Isabelle (nu 2,5) heeft 3 maanden borstvoeding gekregen waarvan ik 8 weken heb gekolfd. Al gauw kwamen we erachter dat ik een overproductie had aan melk; waardoor Isabelle zich vaak verslikte en voeding terug gaf (reflux). Tijdens het eerste bezoekje van de consultatiebureau verpleegkundige bleek Isabelle spruw te hebben. Daar kwam dus die stekende pijn in mijn borsten vandaan.
Lactatiekundige
Er werd een lactatiekundige ingeschakeld die adviseerde om de spruw te behandelen. De huisarts schreef voor Isabelle Nystatine voor en voor mij een crème om mijn tepels in te smeren. Omdat ik al vanaf jongs af aan kamp met een (over)gevoeligheid voor schimmels wist ik inmiddels dat ik resistent was voor die crème. Ik vroeg orale tabletten (waarvan ik wist dat ik daar wel goed op reageerde) maar deze mocht ik niet hebben icm borstvoeding. Helaas zat er niks anders op (dacht ik) dan aan te blijven sukkelen.
Vanwege mijn overproductie werd uiteindelijk in overleg met de lactatiekundige besloten om te gaan kolven en vervolgens de gekolfde voeding via de fles aan te bieden. Ik liet Tim een Medela borstkolf (echt een aanrader) aanschaffen en zo begon ik met kolven. Borstvoeding was in mijn ogen het beste voor mijn kindje en ik zou hoe dan ook NIET opgeven!
Melkkoe
Acht weken lang gaf ik Isabelle de fles met afgekolfde melk. 6 keer per dag kolven, 6 keer per dag voeden… Ik kon niet meer. Ik voelde me net een melkkoe die continue aan de installatie hing. Tim had me al meerdere malen gesmeekt om alsjeblieft te stoppen met borstvoeding, maar ik kreeg het niet over mijn hart. Ik zat zo in tweestrijd. Ik wist rationeel dat het beter was om te stoppen, maar mijn gevoel zei heel wat anders. Uiteindelijk ging ik er zo aan onder door dat ik ben overgestapt op flesvoeding. Voor mijn gevoel had ik gefaald. Ik had mijn dochter in de steek gelaten. Toen ik het eenmaal had geaccepteerd (believe me, het klinkt makkelijker dan het is) begreep ik pas dat ik er juist heel goed aan had gedaan om te stoppen met borstvoeding. Voor mezelf maar vooral voor haar. Eenmaal over op kunstvoeding verdween langzaam maar zeker ook de spruw bij Isabelle.
Opnieuw zwanger
Isabelle was 10 maanden toen ik opnieuw zwanger raakte. En vanaf dat moment wist ik het meteen. Ik ga weer proberen borstvoeding te geven. Rosalyn is een heel ander kindje. En wellicht gaat het gewoon goed bij haar en krijgt ze geen spruw. Ik had wel besloten dat ik niet meer zo ver door zou gaan als destijds bij Isabelle. Of ik mezelf aan die afspraak kon houden? Dit is mijn verhaal.
Daar zaten we dan. Als gezin van vier bij mijn vader in huis. De hele kraamweek had ik op zolder doorgebracht omdat mijn bekken een flinke optater hadden gehad. Bedrust en zo min mogelijk lopen was het advies van de verloskundige. Alleen alvorens het voeden mocht ik mezelf gaan verschonen en dan moest ik heel voorzichtig de trap op- en af lopen. Er was zelfs nog enige tijd sprake van een po, maar ik (eigenwijs is ook wijs) wilde er niks van weten. Ik mocht niet zwak zijn. Ik had twee kinderen te verzorgen.
Het was ’s ochtends vroeg toen ik Rosalyn een beetje hoorde semmelen. Honger! Inmiddels herkende ik de signalen. Ik liep naar beneden om mezelf te verschonen, een fles water mee terug naar zolder te nemen om haar vervolgens aan te leggen. Rosalyn dronk vanaf het eerste moment goed! Ik wist van mijn vorige keer dat ik ontzettend veel goede melk produceer dus ik heb er geen seconde over getwijfeld om borstvoeding te geven.
Onrust
Rosalyn dronk goed! Heel goed, binnen 3 dagen zat ze ruim boven haar geboortegewicht. Het aanleggen ging goed, maar toch bekroop mij een angstig gevoel. Hoe moet ik dit straks gaan doen? Hoe ga ik Rosalyn voeden én Isabelle (amper 1,5) de zorg geven die ze nodig heeft terwijl ik niet uit bed mag?? Ik raakte in paniek! Mijn kraamverzorgster was heel lief en meedenkend. Ze zei: “Waarom probeer je geen flesje vanavond? Misschien geeft het je wat rust.”
