De bevalling van Mats
29 weken en 5 dagen was ik zwanger van ons eerste zoontje, Mats.
Ik was die dag op mijn werk, de solden waren net van start gegaan en het was best druk. Niet ideaal, want ik had die dag last van mijn buik, ik voelde de baby minder goed en toen ik tegen mijn collega vertelde dat ik harde buiken en een drukkend gevoel naar beneden had, vond die dat het tijd was om op controle te gaan. Ik sputterde nog wat tegen, zou na het werk wel bellen… Maar mijn collega was duidelijk: NU!
Ik belde het verloskwartier en op advies van de vroedvrouwen en mijn collega ben ik dan maar vertrokken. Onderweg naar het ziekenhuis bedacht ik mij nog dat ik mijn zwangerschapsboekje niet mee had… maar goed, dat zal wel niet zo erg zijn tijdens een gewone controle, ik belde mijn man nog, zei vooral dat hij zich niet ongerust moest maken en dat ik hem wel op de hoogte hield. Aangekomen in het verlos mocht ik aan de monitor, terwijl ik op mijn gemak lag te genieten van de harttonen van onze baby kwam de vroedvrouw na een 10 minuten al terug binnen met de vraag of ik niets voelde… “nee hoor, alles gaat goed antwoorde ik enthousiast”. De vroedvrouw vertelde rustig dat ik regelmatig weeën had en dat ze in overleg met de gyn had beslist dat ik daar een verdere controle kreeg. Op dat moment was ik eigenlijk nog helemaal gerust,… weeën doen pijn, en ik voelde niets…
De gynaecologe maakte een echo en deed een onderzoek van mijn baarmoederhals, ze vertelde na controle vanalles over een cervix, opname, weeënremmers, longrijping,… maar dit ging in een waas aan mij voorbij. Terug onderweg naar het verlos vroeg de vroedvrouw of ik alles begrepen had? Tuurlijk niet… alles was chinees voor mij op dat moment.
Terwijl de vroedvrouw een infuus aansloot om de weeënremmers op te starten en de longrijping toediende vertelde ze dat mijn baarmoederhals verkort was, ik weeën had en ze bang waren dat ik zou bevallen. Ik werd opgenomen en mocht enkel voor de was en plas uit mijn bed. Intussen belde ik mijn man met de vraag of hij zo snel mogelijk kon komen en spullen kon meebrengen…
De dag daarna kwam mijn eigen gynaecologe langs, ze besloot een test te doen om te kijken of ik zou bevallen. Deze was positief en gezien Mats in stuit lag besloten ze om mij over te brengen naar een ander ziekenhuis. Ze konden Mats namelijk niet helpen/verzorgen onder de 34 weken in mijn ziekenhuis. Niet veel later stond een ambulancier en een vroedvrouw van de mic op mijn kamer, met loeiende sirene’s brachten ze mij naar mic afdeling in Genk.
Daar waren ze duidelijk, platliggen! Enkel opstaan voor plas en korte was… Enkel de verantwoordelijke van de prematurenafdeling was duidelijk, de baby zelf had nog geen zin om te komen dus dat kwam wel goed… Mijn baarmoeder had het gewoon heel moeilijk.
4 weken lang bleef ik braaf liggen, ik vroeg of ze mijn haren konden wassen van uit het bed zodat ik enkel even recht moest voor een snelle douche of om naar het toilet te gaan… Die 4 weken waren zwaar! Ik zag niets meer dan de 4 muren van mijn kamer en wat bezoek. Toen ik na die 4 weken naar huis mocht was ik dan ook doodsbang. Van volledige controle naar niets… Dat kon ik niet. In overleg met mijn eigen gynaecologe mocht ik nog even terug naar het ziekenhuis waar ik wilde bevallen. Uit die kamer komen was verschrikkelijk, ik werd angstig van de hoeveelheid mensen, de auto’s die kris kras over de weg reden,… en stiekem was ik dus weer blij dat ik op een kamertje lag. Daar bleef ik nog 2 nachten en dan moest ik naar uit. Op dat moment 34 weken & 3 dagen zwanger…
Omdat Mats in stuit lag besloten ze op 36 weken een uitwendige kering te doen, ik was héél duidelijk. Ze mochten proberen maar gezien ik nog steeds weeën had wilde ik niets forceren. Ik had niet al 7 weken plat gelegen om nu toch met een couveuse te starten. Al snel besloten ze dus om te stoppen en een keizersnede in te plannen…
Op 38 weken en 3 dagen stond ik op met vruchtwaterverlies, dus weer op controle. En ja hoor… ik had een hoge vliesscheur, niet veel later lag ik in het OK en om 09u18 werd onze Mats geboren als een echte keizer!
