Ik ben Kim Gerssen, 26 jaar oud en mama van Benthe. Samen met mijn man Matthijs zijn wij op 21 mei trotse ouders geworden van onze eigenwijze meisje Benthe. Benthe heeft de gehele zwangerschap in stuitligging gelegen en is geboren door middel van een keizersnede. Ik vertel graag mijn zwangerschaps-, bevallingsverhaal.
Zwangerschap
Op 21 september 2018 kwamen wij erachter dat ik zwanger was. Onze droom gaat beginnen!
Ons meisje ligt in stuit en eigenlijk ligt ze dit al de hele zwangerschap. Met 32 weken krijg ik te horen dat mijn contract niet wordt verlengd. Op het moment dat het wordt verteld vind ik het zeer zeker balen, maar ik ben er redelijk oké onder. Ik wil mijn periode van zwanger zijn niet laten verpesten, maar toch doet het veel met je. Zo ook komen de avond voordat ik weer moet werken voorweeën opzetten. De voorweeën zijn zo heftig, dat de verloskundige adviseert om te stoppen met werken.
Doordat ons meisje nog steeds in stuit ligt ben ik zo bang dat die voorweeën al iets gaan doen, dus de verloskundige steunt mij hierin dubbel en dwars. Een raar gevoel in mijn buik en de verloskundige staat voor mij klaar.
Met de controle van 36 weken wordt er bij de afspraak in de ochtend bij de verloskundige geconstateerd dat ze nog steeds in half onvolkomen stuit ligt en dus komen wij onder controle van het ziekenhuis te lopen. Wij kunnen ons twee uur later melden in het ziekenhuis en eind van de middag zitten wij weer in het ziekenhuis voor een uitwendige draaiversie. Wij laten ons hierover informeren maar we laten het vooral allemaal over ons heen komen. Eerst een half uur aan de CTG en daarna komen er 5 man personeel binnen gewandeld. Zoveel personeel en dat allemaal voor mij. Ze gaan beginnen met het draaien en wat is het een apart gevoel in de buik. Het doet behoorlijk veel pijn, maar ik wil graag dat ze draait dus ik verman me en ga door. Mijn man is niet snel onder de indruk, maar van deze actie stond hij behoorlijk te kijken. Met z’n drieën proberen ze ons meisje te draaien, maar helaas wil het niet lukken. Ik baal behoorlijk, maar moet me er wel bij neerleggen want als ze niet wilt, dan niet.
Een overweging van een vaginale stuitbevalling of keizersnede wordt ons voorgelegd en eigenlijk zijn we het er snel over eens dat het een keizersnede gaat worden. Ik baal enorm, maar de keuze van een keizersnede wordt tijdens de bevalling nog eens bevestigd dat het de juiste wordt. Wij gaan nu uitkijken naar 21 mei. De datum dat onze kleine meid geboren gaat worden. Een aantal afspraken in het ziekenhuis volgen nog en nu moeten we ons mond nog houden tegen familie. We houden onze datum geheim!
Bevalling
Op 21 mei 2019 was het dan zover. Mijn geplande keizersnede. Ik zag er niet tegenop, ik keek er juist naar uit maar misschien had ik mijzelf hier toch op verkeken.
Om 11.30 uur moesten wij ons melden in het ziekenhuis, nuchter en wel. Het infuus met vocht werd aangesloten en nu was het wachten op het moment dat we naar de OK konden. Tussentijds hebben we nog een laatste foto gemaakt van de buik en nu vond ik het toch wel spannend worden, ondanks dat ik zo benieuwd was naar ons meisje. Om 14.30uur werden we naar de OK gebracht. Op de voorbereidingskamer hebben we bijna 1,5 uur gewacht. Tussendoor kwam de gynaecoloog die de keizersnede ging uitvoeren nog even langs om te vertellen over de procedure. Oke, nu werd het echt wel spannend!
