Inmiddels is ons kleine meisje de 6 maanden gepasseerd. Ze is inmiddels al een echt mensje met een eigen willetje. Ze rolt, schreeuwt, kiert het uit, zit en zet de lachers naar haar hand. Ze eet een lekker hapje mee en slaapt sinds een week de nachten door (ik hoop dat ik het nu niet jinx 🙂 ).
Hoe anders was dit de eerste maanden. Lenna moest aarden. Ze had de tijd nodig om aan het leven buiten de buik te wennen. 3 maanden lang was Lenna een typische “huilbaby”. Zo erg zelfs dat ik op een gegeven moment zelf in de tuin ben gaan staan om heel hard te huilen terwijl Lenna in de box lag. Ik kon niet meer, ik was op. Pas na 4 maanden werd Lenna een vrolijke baby die goed in haar vel zit. Over het doorslapen hebben we het maar niet, want 5 á 6 keer per nacht willen eten of even aandacht van mama was niet vreemd. Ons kleine ukkie heeft ons maar een druk half jaar gegeven. Laat ik wel wezen, ik heb van ieder moment genoten. Ik heb geen nacht moeite gehad met het uit bed gaan en met het voeden. Ik genoot van het feit dat ze ons blijkbaar nodig had. Natuurlijk ben je moe en wil je niets liever dan slapen, maar hé, ooit gaan ze stappen met vrienden en zijn die knuffelmomenten schaarser dan ooit. Dus ik genoot en geniet nog steeds.
Aan de andere kant merkte ik wel dat ik fysiek en mentaal een enorme klap heb gekregen van het zwanger zijn en het krijgen van een baby. Door mijn medische achtergrond, te lezen in een eerdere blog, heb ik de zwangerschap als ‘zwaar’ ervaren. Mijn lichaam had al de nodige klappen te verduren gehad en moest dus extra hard werken om zo’n minimensje te laten groeien. Met 38 kregen wij te horen dat wegens de druk op mijn hoofd die bij een natuurlijke bevalling zou vrijkomen het toch verstandiger was om een keizersnede te nemen. Een optie die in het hele begin wel eens besproken was, maar volgens de neurologen toch niet aan de orde was. De gynaecoloog had die optie dan ook allang laten varen en wij besloten ons voor te bereiden op de bevalling. Na een pufcursus, heel veel boeken gelezen te hebben en uiteindelijk gekozen te hebben voor een cursus hypnobirthing, waren wij voor ons gevoel meer dan klaar voor de bevalling. Tijdens, wat toen bleek, de laatste afspraak met de gynaecoloog bespraken we ons geboorteplan en kwam uiteindelijk de vraag bij mij op of het echt geen gevaar zou leveren om “normaal” te bevallen.
De gynaecoloog was meer dan verrast door deze vraag en zou die middag toch nog een laatste keer in overleg gaan met de neuroloog. Later die middag werden wij gebeld met het nieuws dat wij op 4 maart, nog geen 4 dagen later, verwacht werden voor een keizersnede.
De schrik zat er goed in. Wij hadden ons zo goed voorbereid en ik toen werd op het laatste moment toch duidelijk dat een normale bevalling te veel risico’s met zich mee zou brengen. Hoe kun je iets waar je je weken op voorbereid opeens vergeten? Nu had ik 4 dagen om mezelf voor te bereiden op een keizersnede.
Op maandag 4 maart mochten wij ons om 12:00 uur melden en om 14:00 uur werd ons kleine prinsesje geboren. Een wonder. Een gentle csection. Ik moet zeggen dat de artsen ons geboorteplan voor een natuurlijke bevalling bijna volledig hebben nageleefd tijdens de keizersnede. Een mooiere en intiemere ervaring had ik niet kunnen wensen.
Mijn herstel ging verbluffend snel en na 2 dagen mochten wij ons kleine wondertje meenemen naar huis. Die eerste week vloog voorbij, mede door een enorm fijne kraamzuster. Maar wat ze je niet vertellen is dat zodra de kraamzuster weggaat, je baby dat voelt ofzo, want toen begon de pret. Krampen, aarden, niet goed in haar vel, aarden en krampen. Het arme meisje had het zo zwaar. En ik had het zwaar met haar. Door alle hersenbloedingen heb ik minder energie dan een ander. Ik slaap gemiddeld 10 uur op een dag en (no shit sherlock) met een baby gaat dat niet, laat staan een huilbaby. Mijn lijf was op van de zwangerschap en de aansluitende keizersnede en nu moest ik wel dat kleine minimensje verzorgen. Hoe dan?
De wond van de keizersnede gaf inmiddels geen last meer, maar mijn lichaam gaf aan dat het tijd nodig had, tijd om te helen. Die tijd heb je niet met een baby, dus ga je door. Je gaat door tot je inderdaad in je tuin staat te huilen en je huilende baby in de box ligt.
Inmiddels is Lenna dus 6 maanden en dat voelt als een magische grens. Lenna is een vrolijk meisje en ik ben daardoor een vrolijke mama. Ja, ik lig iedere avond om 21:30 uur al in bed en slaap dan ook meteen. En ja, op hakken lopen is een uitdaging want door alle extra energie die ik in het gezin mag stoppen, ben ik weer minder stabiel. Ik sta wankel en heb weinig balans, dus ook ik moet aarden en dat lukt het beste op sneakers of blote voeten 🙂 Een avondje dansen zit er voorlopig nog niet in, omdat ik weet dat ik dan aansluitend 1,5 week moet herstellen. Dus dans ik thuis. En dans ik samen met ons mooie meisje. Mijn meisje.
Liefs,
Zoraida
No Comments