In maart van dit jaar mocht ik eindelijk na 4 maanden thuis zitten met een dikke buik en daarna een pracht van een dochter weer aan het werk. In december vorig jaar zijn wij de gelukkige ouders geworden van Teddie. Hier hebben we natuurlijk 9 maanden naartoe geleefd, maar niemand had me ooit kunnen uitleggen hoe het werkelijk is om een kind te hebben. De hele dag staat in het teken van die lieve kleine meid. Dit is natuurlijk heerlijk genieten, maar tevens was ik maar wat blij dat ik weer kon gaan werken. Even wat anders dan alleen maar luiers, slaapjes, voedingen en babypraatjes.
Ik stond ’s ochtends al heel vroeg naast mijn bed; snel douchen, opmaken en aankleden voordat Teddie wakker zou worden. Eindelijk weer wat moois aan doen en zeker weten dat ik deze dag niet onder gespuugd zou worden. Ik hoefde deze ochtend een keer niet voor Teddie te zorgen; mijn schoonouders kwamen en zij namen alles voor me uit handen. Wat een heerlijk begin van mijn eerste werkdag. Om 06.45 zat ik dan ook vol gezonde spanning in de auto, op weg naar Amsterdam.
Er stond gelukkig weinig file dit keer dus ik was ruim op tijd op kantoor. Eerst even kletsen met wat collega’s bij het koffieapparaat en daarna mijn laptop installeren op mijn bureau. Mijn werkgever kwam binnen en vroeg bij binnenkomst meteen of hij me kon spreken. Dit voelde niet goed. Mijn voorgevoel klopte en werd mee meegedeeld dat mijn contract helaas moest worden ontbonden als gevolg van bedrijfseconomische omstandigheden. Neeeeee, dacht ik, dit meen je niet! Op mijn eerste werkdag na 4 maanden zwangerschapsverlof kon ik na anderhalf uur weer naar huis.
In de auto terug was ik nog steeds behoorlijk in shock en drong het niet helemaal tot me door. Ik belde mijn familie en vrienden half lachend op en zij dachten allemaal dat ik een geintje maakte. Alles was geregeld. Ik zou 28 uur gaan werken, de ene week 3 dagen en de andere week 4 dagen, ouderschapsverlof opgenomen, kinderopvang en oppas waren geregeld en dan nu bleek ik werkloos te zijn. De dagen daarna drong het nieuws langzaamaan beter tot me door. Ik was teleurgesteld en tegelijkertijd ook boos en verdrietig.
Ik werkte voor een geweldig mooi sportmerk en ik had eigenlijk de leukste baan die ik me maar kon bedenken. Ik had in de afgelopen jaren veel werkervaring opgedaan, heel veel connecties in het vakgebied opgebouwd en dus zou een andere baan vinden vast niet heel moeilijk zijn. Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Met die insteek ging ik meteen op jacht naar vacatures. Ik ben geen thuisblijfmoeder maar een carrièremoeder met ambities. Dit bleek toch iets lastiger dan gedacht. Blijkbaar zijn vrouwen die parttime werken niet echt gewild in mijn branche. Ik heb genoeg sollicitatiegesprekken gehad en er zaten er ook een paar bij waar ik hele goede hoop bij had. Helaas zit ik nu 7 maanden later nog steeds zonder werk. Wat is dat toch? In de tijd van flexplekken, efficiënt werken, minder hiërarchie, het zogenaamde ‘nieuwe werken’ zou ik toch juist perfect passen. Ook al werk ik minder uur per week, ik verricht zeker weten nog steeds hetzelfde werk met dezelfde inzet en passie. Hallo, ik ben inmiddels moeder…dat is veel meer dan een fulltimebaan! Weet je wel hoeveel ballen ik elke dag tegelijkertijd in de lucht houd? Multitasking is my second nature…
Gelukkig heeft het werk zoeken vanuit huis natuurlijk ook zijn voordelen. Ik zie onze dochter groeien en elke dag een beetje meer veranderen. Ik maak elke ontwikkeling mee en daar kan ik enorm van genieten. In deze tijd is dat best bijzonder en ik ben me ervan bewust dat de meeste kersverse mama’s meteen weer hard aan de bak moeten terwijl ze daar helemaal nog niet klaar voor zijn. Ik kan de dagen dat ze niet op de opvang of bij de oppas is lekker allemaal leuke dingen met haar doen. Dat geluk heb ik dan weer. Toch geef ik de hoop niet op en hoop ik dat ik dit jaar nog een leuke baan vind zodat ik een nog leukere moeder kan worden en tegelijkertijd mijn ambities verder vorm kan geven.
Liefs,
Claire (@claire_coolen)
Heb jij ook zoiets meegemaakt? Laat het mij weten in de reacties! Of wil jij jouw verhaal delen? Stuur mij dan een mailtje 🙂
1 Comment
Cindy
oktober 21, 2018 at 6:30 pmHerkenbaar, omdat ik 1 dag minder ging werken (wat eerst oké was), gooide mijn baas me na een half jaar er uit. Vanwege de dagen… Ik solliciteerde me suf, had wel tijdelijke banen, maar geen uitzicht op… Uiteindelijk werk ik nu bijna 1 jaar bij een fijne werkgever die ook uitgesproken heeft dat ze er rekening mee gehouden hebben dat ik wellicht nog eens zwanger wordt. Mijn zoon is van maart 2016. Dus dat is fijn en ik heb uitzicht op iets vast! Komt bij jou vast ook allemaal goed en die extra tijd samen met mijn zoon die ik gehad heb, zie ik als een cadeautje.