“Deze blog is geschreven door een onwijs sterke vrouw, zij wilde graag anoniem blijven en hiervoor heb ik alle respect. Want je gevoel uiten is één, maar dit aan iedereen bekend maken is twee, en zeker niet altijd nodig. Het van je af schrijven is wel vaak nodig, om zo gebeurtenissen een plekje te geven. Ik ben blij dat zij op mijn blog een plekje heeft kunnen vinden om een last van haar schouders te laten glijden, om haar verhaal op papier te kunnen zetten en te kunnen delen. Vergeet niet, ik vind je een topper!” – liefs Erin
Waar te beginnen….
Na bijna 2 jaar een relatie te hebben gehad met iemand van wie ik hield, hadden we uiteindelijk besloten er een punt achter te zetten, voor het beste voor beiden. Een week daarvoor was ik bij de dokter geweest omdat ik erg ziek, zwak en misselijk was, het jaar daarvoor had ik dat ook en toen bleek het dat ik nierbekkenontsteking dus eigenlijk dacht ik dat dit weer hetzelfde zou zijn.
Één dag nadat ik mijn toenmalige vriend voor het laatst had gezien werd ik gebeld door de dokter met de uitslag van het bloed prikken… Ik zou tussen 16:00 uur – 17:00 uur gebeld worden maar 17:05 uur had ik nog steeds geen telefoontje gehad en ik werd toen wel een beetje zenuwachtig omdat ik niet wist of ze me vergeten waren of nog geen uitslag hadden. Om 17:30 uur ging mijn telefoon eindelijk en ik rende naar boven nam de telefoon op en ze vertelde mij de uitslag wat ik diep van binnen misschien al wist maar het niet wilde geloven. Ik was zwanger …
Ik heb denk ik een half uur met de dokter aan de telefoon gezeten met de vraag wat ik nu moest doen en hoe het in zijn werking gaat… Daarna gelijk mijn ex opgebeld om te zeggen dat ik de uitslag binnen had gehad van het bloedprikken. Hij woonde toen momenteel in Antwerpen voor zijn studie dus bellen deed ik niet zomaar, hij wist dat er iets aan de hand was en ik heb het hem toen maar gelijk verteld, in de eerste instantie geloofde hij me niet en dat snapte ik wel maar ik bel natuurlijk niet voor de grap en dan zeggen dat ik zwanger was.. Uiteindelijk met hem ook uren aan de telefoon gezeten met de vraag wat we nu moesten doen, we waren niet meer samen, hij zat in Antwerpen op school en ik woonde nog thuis bij mijn ouders.
Mijn ouders
Oja, mijn ouders … Toen ik had opgehangen moest ik het toch echt mijn ouders gaan vertellen want die zaten samen met mij in spanning te wachten op de uitslag. Zodra ik het mijn ouders verteld had met een brok in mijn keel wachtte ik geduldig hen antwoord af. Ze keken teleurgesteld en geschrokken naar me, logisch natuurlijk.. Maar wat ik niet verwachtte was hen reactie, mijn vader zei letterlijk tegen mij: “Meisje wat ga je doen? Je gaat het toch niet houden hè? Je hebt nog een hele toekomst voor je, nog een heel leven voor je, daar moet je van genieten.” en nog veel meer dingen. Mijn moeder was het met hem eens, maar zij durft haar eigen mening niet te geven om dat ze te onzeker is, dus zeilde ze mee op de mening van mijn vader.
De volgende dag moest ik langs komen bij de dokter, zij heeft mij het hele proces uitgelegd wat er kan gebeuren, wat er gedaan kan worden en bij wie ik eventueel terecht kan. Ik had 5 dagen de tijd om te bedenken wat ik wou.
De keuze
Ik had mijn beslissing al snel gemaakt, maar eerlijk .. Mijn ouders hebben toen der tijd heel erg op mij ingepraat dat ik het niet moest houden want daar zou het kindje ook niet gelukkig van worden. Je moet denken aan de toekomst van jezelf en van het kindje. Ik was 18 jaar, jong en onzeker en ja, dan luister je sneller naar je eigen ouders in plaats van naar je eigen gevoel … Ik heb het mijn ouders kwalijk genomen dat zij nooit aan mij hebben gevraagd: “wat wil jij” nee, het was gelijk harde feiten en meningen die omhoog kwamen. En ik begrijp het wel, ik begrijp mijn ouders dat zij het beste met me voor hadden maar het heeft me erg veel pijn gedaan dat ze het nooit aan mij gevraagd hebben wat ik wil/wilde.
