Mijn naam is Amber. Ik ben getrouwd met Matthijs en moeder van Jinthe en Jula. Mijn bevallingsverhaal gaat over mijn oudste dochter Jinthe, en is meer een “na de bevalling”-verhaal.
Mijn zwangerschap was zwaar en pijnlijk door bekkeninstabiliteit en actieve Groep B Streptokokken (GBS). Dit zijn bacteriën die van nature voorkomen bij de mens en niet gevaarlijk zijn voor volwassenen maar fataal kunnen zijn voor baby’s. Dit betekende dat ik in het ziekenhuis moest bevallen aan een antibiotica-infuus en dat onze dochter misschien ook aan de antibiotica moest na haar geboorte.
Op de dag van de bevalling kreeg ik van de gynaecoloog al snel een ruggenprik omdat ik door de zwangerschap te zwak was om de weeën op te vangen. Ik heb de rest van de dag slapend doorgebracht en het persen was een eitje doordat ik bijna niks voelde.
Toen ze eenmaal was geboren lag ik een uur lang dolgelukkig te knuffelen met ons kleine meisje. Ze huilde maar heel kort, dronk meteen uit mijn borst en had zelfs haar oogjes al open.
Na dit uur werd ze getest en toen de gynaecoloog voor de 3e keer haar temperatuur controleerde zag ik de bui al hangen. Ze had koorts en moest meteen aan de antibiotica. Maar toen werd er iets gezegd wat we van tevoren niet wisten: ze werd bij me weggehaald en ik mocht 24 uur niet bij haar. Ik kreeg haar nog een seconde vast om een kus te geven en toen nam de verloskundige haar mee de kamer uit, met de gynaecoloog en mijn man achter haar aan. Net was ik nog een gelukkige moeder en nu lag ik geschokt in een grote lege kamer, zonder mijn kind.
De 24 uur die volgden zag ik haar alleen op foto’s en filmpjes van mijn man. Onze familieleden mochten door het raam van de couveuseafdeling naar haar kijken, zelfs dat mocht ik niet eens. Het was vreselijk. Na die 24 uur mocht ik haar eindelijk weer vasthouden en was ik zo ontzettend blij! En toen na een week bleek dat ze niet besmet was maar koorts had door de ruggenprik waren we nog blijer, want ons meisje was gezond!
Deze ervaring heeft effect gehad op zowel haar als mij. Ze was een mega vrolijk en makkelijk kind, maar waar de meeste baby’s dol zijn op knuffelen, duwde Jinthe me weg. Ik voelde me continue schuldig en verdrietig dat haar dit was aangedaan. Ik kreeg hulp van een psycholoog maar dat hielp totaal niet, want mijn dochter wilde nog steeds niet met me knuffelen.
Met mijn verhaal wil ik de aanstaande moeders met actieve GBS adviseren om bij het ziekenhuis na te vragen wat er gebeurt als je kindje besmet blijkt te zijn. Onze tweede dochter is in een ander ziekenhuis geboren en daar zouden ze in deze situatie nooit het kindje bij de moeder weghalen, omdat er veilige methodes zijn waarbij dit niet nodig is.
Inmiddels is Jinthe 3,5 jaar en echt een mama’s kindje. Ik word elke dag bedolven onder de kusjes en knuffels, mijn schuldgevoel is weg en hoewel de herinnering me nog steeds verdrietig maakt heb ik het een plekje kunnen geven. Nu heb ik zelfs gelukkig 2 mooie, gezonde dochters die allebei gek zijn op knuffelen! Gelukkiger kan je me niet maken!
Liefs,
Amber
No Comments