De voeding van 20:00 uur werd vervangen door een flesvoeding. Gek genoeg vond ik dit heel fijn. Alsof er een last van mijn schouders viel. We besloten om haar de ochtend erop ook een flesje aan te bieden om te kijken hoe het ons beviel. En dat beviel ons wederom goed. Het feit dat ze niet meer afhankelijk was van mij gaf me rust.
Rosalyn daarentegen begon na haar voeding heel hard te huilen. Ik herkende dit niet. Inmiddels was mijn nieuwe kraamverzorgster begonnen (Jup zo gaat dat tegenwoordig) en zij dacht dat het krampjes waren. Pro borstvoeding vroeg ze waarom ik gestopt was. Vanaf dag één kreeg ik bij haar het gevoel dat ik mijn dochter te kort deed, omdat ik geen borstvoeding meer gaf.
Krampen
Ik begon daardoor te twijfelen maar ook door de krampjes die Rosalyn had. Ik kon het niet langer aanzien. Ik belde de verloskundige. Ik vertelde haar waar ik mee worstelde. Ik vertelde haar dat ik te snel had opgegeven. Dat ik weer wilde proberen borstvoeding te geven. Dat Rosalyn zoveel krampen had na de flesvoeding voelde niet goed. Ik had inmiddels een volle dag geen borstvoeding gegeven en wilde toch weer borstvoeding gaan geven. Mijn verloskundige zei: “Als je het gevoel hebt dat je er nog niet alles aan hebt gedaan, en het (nog) niet kan accepteren, kun je het weer proberen. Kijk hoe je je erbij voelt”.
En zo begon ik weer met aanleggen. Rosalyn moest om de 2 uur aangelegd worden om de borstvoeding weer te stimuleren. Rosalyn dronk weinig en kwam om het uur. Maar de krampen en het harde huilen (krijsen) maakte plaats voor rust na de voeding. Maar waarom dronk ze om het uur? De (inmiddels derde) kraamverzorgster wilde dat er regelmaat kwam in de voedingen. Dit was niet te doen.
Spruw
Nog in de kraamweek herkende ik ineens het branderige gevoel in mijn borsten. Ik keek in haar mondje of ik iets van symptomen kon zien waaruit bleek dat ze spruw zou hebben. Haar gehemelte en tong waren iets of wat wit, maar ik twijfelde. Ik liet mijn vriendin (die kraamverzorgster was bij Isabelle, maar dat nu niet kon omdat ze hoogzwanger was) ook even kijken om haar mening te horen. Ze zag wat ik bedoelde, maar kon het niet met zekerheid zeggen. De verloskundige vond het ook geen typisch gevalletje spruw.
Ik contacteerde de huisarts met mijn bevindingen en vroeg om medicatie. Na lang aandringen kregen we speciale medicatie tegen spruw. Bij Isabelle werkte dit voor geen meter, maar Rosalyn is een ander kindje. Wellicht zou het bij haar wel helpen. Al gauw merkte ik dat het niet werkte. Niet weer, dacht ik… Ik wil niet weer gaan kolven en mezelf weer verliezen. Ik zette door. Netjes gaf ik Rosalyn de medicatie na elke voeding. Het aanleggen ging beter. De rust kwam terug (om de 3 uur voeden), maar de pijn in mijn borsten bleef aanhouden en de witte uitslag in Rosalyn’s mondje werd duidelijker zichtbaar. Na een week aantobben kwam de onrust weer terug. Ik raakte weer in paniek. Na veel tranen en overleg met Tim en steun en toeverlaat Belinda besloot ik alsnog over te stappen op flesvoeding. We moesten en zouden de rust weer terug brengen. En dan met name in mijn hoofd…
Eenmaal over op de flesvoeding kreeg ik die rust weer terug waar ik zo naar verlangde. Door een tip van mijn vriendin (tl kokosmelk na elke voeding in de mond doen bij Rosalyn) verdween de spruw als sneeuw voor de zon. Ik begon met versneld afbouwen en al gauw kreeg Rosalyn volledig flesvoeding. Niet wetende dat niet lang daarna de ellende pas echt zou beginnen…
(Wordt vervolgd)
Liefs,
Joyce
No Comments