Na het zien van een oproep via Instagram mag ik vandaag mijn eigen verhaal doen. Stiekem best spannend hoor! Zeker als je weet dat ik nog nooit eerder een stuk heb geschreven, ja voor mezelf maar dat voelt toch anders. Maar dit maakt het niet minder leuk.
Op het moment van schrijven ben ik 39 weken en 4 dagen zwanger. Laten we starten bij het begin. Na de oproep gezien te hebben dat ze op zoek waren naar een leuk onderwerp reageerde ik in een opwelling, zwangerschap op “ oudere “ leeftijd. Kreeg een enthousiaste reactie terug en zie hier mijn verhaal.
Als klein meisje wist ik al dat ik later als ik groot ben mama wilde worden. Kindjes vond ik geweldig en dat is altijd blijven bestaan. Ik zag mezelf voor mijn 30e levensjaar moeder zijn van 2 kinderen. Die droom heb ik helaas bij moeten stellen, maar loslaten kon ik het zeker niet.
Ik zag mijn vriendinnen 1 voor 1 mama worden en dat zorgde ervoor dat mijn droom alleen maar groter werd. Wat was het al volop genieten van hun baby’s, hoe mooi zou dan een eigen kindje zijn.
Om even vooraan te beginnen, ik heb helaas meerdere relaties gehad die niet datgene bracht waar ik altijd van droomde. Steeds weer trof ik mannen die mij voor de gek hielden en na jaren vertelden dat ze toch geen kinderen wilden. Ik wil er verder niet teveel op doorgaan, maar dat deed mij besluiten om een relatie maar opzij te zetten. Tijd om aan mezelf te gaan denken. Dus na de zoveelste mislukte relatie was ik er zo gezegd echt even klaar mee.
Gelukkig kreeg ik al vrij snel een leuk huisje toegewezen en had ik mijn draai er snel gevonden. Het was mijn echt mijn thuis geworden en voelde de rust weer terug keren. Inmiddels kwam mijn 37e verjaardag steeds dichterbij en kwam dat knagende gevoel van mijn droom steeds vaker boven. Ik ben mij gaan verdiepen in een zwangerschap zonder man. Ik wist dat ik alle hulp zou krijgen van de dierbare om mij heen, maar toch heb ik de stap niet doorgezet en bleef het bij informatie inwinnen. Ergens voelde het toch niet helemaal goed. Ik weet dat ik alle liefde zou kunnen geven, maar zou nooit een vader kunnen zijn.
Alsof het zo moest zijn leerde ik binnen een half jaar een ontzettend leuke, maar vooral lieve, man kennen. Zelfde leeftijd en heel bijzonder ook nog geen kinderen. Natuurlijk dit keer vrij snel om de tafel gaan zitten en mijn grote droom besproken. Maar met de rugzak uit het verleden was het voor mij heel moeilijk om iemand weer mijn volle 100% vertrouwen te geven. Ik ben daar vanaf het eerste moment heel duidelijk in geweest en hij toonde alle begrip. Het was niet altijd even makkelijk maar de liefde was aanwezig waardoor we zijn blijven vechten om er samen wat moois van te maken.
Na een jaar durfde ik de stap te zetten en mijn vertrouwde huisje op te zeggen om bij hem te gaan wonen. Wat voelde dat goed! Ik kon het haast niet geloven dat een relatie ook op zo’n mooie en fijne manier kon gaan. Al snel werd zijn huis echt ons huis en wat voel ik mij er nu thuis, heerlijk! Natuurlijk was hij zich ook bewust van mijn grote droom. We waren inmiddels 38 dus er moest over gesproken worden. De gesprekken werden al snel heel serieus. We waren het eens om te stoppen met de pil om aan te kijken wat mijn cyclus zou doen. Spannende tijden, want na jaren de pil had ik natuurlijk geen idee. Na 2 maanden was het feest want mijn menstruatie diende zich aan. Nog nooit zo blij mee geweest dan toen, achteraf nog om kunnen lachen samen. Daarna kwam het maandelijks netjes zoals het hoort.
