Ik begin dit bericht met een leugen: mijn verhaal als papa begint ongeveer anderhalf jaar geleden. Fout. Alle zaken die mij vormen tot de papa die ik nu ben, keren terug naar de beginjaren van mijn leven. Niet dat die zo boeiend zijn! Ze hebben me echter wel keuzes laten maken over welk soort papa ik ben en vooral: wil zijn. Ik merk dat de maatschappij veranderd is, dat onze kinderen – globaal genomen – op een andere manier opgevoed worden dan enkele generaties geleden. Laten huilen op de grond in de supermarkt? Neen dankjewel… Erbij liggen en meehuilen? Challenge accepted!
Ik ben Tom. 29 jaar en in woon samen met vrouw en kind. We leerden elkaar kennen toen we 17 jaar waren, trouwden op ons 24ste en kregen Vic anderhalf jaar geleden.
Ik hoor van omstaanders vaak dat ik geen standaardpapa ben. Al vind ik het moeilijk om daar vorm aan te geven. Wat is een standaardpapa? Hoe kan ik die vraag beantwoorden zonder in (foute?) clichés te vervallen? Onmogelijk lijkt me… Ik wil me dan ook op geen enkel moment meten met andere papa’s. Voor mij telt mijn gevoel. Hoe ik naar het vaderschap kijk en het wil ervaren.
Het moet gezegd: in eerste plaats moet ik Eveline (wifey) bedanken. Voor de ruimte die ze me geeft om volledig papa te mógen zijn. Het lijkt me niet eenvoudig om als moeder te merken dat jouw man een prominente (zelfs overheersende) rol wil opnemen bij het grootbrengen van je kind. Dat is toch niet standaard, toch? Het besef dat ik nogal intens kan zijn daarin, is er wel. Ik excuseer me daar ook niet voor, maar wil haar wel bedanken voor de ruimte die ik krijg om die plaats in te mogen nemen. Dit wil niet zeggen dat dit heel eenvoudig is hé! Het is dagelijks zoeken naar een gezond evenwicht. Vallen en opstaan, trial and error, … Die zaken, weet je wel?
Hoezo, niet standaard? Wat maakt mij dan anders? Moeilijk om op die vraag te antwoorden. Vooreerst werk ik 4/5 en ben ik op woensdag een hele dag thuis om voor Vic te zorgen. Hé! Ik werk in het onderwijs. Écht carrière kun je daar toch niet maken (#sorrynotsorry). Verder wil ik in zoveel mogelijk onderdelen van het leven van Vic betrokken zijn. Taxi spelen, beslissingen nemen, gek doen, gevaarlijk doen, goede manieren leren, stoute manier afleren, … Ik ben een papa die betrokken wil zijn.
Enige tijd geleden had ik het voorrecht om mee te mogen werken aan een studie rond de positie van ‘de papa’ binnen het gezin en de samenleving. In die gesprekken kwamen heel vaak de nodige clichés aan bod. Je kind afhalen bij de onthaalmoeder en te horen krijgen: “de luiers zijn op, geef je dat even door aan de mama?”. Of je kind willen verschonen en met schaamrood de damestoiletten binnenstappen omdat er bij de mannen geen verschoningstafel is. Sorry, ik heb er allemaal geen moeite mee. Mensen in mijn omgeving weten hoe betrokken en aanwezig ik ben. En dat wordt geapprecieerd. Dus als ik daarvoor even de damestoiletten even moet binnengaan? Geen probleem mee!
Vrienden en kennissen die naar ons al gezin kijken, zullen vooral een gezin zien dat Vic overal, zoveel als mogelijk, mee naartoe neemt. Toen Vic net 1 jaar oud werd, had hij reeds voet gezet in 13 verschillende landen. Herinneringen? Die zal hij er niet aan overhouden (de tienduizenden foto’s niet in acht genomen). Wat wel opvalt, is dat zijn ontwikkeling na een weekje op reis zo’n grote sprong maakt. Gewoon constant met hem bezig zijn, laten ontdekken, laten slapen in vreemde bedden, vreemd voedsel laten eten, laten rondlopen in een vreemde omgeving, … Hij gaat erop vooruit! En dat is een bewuste keuze van ons.
Tom.
No Comments