nog totaal niet verwacht, aangezien ik nog maar 38 weken + 4 dagen zwanger was. Ik had namelijk echt verwacht tot 42 weken door te lopen.
Hoe het ging? Het was de eerste bouwvakdag van mijn vriend.`s Morgens om 01.30 uur moest ik nodig plassen en aangezien ik nog maar een uurtje geslapen had was ik zo slaapdronken als een gek. Hup, benen buitenboord en toen dacht ik oeps! Ik plas al. Gauw naar de wc en nog een grote plas. Eenmaal terug op bed dacht ik: huh, ik plas alweer. Toen ging er een lichtje branden en bedacht ik mij: het kan ook vruchtwater zijn. Dit bekeken en jawel, het was vruchtwater. Ik probeerde nog wat te slapen, maar door de onregelmatige menstruatieachtige pijn werd slapen niks meer. Uiteindelijk ging mijn vriend tegen vijf uur te plassen en vertelde ik hem dat ik hoopte dat hij goed geslapen had, want het was de eerste en de laatste goede nacht van zijn bouwvak 😉
Toch nog even terug naar de dagen vooraf, want we hebben toen nog bar lopen geinen. Vrijdag had hij bouwvakborrel en waren we nog even op de fiets naar mijn schoonouders, dat kon nog en kon de baby nog even zakken. Op vrijdagavond heb ik de keuken nog gepoetst want ja, een smerige keuken kon echt niet en zaterdag nog even snel de voorraadkast opgeruimd want straks pakte de kraamhulp iets dat over de datum was. Oja! Zondag nog even de stad in, want vriendlief zijn controle van de ps4 reageerde niet zo goed meer en ik dacht: “als ik drie weken in gevloek en getier moet zitten ben ik er snel klaar mee”. En ach, die drukte? Zo kan de baby nog mooi even zakken.
Uiteindelijk begon ik dus die maandag 24 juli 2017 met gebroken vliezen de dag. Rond een uur of 9.30 de verloskundige gebeld, onder het mom van: dan heb ik de verloskundige die de hele dag dienst heeft. Tegen 11 uur kwam ze even langs, maar de weeën waren nog niet constant dus daar was het wachten op. We bespraken de dag en hadden hoe dan ook sowieso om 16.00 uur contact, mocht er eerder iets zijn zoals een uur lang weeën om de drie minuten dan bellen of bij andere raren dingen uiteraard. Zo gezegd zo gedaan, om 14.15 uur begonnen de weeën goed achter elkaar te komen en een uur later zei ik tegen mijn vriend: “bel de verloskundige maar.” Want inmiddels zat ik al een uur onder de douche met om de 2 à 3 minuten weeën. Tegen 16.00 uur was ze er en vertelde zij mij dat ik op 1 cm ontsluiting zat. Ga zo door! Zei ze. En dat deden we..
Ik ging lekker even op de bank zitten en gebruikte mijn tens apparaat. Inmiddels werd er door mijn moeder voor Sjon gezorgd zodat hij eten kreeg. Om 19.00 uur zou de verloskundige weer komen. Ik zat toen op een goede 4 à 5 cm, voorlopig zo doorgaan en het ging ons goed af. Ik moet wel zeggen dat het toen iets meer pijn begon te doen. Mijn vriend was eigenlijk de hele dag aan het gamen, nee geen slechte vriend 😉 Het mocht van mij, als hij maar kon komen als ik riep en me af en toe even opzocht. Om 19.00 uur vroeg ik hem of hij bij mij wilde blijven, want deed nu toch wel zeer. Dat deed hij en hij was een goede afleiding met helpen ademen, want dat was het moment dat ik in een roes kwam. Om 20.30 uur zou de verloskundige weer komen kijken naar hoe het ging. Dus nog anderhalf uur moesten we redden, om 20.00 uur had ik zon spijt, wauw wat deed het zeer! Maar ik dacht: ze komt uit Heerhugowaard (lees: 15 minuutjes verderop) dus tegen de tijd dat ik bel is ze al bijna in de auto. Puffen puffen puffen dus. Ik wilde heel graag een ruggeprik, maar dat kon niet, er was tenslotte geen verloskundige.
Nog geen twee minuten later zei ik: “ik moet naar de wc, ik voel druk.” Ja dat gaat niet, kreeg ik te horen, we gaan gewoon puffen puffen puffen. Makkelijk gezegd he…
Eindelijk was daar de verloskundige om 20.45 uur, wat was ik blij! Ze ging kijken en ja hoor, 10 cm ontsluiting. Al met al ging dit nog allemaal snel voor mijn gevoel. Toen gingen we persen, maar na een uur persen zat er nog weinig schot in de zaak, kreeg de baby last van hartdipjes en kwam er niet helemaal meer bovenop. De verloskundige vond het een slim idee om toch naar het ziekenhuis te gaan. “Oké, maar wat gaan we doen?” Vroeg ik mij af. “Nou,” vertelde de verloskundige, “het worden waarschijnlijk weeënopwekkers en een vacuümpomp.” Dit waren de twee dingen waarvan ik dacht NEEEEEEH, maar alles voor je kindje. Dus in de auto bij de verloskundige, wat een mooie en gezellige rit was dat. Onderweg vroeg ik “Goh, rij je wel eens boetes?” Want pff.. voor mijn idee reed ze zo hard. Ze moest hard lachen, hoe kwam ik daar zo op in deze situatie? Niet veel later waren we in het ziekenhuis. Mijn vriend moest nog komen en ik ging niet persen voor hij er was en ik belde hem. Hij vertelde dat hij al op de spoedeisende hulp liep en kwam niet veel later de kamer binnen.
Toen hij er was gingen we verder met de bevalling en vertelde de gynaecoloog die erbij was gehaald dat er een knip nodig was. “Hallo, zullen we het daar nog even over hebben!?” De verloskundige piste bijna in haar broek, want zij had echt zoiets: verstond ik dit nou goed? Ik kreeg van de gynaecoloog 3 weeën voorsprong, maar je snapt hem al… die knip die kwam er. Eindelijk was daar ons meisje Shay om 23.01 uur (24 juli 2017). Iedereen werd een beetje zenuwachtig, behalve ik en mijn vriend. Ze zag nogal blauw en werd snel mee genomen naar de kamer naast ons voor extra ondersteuning. Als snel ging het beter met haar, maar ze bleef kreunen en na een uur had ze ook verhoging dus werd ze opgenomen op de neonatologie.
Uiteindelijk woog Shay 3215 gram en was tja, ongeveer 50 cm (ik was van mening minder, maar 2 tegen 1 dat ze 50 cm was haha).
Als ik terugkijk op de bevalling, vind ik het nog steeds een super mooie en relaxte bevalling. Als ik dit vertel zijn mensen vaak verbaast: dat je dat kon! Maar wauw, het was fijn en mooi.
Liefs,
Richelle
Wil jij ook jouw bevallingsverhaal delen? Stuur dan even een mailtje naar virtualassitent@miniliefde.nl
No Comments