Dag lezer. Ik ben Tess. Voor eeuwig en altijd 29 jaar. Gepassioneerde juf, maar vooral een mama van drie geweldige grieten. Deze blog gaat echter over mijn middelste meid. Teri… Een energiek, vurig draakje met zoveel pit dat het zowel haar als ons soms teveel wordt. Ze zeggen wel eens dat je sommige karakters vroeg kan ontdekken. Wel, bij Teri was het al tijdens de zwangerschap en later ook de bevalling heel duidelijk dat zij een temperamentvol meisje zou zijn.
De zwangerschap van Teri viel goed mee. Buiten bekkeninstabiliteit, maagzuur en soms overnemende hormonen hield ik het goed vol met mijn trouwens extreem dikke buik. Soms gebruikte ze mijn blaas als trampoline en mijn ribbenkast als boksbal, maar ik wist dat de prijs het waard was.
Tot 36 weken ging alles goed. Teri zat al vanaf 20 weken in de juiste houding en groeide als kool! Op 37 weken ging ik op controle bij de vroedvrouw en merkte hij dat Teri terug naar stuit was gedraaid. De gynaecoloog werd er bijgehaald. Veel ongeloof over dat dat nog kon op dat moment. Na overleg werd er een afspraak gemaakt om via uitwendige manipulatie haar te helpen draaien. Op 38 weken ging ik naar de afspraak en bleek Teri terug naar de juiste houding gedraaid. Nog meer ongeloof toen na de metingen Teri al boven de vier kilogram bleek te wegen. De gynaecoloog vond het allemaal maar vreemd en adviseerde om de bevalling in te leiden. Als Teri veel meer dan vier kilogram zou wegen, zou ze op neonatologie moeten blijven omwille van de vrees voor suikerziekte. Dat wilden we liever vermijden, dus stemden we in. Op 38 weken en 1 dag meldde ik me rond 20 uur aan in het ziekenhuis om ingeleid te worden.
Ik herinner me nog heel goed dat de vroedvrouw van dienst het pilletje kwam opsteken om de baarmoederhals te verweken. Ze beloofde dat dit nog geen weeën zou opwekken. Toch voelde ik na enkele uren al heel hevige weeën. Op de monitor was er echter niets te zien. Geen enkel golfje of piekje gaf een wee aan. Het voelde echter alsof ik elk moment kon beginnen persen. Ik vroeg om een epidurale verdoving omdat ik de moed verloor. De bevalling van mijn oudste dochter heeft ook heel lang geduurd, dus ik vermoedde al wat me te wachten stond. De vroedvrouwen bleven maar zeggen dat er geen weeën waren, maar ik voelde ze wel. Omdat er niets te zien was op de monitor, kon ik ook geen epidurale krijgen. Volgens mij dachten de vroedvrouwen dat ik een kleinzerige mie was.
Na wat wel uren leek, werd ik plots ziek. Ik kon niets binnenhouden en voelde me heel slap. Op dat moment werd mijn man echt ongerust. Hij belde een vroedvrouw en zij merkte op dat ik koorts maakte. Ik werd terug aan de monitor gelegd met koortswerende middelen en nog steeds geen echte weeënopwekkers. Na een half uurtje aan de monitor kwam de vroedvrouw terug binnen en liet me weten dat de hartslag van Teri te hoog was. Ik moest dringend rustiger worden. Haar hartslag moest van 185 dalen naar 160 binnen het half uur of mijn gynaecoloog zou opgebeld worden.
Weer een half uurtje later stond plots mijn zelfstandige vroedvrouw, gynaecoloog en nog twee andere verpleegsters aan mijn bed. Een paar papieren ondertekenen, bedspaanders omhoog, lift in en naar het operatiekwartier. Mijn man moest wachten op de gang want ze wilden me onder volledige narcose brengen. Na heel wat smeekbeden probeerden ze het dan toch via een epidurale en gelukkig lukte dat van de eerste keer. Binnen het kwartiertje was Teri er en vanaf dan wordt alles wat vaag. Ik ben onwel geweest de hele operatie en kan me niet meer herinneren dat Teri geboren werd, dat ze bij mij gelegen heeft of hoe ze eruit zag. Het leek wel dagen te duren voor ik terug bij haar op de kamer was. Mijn eerste echte herinneringen zijn van de volgende dag.
Wat er misliep tijdens de bevalling weet niemand helemaal zeker. Ik ben vooral blij dat mijn man bleef aandringen dat er iets mis was, dat de verpleegsters geduldig met me waren en dat uiteindelijk de gynaecoloog goed werk deed! Ze is er! Ze zit vol pit en leert me elke dag hoe een goede mama te zijn!
Ik heb enkele eerste keren van Teri die uit mijn geheugen zijn. Gelukkig zijn er heel veel andere eerste keren waarbij ik op de eerste rij zat en voor al die andere eerste keren heb ik ook al een kaartje!
Liefs,
Tess
Ps. Wil jij ook jouw verhaal delen? Neem dan contact met mij op.
No Comments