Mijn bevalling

Het is ondertussen alweer 15 maanden geleden, toch voelt het soms nog als de dag van gisteren: de bevalling van Senn. Eigenlijk wilde ik er al een tijdje een blog over schrijven, maar het kwam er niet echt van. Toch wil ik het graag op papier hebben! Stiekem ook een beetje bang dat ik anders de herinnering ga vergeten , dat wil ik niet 🙂

Al bij één van de eerste echo’s wisten we dat mijn uitgerekende datum 5 december zou zijn, slechte timing moeders! Maar goed, een uitgerekende datum heb je niet echt voor het uitzoeken, dus we moesten het ermee doen. Daarnaast, hoeveel mama’s bevallen er nou echt op de datum zelf? Weinig. Al heel snel wisten wij tijdens mijn zwangerschap dat ik ingeleid zou worden, dit omdat Senn heel klein werd geschat en buiten mijn buik sneller zou groeien dan in mijn buik. Ik mocht dan ook absoluut niet langer dan 40 weken zwanger zijn. Achteraf sta ik niet achter de keuze van een inleiding, maar helaas had ik ook dit niet voor het zeggen.

2 weken van te voren wisten wij de datum waarop ik ingeleid zou worden, dit hebben we alleen verteld aan onze ouders en mijn zussen. Veel fijner als niet iedereen het weet! Ergens vond ik het ook wel heel fijn dat ik vooraf wist wanneer ik zou bevallen, het gaf een stukje rust ondanks dat ik ook evengoed nog spontaan had kunnen bevallen. Stukje bij beetje kwam de dag van de inleiding dichterbij en werd het steeds spannender. Vooraf werden wij gewaarschuwd dat het evengoed nog een paar dagen kan duren na een inleiding dat het kindje geboren wordt, dus we moesten maar uitgaan van een lange aanloop.

Eindelijk was het dan vrijdag 2 december, om 07:00 moesten wij ons melden in het ziekenhuis en kregen wij direct onze kamer toegewezen. Hier zou ik bevallen. We waren nog geen 10 minuten binnen of ik lag al met heel wat toeters en bellen in het ziekenhuisbed. Eerst moest er een ctg gemaakt worden om te kijken hoe het ging met Senn. De eerste mislukte, dus daarna moest hij nog eens. Fijn. Uiteindelijk was alles oké en kon ik ingeleid worden met een ballonnetje, hiermee wordt je lichaam eigenlijk voor de gek gehouden zodat er ontsluiting gecreëerd wordt en je lichaam denkt dat je moet bevallen. Voordat hij geplaatst werd gaf de (mannelijke) gynaecoloog mij nog een goed advies: “vergeet zo niet te genieten!” Juist, verkeerde timing meneer de gynaecoloog als je met je benen omhoog ligt.

Volgens de gynaecoloog zou dit ballonnetje er sowieso wel de hele dag in zitten voordat er überhaupt iets zou gebeuren, misschien wel tot de volgende dag dat hij eruit zou vallen. Het was dan ook even schrikken dat diezelfde dag om half 3 dat ding er al uit donderde, huh? De gynaecoloog geloofde er weinig van, maar toch was er al 3cm ontsluiting. Super fijn! We spraken af dat ik de volgende ochtend om 07:30 gewekt zou worden om dan mijn vliezen te breken.

Terwijl ik de volgende ochtend net aan mijn beschuitje met kaas zat, kwamen ze mijn vliezen breken en heb ik daarna mijn beschuitje niet meer terug gezien. Wat een chaos! Vliezen breken, infuus prikken (of was het andersom?) en weer aan de ctg, zo kon er ook in de gaten gehouden worden of ik al weeën had. Mijn lichaam vond het allemaal wel prima zo, dus werd er begonnen met een kleine dosering weeënopwekkers. BAM, die knalde erin. Terwijl ik een weeenstorm onder controle probeerde te krijgen, viel het volgens de verpleegster wel mee. Op het scherm was vrijwel geen weeënactiviteit te zien, dus ik moest nog even doorzetten. Wist ik veel, ik was nog nooit bevallen, maar dit deed verdomde pijn. Achteraf was dat ding stuk waarmee ze de weeën registreerde, dus ik stelde me gelukkig niet aan (maar hé! Dat wist ik pas na de bevalling).

Voor de bevalling zei ik dapper dat ik geen pijnstilling wilde, maar nu smeekte ik erom. Volgens de gynaecoloog had ik pas 4cm ontsluiting en ik had echt wel pijn door die weeënstorm. Dus op naar de ruggenprik! Eenmaal een ruggenprik verder, die dus nog niet eens werkte, kreeg ik de neiging om te persen. Hoe dan? Ineens had ik volledige ontsluiting en mocht ik dus ook beginnen. We zouden eerst even “oefenen” zodat ik wist wat ik moest doen. Was een fijn advies, maar bij de 3e keer oefenen kwam Senn zijn hoofdje al. De gynaecoloog die zich nog aan het omkleden was moest dus even haast maken.

Om 13.50, na 13 minuten persen was de kleine uk er al. Zo vlot! Ik heb geen moer gehad aan mijn ruggenprik, op een lam en prikkelend been na dan. Tijdens de bevalling was er ook nog een stagiaire aanwezig omdat ze graag een bevalling wilde zien, ik hoop niet dat ze de mijne als leidraad neemt hihi, want weet zeker dat het ook anders kan. Ik had me totaal niets bij mijn bevalling voorgesteld, kon me niet inbeelden hoe het zou zijn. Eerlijk is eerlijk, het doet zeer, maar zou het er zo weer voor over hebben.

Heb jij een fijne of juist slechte herinnering aan jouw bevalling?

Liefs,
Erin

Related posts:

Mijn baby en slapen Senn 9 maanden oud Het bevallingsverhaal van… Richelle