Of er iemand een gastblog wilde schrijven over haar bevalling vroeg Erin op haar Instagram pagina… Graag! Mijn zwangerschap en bevalling zijn geen perfecte voorbeelden voor in de boekjes en door dat eens op papier te zetten hoop ik enerzijds andere moeders (to be) tot steun te kunnen zijn, want zwanger zijn lijkt altijd iets ‘moois’ te moeten zijn. Dat is het voor mij dus niet perse. Anderzijds voelt het ook goed om alles van me af te schrijven want dat heb ik nog niet eerder gedaan. Want dat een zwangerschap en bevalling misschien nog wel ingrijpender zijn dan het hebben van een kindje an sich en het leven dat ongeveer 300% anders wordt dan daarvoor, dat is in mijn geval zeker waar.
Mijn naam is Chrissie, 30 jaar jong, samenwonend in Wormer met vriend Yoeri (31), dochter Amélie (17 maanden), een gedeelte van de week Levi (6 jaar, zoon van Yoeri uit een eerdere relatie), twee honden en een schildpad. Na een lange tijd bonusmoeder te zijn geweest en vriendinnen om mij heen die kids kregen ontstond bij mij de wens voor een eigen kindje.
Gestopt met de pil was ik al een tijd en wonder boven wonder was het na 1 “poging” raak en hoe gek het ook klinkt: ik ben nog nooit zo geschrokken. Ik zie mezelf nog hysterisch huilend in de woonkamer staan, schreeuwend tegen Yoeri die in de tuin was dat hij NU naar binnen moest komen. Die arme jongen dacht minstens dat ik een arm of been was verloren zo hard huilde ik. In plaats van dat hij meteen naar binnen kwam vroeg hij of hij eerst nog even af mocht maken waar hij mee bezig was. Dat ik hem toen onder invloed van hormonen niet heb aangevallen begrijp ik zelf ook niet, maar na nogmaals een hysterische uithaal kwam hij toch maar naar binnen gehobbeld. Daar liet ik hem de zwangerschapstest zien en toen hebben we daar denk ik wel 10 minuten samen gestaan. Ik stamelend “hoe kan dat nou, hoe kan dat nou”, hij nuchter als altijd mij uitleggend hoe dit zo had kunnen gebeuren. Iets met bloemetjes en bijtjes, etc. Nog een test verder en een urine-onderzoek bij de huisarts en we konden het niet meer ontkennen: ik was echt, echt, écht zwanger!
Natuurlijk was een zwangerschap wat we wilden maar dat het zo makkelijk zou gaan hadden we nooit gedacht. Lange tijd (eigenlijk wel de volle negen maanden) heb ik gedacht dat het fout zou gaan. Dit was echt te makkelijk, het kón niet waar zijn. Ik dacht dat dit mij niet gegund zou zijn, zo’n gekke en nergens op gebaseerde gedachte achteraf. De zwangerschap zelf was iets waar ik zeker niet met veel plezier op terug kijk. Enerzijds door de slopende onzekerheid over dat het fout kon gaan, anderzijds door medische oorzaken. Zo had ik lichte zwangerschapsdiabetes, was ik zo moe dat 24 uur slapen op een dag nog te kort was en kreeg ik in de laatste weken last van bekkenbodeminstabiliteit (mooi woord voor galgje, maar dat terzijde). Daarnaast werkte ik 36 uur per week en waren we van plan om te verhuizen dus op huizenjacht.
En toen, na een zwangerschap van 39 weken en 4 dagen, begon de bevalling… Yes!
… Wordt vervolgd!
Liefs,
Chrissie
No Comments