Toen was het moment daar. Mijn man mocht helaas niet bij de ruggenprik zijn, dus hij wachtte op een aparte kamer en bij mij werd de ruggenprik gezegd. Het moment dat ze tegen mij zeiden; ontspan maar, dacht ik hoe dan! Ik heb een dikke buik met een baby die ondersteboven ligt en ik sta stijf van de spanning. Auw! Wat deed dat zeer zeg. Rare steken in mijn benen, trillende benen en een rare draaibuik maar goed hij zat erin. Nu werd de katheter ingebracht.
Het moment dat mijn man binnen kwam was het eerste wat ik zei; ik doe dit nooit meer en toen moest mijn buik nog open… Mijn man heeft mij er heel lief doorheen gepraat en zodra Benthe aan ons werd laten zien stroomde de tranen over mijn wangen. De gynaecoloog geeft aan dat het een goede keuze geweest is om te gaan voor een keizersnede want vaginaal had ik haar er nooit uitgekregen. Ik voelde me tussendoor al niet zo lekker, maar ach ik denk dat hoort erbij. Terwijl Benthe gecontroleerd werd door de kinderarts en de verpleegkundige focuste ik mij op mijzelf. Toen Benthe lekker bij mij op mijn borst gelegd werd, werd ik beroerder en beroerder. Dit was dan ook het moment dat Benthe bij mijn man gelegd werd, zodat ik vooral op mijzelf kon focussen. De medicijnen tegen misselijkheid werden lager gezegd en mijn man zei mij gedag en ging alvast naar de kraamafdeling met Benthe. Ik zou even naar de uitslaapkamer gebracht worden en daarna direct naar boven komen. Dat werd even anders.
Toen ik eenmaal op de uitslaapkamer lag, kreeg ik een perenijsje. Op dat moment voelde ik mijzelf nog steeds niet goed, maar ik wilde naar mijn man en kind. Toen kreeg ik mega veel pijn in mijn buik, zoveel pijn dat ik nog volgespoten werd met medicijnen. Wat bleek; mijn ruggenprik werkte te snel uit. Wat een pijn in mijn buik had ik. Het gevoel van mijn buik wat in vuur en vlam stond was niet te bevatten, maar het moedergevoel kwam boven. Ik wilde naar mijn man en kind! Ondertussen lag ik al ruim een uur op de uitslaapkamer en mijn man zat boven met Benthe op de kraamafdeling.
Bijna 1,5 uur later werd ik opgehaald en kon ik eindelijk naar boven de kraamafdeling toe. Dat moment werd Benthe heerlijk op mijn borst gelegd en kon het genieten beginnen. Althans dat dacht ik…
Het herstel
Het herstel viel mij heel erg zwaar. De eerste week zo afhankelijk te moeten zijn van je man en de kraamhulp en zelf niet voor je kindje kunnen zorgen, was wel het ergste wat er was. Je wilt zo graag zelf herstellen, waardoor je soms een stapje teveel doet. Een klein stukje lopen naar de steeg heen en weer was al teveel. Daar bovenop kreeg ik ook nog een blaasontsteking, pff.. Elke dag gaat het een stukje beter, maar het kan mij niet snel genoeg. Na 6 weken mag ik weer tillen en van alles doen maar toch moet ik het iets rustiger aandoen, omdat mijn lichaam nog teveel pijn doet.
Mijn man heeft mij zo goed geholpen. Nog steeds ben ik herstellende van de keizersnede en voel ik elke dag nog het litteken branden, maar ik probeer er zo min mogelijk aan toe te geven en alleen maar te genieten. Mijn man is de hele zwangerschap, bevalling en de herstelperiode daarna echt mijn rots in de branding geweest. Zo’n periode laat toch maar weer zien hoeveel je aan elkaar hebt en hoe je op iemand kan bouwen.
Liefs,
Kim (@kimgerssen)
Ps. Wil jij ook jouw verhaal vertellen? Neem dan contact met mij op!
No Comments