Een half jaartje verder tijdens onze vakantie kwam mijn vriend naar mij toe met de woorden, we gaan ervoor. Ik stond te trillen op mijn benen en de tranen sprongen in mijn ogen. Wat vond ik dat spannend. Ik probeerde er niet teveel mee bezig te zijn maar was makkelijker gedacht dan gedaan. We hadden wel de afspraak gemaakt als het na 6 maanden nog niet gelukt was om naar de huisarts te gaan. Staat normaal een jaar voor maar gezien mijn leeftijd mag dat na een half jaar al.
Na 4 maanden besloot ik om het toch iets meer los te laten want mijn leven draaide alleen nog maar om zwanger worden. Dat was voor beide niet gezond. Maand 5 voelde meteen rustiger, maar helaas zonder resultaat. Maand 6 was ik betrokken bij een zwaar auto-ongeluk. Gelukkig niks aan overgehouden maar de schrik zat er goed in. De dag van het ongeluk bleef mijn menstruatie uit, het gekke is daar heb ik totaal niet bij stil gestaan op dat moment, zal de stress van de klap zijn geweest.
Een dag later kwam mijn vriend thuis van zijn werk en vroeg meteen hoe het ervoor stond. Hij was er wel mee bezig en dat ontroerde mij ontzettend. Nog niks aan de hand zei ik, maar ik ga wel even een test doen, zijn we beide rustig dat het niks is en uitblijft vanwege het ongeluk.
Zo gezegd zo gedaan en tot mijn grote vreugde sloeg de test positief uit! Zou het dan echt ?!?! ZWANGER ?!? Ik kon het niet geloven en heb de dagen erna nog enkele testen gedaan, alle positief. Dan toch maar bellen met de verloskundige praktijk en wat duurt het wachten tot de eerste echo dan lang. Met 7 weken kregen we de bevestiging, we waren echt ZWANGER! Mijn grote droom werd ineens werkelijkheid. Wat een vreugde.
Na deze goede echo zijn we de mensen die ons dichtbij staan het mooie nieuws gaan vertellen. Ik wilde het van de daken schreeuwen, zo ontzettend blij! Tranen van geluk en niet alleen bij mij.
Helaas brak 2 maanden later Corona uit waardoor mijn vriend vele afspraken en echo’s heeft gemist. Gelukkig was alles steeds helemaal goed, maar toch was het een kleine domper dat we bepaalde dingen niet direct samen mochten meemaken. Voorbeeld daarvan de 20 weken echo. Spannend of alles goed is en dan lig je daar alleen. Had wel een ontzettend lieve verloskundige die regelmatig even aangaf dat ik stukje mocht filmen van het beeld.
Gelukkig mocht hij bij de laatste echo’s weer aanwezig zijn en hebben we dat nog wel samen kunnen delen. Ondanks een zwangerschap op latere leeftijd verloopt alles vlekkeloos. Ik voel mij ontzettend goed, buiten de normale kwaaltjes geen problemen gehad. Wel is er een gesprek met een gynaecoloog geweest en is daaruit het advies naar voren gebracht om niet langer dan 41 weken door te lopen.
Puur vanwege de leeftijd, maar goed als dat alles is, geen probleem toch! Ons kleintje doet het ontzettend goed in mijn inmiddels behoorlijk dikke buik. Alles thuis is helemaal klaar en regelmatig loop ik even de babykamer in.
Ik voel mij dan zo gelukkig en straal van alle kanten. Ik ben inmiddels 39 jaar en hoop dat ik andere met mijn verhaal hoop heb kunnen geven dat je nooit zomaar je dromen overboord moet gooien. Wat wij nu nog blijven doen is vol spanning wachten wanneer ons kleine wonder zich zal melden! Kan nooit lang meer duren.
Liefs Kim
No Comments