Gastblog Charlotte: “Ik heb borstkanker.”

Ik zal me even goed voorstellen: ik ben Charlotte, bijna 28 jaar oud, gelukkig getrouwd en heb twee kinderen. Mila is bijna 5 en Luan is 2. Ik werk in dagelijkse leven met hart en nieren als zuster. Dit doe ik al sinds mijn 15de en ik geniet hier nog steeds van.

Begin mei werd ik geconfronteerd met een knobbel in mijn borst. Hij was best groot en schrok er erg van. Een aantal uren later kwam er ook bloed uit mijn borst. Het was vrijdagavond en ik besloot te wachten tot maandagochtend om naar de huisarts te gaan. Voor ik het wist hadden er een aantal artsen naar mijn borst gekeken en werd ik doorgestuurd naar het ziekenhuis. Ik moest een mammografie laten maken en ik kwam opeens in een rollercoaster terecht. Toch bleef ik positief en zei ik tegen iedereen: “komt goed jo!” Dat zei mijn gevoel ook. Helaas was de uitslag niet goed en ik moest daarna nog verschillende onderzoeken ondergaan. Er moest een bioptie gemaakt worden. Daarna werd er besloten dat ik geopereerd moest worden. De knobbel in mijn borst was groot.

Op 1 augustus werd ik geopereerd en toen ik wakker werd was ik erg emotioneel. Helaas moest alles nog op kweek en moesten we wachten. De zenuwen waren flink aanwezig bij mij. Ik was nog maar 27 jaar, hoe kan dit? Deze uitslag was ook niet goed en toen bleek dat ik uitzaaiingen had in mijn oksel. Er werd besloten dat ik door de pet scan moest om te kijken of het niet nog verder uitgezaaid was. De dag van de scan waren ik en mijn man heel zenuwachtig. We hadden nog nooit zoiets meegemaakt, maar ik bleef rustig en liet alles maar over me heen komen. Tijdens de scan dacht ik aan mijn kinderen en mijn man. De scan duurde de ruim driekwartier en een aantal dagen later kregen we uitslag.. Ook deze keer was het ook niet goed. Mijn handen trilden en tranen liepen over mijn wangen.

Hoe kan dit, wanneer houdt het op? De uitzaaiing zat ook op mijn borstbeen. En oja ik had ook nog een scheur in mijn kniebanden, haha. Hier moest ik best om lachen. Ik probeerde mijn gedachten snel om te gooien en probeerde ervoor te gaan. Ik ben moeder en 27 jaar oud. Ik ging knallen en dat doe ik nog steeds.

Ik zit nu in een chemotraject: 6 x 10 dagen pillen slikken. De laatste tijd hoor ik mensen vaak zeggen: “o, dat zijn pillen.” Maar geloof dat is gewoon hetzelfde. Alleen hoef je niet elke keer naar het ziekenhuis en doe je het thuis. Ik slik tien dagen pillen ‘s ochtends en ‘s avonds en dan heb ik tien dagen rust. Het is verschillend hoe ik me voel. Ik ben vaak misselijk en heb erge pijn in mijn lichaam. Ik heb van de week de stap genomen om me haar af te scheren. Iemand die me kent weet dat me haar me alles was en dit deed me zo zeer. Maar ik kon er niet meer mee lopen, ik had extreme kale plekken en het was bijna niet meer te verbergen. Ik loop nu buiten met een pruik op en binnen vaak met een mutsje of sjaal. Onze kinderen gaan er allebei goed mee om. Mijn zoontje is te jong om het te snappen en mijn dochter stelt geregeld wat vragen. We vertellen haar dan dat ik stoute soldaatjes in me lichaam heb en dat de dokters ze als lieve soldaatjes aan het maken zijn. Hier reageert ze super goed op.

Ik hoor vaak “meid wat ben je sterk”. Ik doe mijn best, maar ik heb ook heel veel verdriet. Ik heb laatst een super goede uitslag gehad dat de plekken kleiner zijn geworden en dat alles aangeslagen was. Ik wist even weer waarom ik alles deed. Op 23 december moet ik mijn laatste tablet slikken. Dit is een bijzondere dag want dan word ik namelijk ook nog is 28 jaar.

Lieve mooie vrouwen, ook al ben je jong en ook al denk je “dat heb ik niet”, maak er een routine van om af en toe je borsten te controleren zodat je op tijd ben als het iets is. Tuurlijk vind ik dat ook jongere vrouwen gecontroleerd moeten worden, maar dat is helaas niet het geval.

Ik deel dit verhaal omdat ik wil laten weten dat niet alleen ouderen vrouwen dit mee maken. Maar ook vrouwen die onder de 30 zijn of net over de 30. Ik heb de laatste tijd vrouwen ontmoet, jonge vrouwen en dat heeft mij zeer zeker aan het denken gezet.

Ik deel regelmatig wat op mijn Instagram over hoe het met me gaat. Wil je me volgen? Dat kan via @charblogt en binnenkort komt onze website online. Ik zal daar gaan bloggen samen met iemand die in dezelfde situatie zit als ik.

Liefs,
Charlotte

https://www.instagram.com/p/B4Hbmqjl1mO/