Het is alweer een half jaar geleden dat ik ben bevallen. Ik kon mij daar dus niks bij voorstellen. Ik heb héél wat uren zitten Googlen op het herkennen van weeën, zeker toen ik ruim over mijn uitgerekende datum heen ging. Finn zat wel lekker daar binnen. Ik had eigenlijk gehoopt dat hij echt rond de uitgerekende datum zou komen, maar niets was minder waar. Voor mijn gevoel kwam hij nooit. Ik voelde niks rommelen in mijn buik, ik zag geen tekenen, helemaal niks.
Met 40 en 41 weken wilde de verloskundige proberen om mij te strippen, maar alles zat nog potdicht. En met 41 weken plus drie dagen kon ik mij melden bij de gynaecoloog. Het was woensdagochtend en daar lag ik aan een monitor. Ook hier leek nog geen activiteit te bekennen. Ik kreeg een echo om te zien of Finn nog genoeg vruchtwater had en nog een gesprekje. Alles zag er goed uit. Als Finn niet zelf zich ging aankondigen, moest ik mij zondag melden bij het ziekenhuis. Bij de controles van de verloskundige bleek dat Finn nog niet helemaal ingedaald was, dus als mijn vliezen zouden breken moest ik gaan liggen en gelijk de verloskundige bellen. Dit zorgde er wel voor dat in de weken voor de bevalling ik niet meer echt op pad ging. De gynaecoloog voelde ook dat hij nog niet “vast” lag, maar zei dat ik prima nog een rondje kon rijden of lopen. Ik hoefde niet gelijk plat omdat het geen dwarsligger was en zijn hoofd al wel goed naar beneden lag. Met een afspraak voor inleiding vertrokken we uit het ziekenhuis.
Mijn vader was al weken mijn chauffeur omdat mijn concentratie zo slecht was geworden en het niet langer verantwoord was om te rijden. Samen met mijn vader en man gingen we na het ziekenhuisbezoek nog een rondje rijden, lunchen en naar de Action. Ik voelde dat gaande de middag mijn broek strakker begon te worden. Niet heel gek, dacht ik, aangezien ik tonnetje rond was inmiddels. Om een uur of vijf waren we thuis en plofte ik op de bank en deed zo snel mogelijk mijn rits los. Gek genoeg deed het openmaken van de rits niet zoveel voor het beknellende gevoel. Ik schonk er niet veel aandacht aan, totdat ik echt buikpijn kreeg na het avondeten. Ik had niks geks gegeten en hoefde ook niet naar de wc, maar de buikpijn kwam en ging. Mijn man was op dat moment aan het playstationen en ik deed mijn best om mij te blijven concentreren op mijn netflixserie, helaas lukte dat om 10 uur echt niet meer, want ik had echt buikpijn en besloot de weeëntimer aan te zetten.
Wat bleek? Ze kwamen al best met regelmaat. Ik belde naar mijn moeder om het te vertellen en voelde toch wat zenuwen komen. Vanmorgen zaten we nog in het ziekenhuis en nu leek er voor het eerst iets te gebeuren. Om half 1 besloot ik toch nog de verloskundige te bellen en we spraken af om half drie nog eens te bellen. Het werd een lange nacht. Ik zei tegen mijn man dat hij moest proberen te slapen en ik bleef wat hangen op de bank, totdat ik het gevoel kreeg alleen maar te moeten staan tijdens een wee. Om half drie kwam toch de verloskundige. Ik had één centimeter. Ze waarschuwde dat het ook nog kon stoppen. Inmiddels had ik al echt pijn in mijn rug en besloot om het tensapparaat te vragen. Gek genoeg voelde het als een opluchting, die stroomstootjes. Achteraf denk ik dat het vooral een afleiding was. We spraken af dat ze na haar ochtendronde nog een keer zou komen.
De langste uren van die dag waren aangebroken. Het was donker buiten en ik probeerde de weeën op te vangen. Mijn hoofd maakte overuren. Wat als de bevalling niet goed gaat of als het niet goed met mij gaat. Om zes uur was ik het zat. Ik maakte mijn man wakker om te vragen of hij niet even met mij wilde kletsen over niets. Ik wist ook wel, toen ik die vraag stelde, dat ik een antwoord terug kon verwachten als: “Ik kan niet kletsen over niets, dan bel je je ouders maar.” Mijn man is de liefste man, maar inderdaad hij kan niet kletsen over niets.
Om half negen ’s ochtends belde ik mijn ouders. Zij kwamen afleiden en tussen de weeën door kon ik nog een redelijk gesprek voeren. Ik vond de weeën steeds pijnlijker worden en ik hoopte dat ik al over de drie centimeter zou zijn en inderdaad, bij controle bleek ik op drie centimeter te zitten. We spraken af, dat als ik op vijf zou zitten, we naar het ziekenhuis gaan. En uiteindelijk om twee uur ’s middags vertrokken we naar het ziekenhuis. Inmiddels kon ik helemaal niet meer zitten, wilde ik geen kledingstuk meer aan en gaf ik op een schaal van 0 tot 10 mijn pijn een 7. De helse rit naar het ziekenhuis was begonnen……
Liefs,
Marieke
No Comments