Uiteindelijk de keuze gemaakt dat ik het weg ging laten halen, samen met mijn toenmalige vriend hebben wij die keuze gemaakt omdat we allebei nog te jong waren voor het ouderschap.
Samen met mijn zus ben ik toen naar het beahuis & bloemenhovekliniek gegaan om een afspraak te maken voor een abortus, ook daar heb ik nog gepraat met de mensen want ik voelde me onwijs schuldig. Het deed me zoveel pijn om te zien dat daar veel jonge meiden zaten met tranen in hen ogen en ik was daar 1 van … we hebben een echo laten maken om te kijken of het kindje gezond was en om te kijken hoeveel weken ik al was. Ik schrok ervan toen de mevrouw zei dat ik al bijna 14 weken zwanger was. 14 weken liep ik rond met een mensje in mijn lichaam en ik wist het niet. De mevrouw vroeg tijdens de echo of ik wilde weten of het een meisje of een jongetje zou zijn geworden, maar dat wilde ik liever niet weten. Ik heb de echofoto’s mee naar huis genomen en die zal ik mijn hele leven bewaren.
De dag van de abortus
De dag was aangekomen dat het ging gebeuren, ik was zenuwachtig natuurlijk! Maar ik was zo blij dat ik mijn zus bij me had. Ik werd naar een kamer gebracht waar ik mijn spullen kwijt kon en ik moest medicijnen in nemen, paracetamol, een pil die weeën opwekte, en een pil waardoor het kindje verdoofd werd zodat ze het konden verwijderen. Na heel lang wachten werd ik heel ziek van de medicijnen en werd ik eindelijk geholpen omdat het zo beroerd met me ging. Ik heb op dat moment mijn verstand op 0 gezet omdat ik anders bang was dat ik het niet zou durven of het uiteindelijk niet meer kon.
Paar uurtjes later werd ik wakker gemaakt en ik voelde me onwijs alleen, logisch want ik had niemand om me heen maar het voelde anders alsof je voelde dat er iemand niet meer was. Ik was nog onder een roesje dus was erg moe, maar er kwam iemand naar mij toe en die zei toen tegen mij de operatie is goed verlopen, de dokter heeft het netjes in stukjes weggehaald. Ik schrok, stukjes?!
Voordat ik een abortus ging doen heb ik eerst veel informatie opgedaan over hoe het allemaal in zijn werking gaat, tot zoveel weken ze wat gingen uitvoeren. Ik had tegen de dokter gezegd en in de kliniek dat als het in stukjes (lichaamsdeel voor lichaamsdeel) zou worden weggehaald ik het niet wilde doen omdat ik dat echt als moord zie. De dokter en in de kliniek hadden mij ervan verzekerd dat dit niet zou gebeuren omdat het 14/15 weken was zouden ze het via een zuig apparaat weg halen, dus gewoon in 1 keer het hele lichaampje. Dat was dus niet geval en toen kwamen al mijn emoties eruit van de afgelopen weken, ik was boos, had heel veel verdriet en ik voelde me een moordenaar. Dat is niet fijn wakker worden, en niet fijn om mee te leven als je dat elke dag in je hoofd hebt zitten, nog steeds elke dag.
Nog elke dag verdriet
Of ik er spijt van heb? Ja en Nee
Ja het doet me nog steeds elke dag verdriet wetend dat ik een kindje had kunnen hebben van 3 jaar. Als je dan mensen om je heen ziet met kinderen is dat altijd het eerste waar ik aan moet denken.
Maar uiteindelijk heb ik er wel vrede mee dat ik het niet heb kunnen houden. Begrijp me niet verkeerd, ik heb er heel veel moeite mee gehad, maar als ik nu terugkijk naar de afgelopen 3 jaar had ik het in mijn eentje niet gered. Had ik sommige belangrijke mensen die ik nu in mijn leven heb ook niet ontmoet.
Je leven is een pad wat al voor je is uitgestippeld, er zijn bepaalde dingen in je leven die moeten gebeuren om op dat pad te blijven. Dit was een keuze die ik moest maken zodat ik op mijn pad zou blijven.
–
Ik wil Erin heel erg bedanken dat zij dit voor mij wil plaatsen, dit is voor mij de eerste keer dat ik het verteld heb zoals ik kon. Ik mocht het van mijn ouders aan niemand vertellen, waarom? Er zal vast een reden voor zijn.
3 jaar heb ik het zoveel mogelijk stil gehouden en mijn tijd is nu gekomen dat ik mijn verhaal met de wereld mag delen.
Liefs.
Wil jij ook jouw verhaal (anoniem) delen? Neem dan even contact met mij op!
No Comments