Op maandagochtend gaat na 3 weken winterverlof de wekker van mijn man. Ik moet, zoals wel vaker, alwéér naar wc. Ik kom er eigenlijk net vanaf, maar moet nog een keer. Net dat ik daar zit denk ik nog: zal je zien dat mijn vliezen breken, juist nu hij weer moet werken.
Maargoed ik geef hem een dikke kus en wens hem succes op zijn werk. Jada, mijn dochter van 2, gaat op maandag altijd naar het kinderdagverblijf en ook vandaag mag ze lekker spelen, zodat ik nog dagje met de oudste heb. Jake heeft namelijk een studiedag, dus misschien kunnen we naar de film. Het ochtendritueel gaat van start, maar wanneer ik loop heb ik het idee dat ik steeds wat verlies en dat mijn vliezen zijn gebroken. Maar toch twijfel ik nog, omdat ik niet echt een hele guts heb verloren. Jada moet naar het kinderdagverblijf, dus goed: gewoon doorlopen.
Nadat ik Jada heb afgezet weet ik vrijwel zeker dat ik vruchtwater verlies en besluit ik de verloskundige te bellen. Ze komt aan het eind van de ochtend bij me langs en constateert inderdaad dat mijn vliezen zijn gebroken.
Mijn andere twee bevallingen zijn ook begonnen met gebroken vliezen en uiteindelijk moest ik toch ingeleid worden omdat ik geen weeën kreeg. Ik weet dus hoe het werkt.. 24 uur afwachten of er weeën komen en daarna neemt het ziekenhuis het over. De hele zwangerschap hebben we al met dit scenario rekening gehouden, dus ik zie mezelf alweer dezelfde bevalling krijgen als bij mijn andere twee kids.
Ik bel manlief om te vertellen dat inderdaad mijn vliezen zijn gebroken en dat hij het wel hoort als er iets gaat gebeuren. Ik krijg toch waarschijnlijk geen weeën, dus niks aan de hand!
Tegen de middag zit het me niet lekker. Ik weet waar dit naartoe gaat en bel mijn verloskundige of ik niet al diezelfde avond een consult mag krijgen in het ziekenhuis, zodat ik dan kan voorstellen dat ze mij de volgende ochtend gaan inleiden. Ik wil deze bevalling niet weer dagen met gebroken vliezen lopen. Mijn lichaam kan gewoon niet zelf weeën maken, dat weten we nu toch wel?!
Een half uur later, rond 16:00 uur belt ze terug; ik kan om 20:00 uur terecht. Super denk ik en op het moment dat ik op wil hangen voel ik voor het eerst een pijnlijke harde buik.
Op dat moment beginnen eigenlijk de weeën. Ik twijfel wel en besluit al snel om eens te gaan timen. Jeffrey, mijn man, komt tussendoor thuis en al vrij snel heb ik toch wel weeën om de 3-5 minuten maar ze houden voor mijn gevoel niet lang aan. Toch besluiten we de kids mee te geven aan mijn schoonmoeder, dan zijn die vast onder de pannen en dan zien we het wel.
Samen met mijn moeder eten we wat en ondertussen timen we rustig door. Ja, ze komen toch wel echt om de 3 minuten, dus om 18:30 uur bel ik mijn verloskundige. Ik denk toch dat ik echt weeën heb en dan heeft die afspraak in het ziekenhuis niet heel veel nut. Net als ik haar wil ophangen, merk ik dat ik veel vruchtwater verlies en dit doet haar besluiten gelijk te komen.
Ik stap even onder de douche. Kan ik daar beneden nog even alles in orde maken en de weeën tussendoor opvangen. Al snel is mijn verloskundige er. Ze kijkt even hoever ik al ben en omdat het al 5cm is vraagt ze of ik thuis wil blijven of naar het ziekenhuis wil gaan. Even twijfel ik of ik dan toch thuis wil bevallen maar Jeff zegt: “we gaan gewoon naar het ziekenhuis”, en hij heeft gelijk. We mogen rustig onze spullen pakken en gaan daarna naar het ziekenhuis.
Opeens overvalt het mij en vallen er een paar tranen. Het gaat nu opeens toch heel anders dan de vorige keren, wat inmiddels bekend terrein voor mij is. Nu gaan er dingen gebeuren die ik niet ken. Ik moet het loslaten.
Om 20:00 uur zijn we in het ziekenhuis. Mijn zus, die verloskundige is, gaat de bevalling samen met mijn eigen verloskundige doen. Ze heeft dit ook gedaan bij mijn andere 2 kinderen. Ik vind het zo bijzonder dat zij mijn kindjes samen met Jeff als eerste aanpakt.