Ik ben nog steeds dankbaar, dat mijn collega mij verplichte om op controle te gaan en dat mijn lichaam toch heeft kunnen volhouden.
De bevalling van Jules
36 weken was ik zwanger en al 36 weken was ik ongerust… Bij elk vreemd gevoel ging ik langs in het verlos, stopte vroeger met werken en nam medicatie om te voorkomen dat hetzelfde zou gebeuren als bij Mats. Alles ging goed, tot ik verkouden werd. Ik hoestte “de longen uit mijn lijf”. Daardoor kreeg ik pijn rechts onder in mijn buik. De nacht van 13 op 14 april werd de pijn ondragelijk,… ik kon er niet van slapen en besloot dan maar te gaan plassen, na veel gestuntel ben ik dan toch uit bed geraakt, gezien ook weer in bed gaan liggen gepaard ging met verschrikkelijke pijn besloot ik mijn man wakker te maken.
Hij belde de dokter van wacht, maar die wilde niet langskomen… ik was 36 weken zwanger en had waarschijnlijk weeën dus moesten we maar naar het verlos! Stiekem was ik blij, want ik mocht enkel natuurlijk bevallen als het allemaal vanzelf zou gaan. Anders werd het sowieso een keizersnede. Langs de andere kant was ik bang, want ik was nog maar 36weken en ik had gewoon een vreemde pijn, het leek niet op weeën!
Aangekomen in het verlos liep ik ontzettend krom, huilde ik van de pijn… de monitor vertelde al snel dat ik geen weeën had,… de gyn werd gebeld en intussen werd de pijn alleen maar ondragelijker. Ik begon te braken en draaide weg. Gezien het heel vroeg in de ochtend was en er geen gyn in het ziekenhuis aanwezig was werd er opnieuw gebeld, ik kreeg pijnmedicatie en een warmtekussen. Dat laatste moest ook snel weer weg want Jules hartslag schoot de hoogte in. De gynaecologe besloot een echo te maken en kon al snel zien dat ik rechts onder in mijn buik een hematoom van 10 op 3 had. Vandaar de pijn… gezien de hartslag van Jules, de pijn & vertekende leverwaarde besloten ze om mij op te nemen. De gyn vertelde dat ze intensief zouden monitoren en zo de hartslag van Jules zouden controleren. Als deze hoog bleef, zouden ze hem sowieso halen…
En helaas, de hartslag bleef hoog… De avondmonitor bleef ook veel te lang duren, toch lag ik rustig in bed, ik bedoel, het was zondagavond al na 21uur. Rond 21u40 ging de deur open, de vroedvrouw kwam binnen met een hoop materiaal, gevolgd door nog een vroedvrouw, een stagaire en dan de gyn van wacht… “Kan je je man bellen, we gaan de baby halen, zijn hartslagen blijven veel te hoog”… meer herinner ik mij van dat moment niets meer, ik weet dat ik nee geroepen heb, dat het te vroeg was! Maar ze wilde geen risico nemen, de nacht ingaan met deze hartslag was echt geen optie. Ik heb al huilend mijn man gebeld, dat hij asap naar hier moest komen. Gelukkig was zijn dochter thuis zodat die bij Mats kon blijven. Intussen belde ik mijn mama of die ook naar Mats kon gaan… Ik was zo bang…
Gelukkig was Bart er snel, samen gingen we naar het OK, niet wetend waarom Jules zijn hartslag zo hoog was en bleef, niet wetend hoe hij zou starten,… de kinderarts was duidelijk voor ze begonnen, de baby kon niet in het OK blijven, te jong, te koud, hoge hartslag… de vroedvrouw beloofde mij dat als hij goed zou starten ze de tijd samen zo lang als kon zou rekken…
En dat deed ze, want rond 22u30 werd deze kanjer geboren, 3kg090 & 51 cm… hij nam een perfecte start en na die verschrikkelijk keizersnede kon ik eindelijk even genieten! Waarom Jules een hoge hartslag had is nooit geweten, in de placenta werd niets teruggevonden en Jules deed het supergoed eenmaal uit de buik, en dat is het allerbelangrijkste, toch?!
Liefs,
Kim
Wil jij ook jouw verhaal delen? Neem dan even contact met mij op.
No Comments