Lieve Mila, ik weet nog goed toen we wisten dat ik in verwachting van je was. Toen we te horen kregen dat er een klein meisje in mijn buik zat kon ons geluk niet op. Het is nu ondertussen alweer bijna 4 jaar geleden. En het gevoel van “loslaten” begint te komen. Weet dat mama je nooit helemaal los kan laten maar, ik mijn uiterste best doe om je te begeleiden in de weg die je wilt gaan bewandelen nu je groter wordt.
“daar ging ze” lieve Miel, er is met geen woord te beschrijven hoe onwijs trots ik op je ben. ik werd vanmorgen met een knoop in mijn maag wakker. (Wetende dat je vandaag naar school moest) ongelofelijk hoe groot je bent geworden in 4 jaar tijd. Ik ben zo onwijs trots op jou! Gewoon om wie je bent en om hoe je alles doet. Ik maakte je voorzichtig wakker en we maakten samen een broodje en je koos wat je in je broodtrommeltje wou hebben om mee naar school te nemen. Je deed dit zo onwijs goed en had plezier in de voorbereidingen van school. Ik hielp je met je schoentjes, en pakte je handje stevig vast. Het besef kwam later dat het eigenlijk een onwijze eer is Miel, dat ik je mocht brengen!
Toen we de school naderde kreeg ik een brok in mijn keel. “daar gaat ze” dacht ik maar, ik hield me groot en pakte je handje steviger vast. We liepen samen de klas in en je vond je eigen stoeltje, je hebt een prachtig plaatje uitgekozen en daaraan herkende je je stoeltje. Daar zat je, in een grote kring met allemaal kindjes om je heen. Je vroeg me of ik je wou voorlezen, (niets liever dan dat om nog even bij je te zijn) na het boekje lezen gaf je me een dikke kus, en het leek alsof je zei het is goed mama je kan gaan.
Met lood in mijn schoenen liep ik naar de deur, met natte ogen zwaaide ik naar je en wenste ik je een hele fijn dag! “mama” ja, riep ik, mama? Wil je nog een keer kiekeboe doen? Natuurlijk wil ik dat. al lachend lachte je om mij omdat ik als een klein kind voor het raam gek stond te doen. Maar, het is oké ik gaf je een laatste hand kus en ben weg gelopen. Mijn tranen kon ik niet meer bedwingen en ik liet ze gaan.
Mocht je dit ooit lezen Miel zal je wel denken maar mama, waarom moest je dan huilen? Ik zal het je proberen uit te legen maar, het is erg moeilijk. Het is een gevoel van loslaten het is een gevoel van blijdschap en een nieuwe fase. Het klinkt raar maar, voor jou en mij is alles de eerst keer. Je bent de oudste (van de 3) en mama maakt met jou alles voor het eerst mee. Wees niet boos op me of teleurgesteld dat ik er om gehuild heb maar, zie het als een groot compliment. Ik geef zoveel om je dat ik het onwijs lastig vind je los te laten en wetende dat school niet alleen maar leuk is. Wetende dat je ook gekwetst zal kunnen worden. En dat raakt me. dat raakt me zo diep en daar kwamen de traantjes van.
Nogmaals lieve Miel ik ben niet verdrietig en dit komt door jou. Omdat jij mij hebt laten inzien dat je het heus wel kan. dat je plezier hebt in school en zin hebt om nieuwe dingen te leren. Maar, vergeet nooit Miel dat ik je nooit helemaal los zal laten en je zal begeleiden in het leven en niet achter je zal staan maar, voor je zal staan. Ik zal er altijd voor je zijn. Lieve Miel, je maakt me zo onwijs trots en zwak. Ik leer gevoelens kennen waarvan ik niet wist dat ze bestonden. Ik wil je bedanken, omdat je er voor mij was en mij het gevoel gaf dat het oké was en dat het allemaal wel goed komt! Weet dat ik er altijd voor je ben. Wordt wie je wil zijn maar, blijf dicht bij jezelf want dan ben je het allermooist.
Bedankt Miel, gewoon om wie je bent❤
Liefs,
Marilyn
No Comments