Ik heb de kamer in het ziekenhuis gekregen met het bad en ga daar dan ook gelijk in. Het is heerlijk om de weeën daarin op te vangen en ik merk dat het ook fijn is voor mijn bekken. Hier heb ik tijdens mijn zwangerschap veel last van gehad. Ik maak nog wat foto’s en we kletsen en grappen wat. De sfeer is heel ontspannen en eigenlijk wel gewoon gezellig.
Tot aan 9 cm kan ik mijn weeën eigenlijk heel goed opvangen. Ik ga tussendoor uit bad. Op bed zitten en staan doen mij al vrij snel heel veel pijn aan m’n bekken. Dit is het niet en ga ik niet volhouden. Onder de douche dan maar proberen. Dit was bij die andere 2 heel fijn maar ik merk al heel snel dat dat het ook niet is. Ik verga van de pijn. Ik zie het even niet meer zitten. Zo kan ik het echt niet volhouden hoor, die bekken doen mij teveel pijn. Ik besluit nog 1x keer het bad te proberen. Daarheen lopen valt mij heel erg zwaar. Door die bekkenpijn kan ik bijna niet lopen.
Gelijk wanneer ik in bad zit heb ik het wel bekende moment dat ik denk dat ik het echt niet meer kan. Mijn verloskundige spreekt mij even streng toe en ik merk dat ik in mezelf gekeerd raak. Doorzetten denk ik, je hebt geen keus. Langzaam gaat het persen vanzelf en al vrij snel komt Jaxx zijn hoofd.
Op dat moment ben je gewend dat rest van het lichaam snel zal volgen, maar bij Jaxx is dit niet het geval. Hij heeft zijn arm naast zijn hoofd, waardoor hij klem zit. Doordat ik in bad zit moet er toch wel snel actie worden ondernomen: hij moet eruit! Mijn zus zegt dat ik moet gaan staan. Ik doe dit en pak met beide handen de armen van mijn verloskundige. Ze vraagt aan m’n zus of ze het moet overnemen, wat voor mij een teken is dat ik denk dat het niet goed gaat. Mijn zus zegt dat het gaat, maar dat alleen zijn schouders niet willen.
Jeff, mijn moeder, mijn zus; ze zeggen allemaal tegen me dat ik moet persen, persen! Door mijn hoofd gaan vanaf dat moment allemaal nare gedachtes. Ik pers al op mijn hardst, meer dan dit kan ik niet geven. En als dat nu niet genoeg is, ben ik bang dat dit het is. Jaxx gaat het niet redden. Ik sta straks met lege handen en heb gefaald. Het flits allemaal door mijn hoofd, terwijl ik met al mijn krachten door blijf persen. Mijn man ziet hoe mijn zus aan Jaxx trekt om hem eruit te krijgen. In mijn gedachten duurt dit lang maar uiteindelijk lukt het en om 23:02 wordt Jaxx geboren.
Jaxx geeft 1 kick en is daarna heel stil. Zijn hoofd is blauw van de stuwing en ik schrik hier heel erg van.
Ik mag gaan zitten in bad zodat ik Jaxx bij mij kan nemen. Ik pak hem aan maar weet eigenlijk niet wat ik ermee moet. De nare gedachten dat hij niet oké is gaan nog steeds door mijn hoofd. Hij is blauw en huilt niet dus doe iets! Mijn verloskundige stelt me gerust. Zijn hoofd is blauw, maar zijn lichaam en lippen niet: hij doet het goed.
Vanaf dit moment kan ik langzaam gaan genieten van onze smurf. Ik heb nog even in bad gezeten heerlijk met Jaxx tegen me aan.
Nadat Jeff de navelstreng heeft doorgeknipt ben ik uit bad gegaan. Jaxx wordt gecheckt en gewogen.
Ik heb tijdens mijn zwangerschap vaak gezegd dat er een grote baby uit zou komen, maar ze er werd steeds gezegd: “Nee nee dat valt reuze mee”. Nou deze ‘kleine’ man woog gewoon 4750 gram. Die bekkenpijn was dus niet heel gek met zo’n gewicht dat erop rust.
Maar hoe cliché het ook is.. als je dan ziet wat je in je armen hebt liggen, was het het allemaal waard.
Deze bevalling heb ik anders beleefd dan bij mijn andere 2 kinderen en ik merkte vooral in de dagen erna dat ik deze meer een plekje moest geven. Maar ik ben super trots dat ik het weer geflikt heb. En wat kan een lichaam van een vrouw toch veel aan! Het is en blijft heel bijzonder dat je zo’n klein wezentje op de wereld kan en mag zetten.
Liefs,
Annet
No Comments