“Nee, mijn peuter slaapt nog niet door”

Soms worden we nog met verbazing aangekeken als wij vertellen dat onze peuter niet doorslaapt. “Oh, maar dat is een fase!” Ha! Nee. Dit is geen fase.

Nee nee, de peuter in kwestie slaapt vanaf dag 1 al niet door, dus al ruim twee (lange) jaren niet. Soms wordt ie één keer wakker, soms twee keer en ja, soms ook wel zes keer. Wakker om te huilen, wakker voor een knuffel, wakker van een nachtmerrie… ze zitten er allemaal bij. Soms ook wakker om even vrolijk, rechtop in bed te gaan zitten kletsen. Dat is nog de beste wakker, want dan valt hij vanzelf weer in slaap. Bij alle andere wakkere momenten? Nope. Dan zijn de armen van papa of mama noodzakelijk en ja, ook een fles.

“WAT!? EEN FLES!?” OP ZIJN LEEFTIJD!?” Hierna hoor ik mensen vaak denken: “die moeder is compleet padje af, die fles is gewenning.” En hierna volgen al gauw de tips en tricks om mijn peuter binnen 1 dag te laten slapen als een roosje, en let op! Altijd succes! Ha. Ha. Nou, werkelijk ieder boek, iedere tip en elke website hebben we gehad. Het is beter geworden, en vooral in het begin door een strak ritme aan te leren. Maar de nachten nu? Het is nou eenmaal zo. En die fles? We geven er aan toe, hij heeft het nodig voor de voedingsstoffen (lees: hij komt slecht aan, dus elke calorie is goed in samenspraak met de kinderarts) en het geeft troost. Gewenning? Misschien, maar er zitten ook nachten tussen dat hij hem niet hoeft, dus hij kan zonder. De momenten dat hij hem wilt? Drink maar lekker schat. Je hebt het nodig.

Er is een klein momentje geweest dat de peuter wel degelijk doorsliep, die nachten waren hemels. We waren op vakantie en 1,5 week lang hebben we hem niet gehoord in de nacht. Hoe dan!? Eer dat wij daaraan gewend waren (lees: zelf iedere nacht nog drie keer wakker), was het feestje alweer voorbij. Want eenmaal thuis gingen we verder met niet slapen. Zijn bedje heeft op alle manieren gestaan, lichtje aan, lichtje uit, muziekje aan, muziekje uit… We zijn in ieder geval zover dat hij uit zichzelf in slaap valt, dat lijkt tegenwoordig ook wel een must te zijn. Want o wee als je hem in slaap wiegt. Geloof me, als dat moest, deden we dat ook met alle liefde.



En de nachten? We knuffelen, we geven een kus, zoeken zijn speentje weer op en zitten even in de schommelstoel. Peuter komt tot rust, mama of papa is weer over de slaap heen en iedereen gaat, al dan niet klaarwakker, terug naar bed. Dit een aantal keer in de herhaling.

Hoe hou je dit dan vol? – Gewoon, doen, verstand op nul. Soms zitten er nachten tussen, dan ben ik op, chagrijnig en moe. Daar probeer ik niet aan toe te geven, want dan is het nog zwaarder jezelf uit bed te slepen. Verder doe je het gewoon. Je kindje heeft liefde nodig, troost, iemand moet de spoken wegjagen en iemand moet het flesje geven. Ze kunnen het zelf nog niet, dus doe JIJ dat. En dat doen we met liefde, iedere nacht weer, elke traan vegen we weg en we knuffelen.

Dat doen we omdat we van deze peuter houden. En de slaap die we missen? Het zij zo.

Hoewel ik dolgraag zou willen doorslapen. Het zit er niet in, we doen het ermee.

Omdat we van je houden lieve, kleine, eigenwijze peuter. Over 18 jaar houden wij jou wel wakker, omdat we van je houden.



En of ik tips heb? Nee. Heb lief, knuffel en doe het ermee. Het stopt ooit. Misschien na 1 week, misschien na 1 maand, misschien over 3 jaar.

Knuffel voor alle slapeloze ouders!

Liefs,
Erin