Gastblogger Marieke: Moederhart

Het is 3 december 2018 en ik heb echt naar deze datum uitgekeken. Finn is dan vier maanden en mijn verlof is officieel over. Daar waar mijn hoofd het voor mijn verlof niet meer deed en ik mijn werkdagen al kletsend doorbracht in plaats van productief, deed mijn hoofd het weer enigszins en had ik zin in werken en ritme. Ik kijk uit naar het weer vergroten van mijn wereld. Begrijp mij goed; ik heb genoten van vier maanden met mijn ventje. Die vier maanden heb ik nodig gehad om te herstellen van mijn bevalling, ons kindje te leren kennen en om weer een beetje het leven op orde te krijgen.

Na een onrustige nacht met Finn, liggen mijn man en Finn nog heerlijk te slapen als mijn wekker om zeven uur gaat. Ik druk hem uit tot half acht, maar helaas moet ik er toch uit. Ik geef Finn een kusje en een aai en ga naar beneden. Na een rondje met de honden, maak ik mij klaar. Ik geniet van de lange tijd dat ik onder de douche kan staan en als ik al mijn spullen wil verzamelen, kom ik erachter dat mijn werktelefoon kwijt is. Ja dat kan dus in ons volle huis. Geen idee waar ik die heb gelaten. Dan maar zonder werktelefoon starten. Halverwege de reis bedenk ik mij dat ik mijn kolfapparaat op het aanrecht heb laten staan en keer de auto om weer naar huis te rijden. Ik kan de verleiding niet weerstaan om te stoppen bij het tankstation om mijn favoriete koffie te halen. Onhandig zet ik hem op mijn dashboard en voordat ik het weet stoot ik hem op. Zonde van de lekkere koffie en nog meer zonde van mijn schone broek. 

Vol goede moed begin ik aan mijn werkdag. Ik ben blij om iedereen te zien en iedereen mij ook. Ik word bijgepraat over het afgelopen jaar en ik doe mijn best om alles op te slaan. Ik merk dat het mij heel veel moeite kost om mijn gedachten erbij te houden. Einde van de ochtend en begin van de middag ga ik kolven, maar ik heb werkelijk geen idee waar dat moet. Hulde aan de bodes die precies weten waar elk hokje in het gebouw voor is en zo eindig ik in de EHBO-kamer. Waar er thuis altijd prima productie was, blijkt er geen druppel uit te komen zonder mijn mannetje naast mij. Na minuten scrollen op mijn telefoon naar filmpjes en foto’s, komt er eindelijk iets op gang.

De dag tikt langzaam weg. Hoe leuk ik het ook vind om al mijn collega’s te zien, er was iets aan het knagen, iets dat ik nog nooit eerder heb gevoeld, een soort honger naar mijn kind.

Ik app mijn man nog eens en vraag om de zoveelste foto. Dat heb ik vandaag misschien wel vijf keer gedaan. Onrustig loop ik naar de koffieautomaat om nog maar weer iets te drinken te halen. Ik kan mijzelf na drie gesprekken niet meer concentreren, de koek is op. Ergens ben ik teleurgesteld in mijzelf, maar mijn collega verzekert mij dat dit erbij hoort. Ja, ja, het kan er wel bij horen, maar dat wil niet zeggen, dat ik het ook leuk vind. Om vier uur houd ik het niet meer en besluit mijn spullen te pakken en naar huis te gaan, waar twee mannen op mij aan het wachten zijn. Mijn twee mannen en daarvan zit er één in mijn moederhart. Dit is echt een héél groot kloppend moederhart.

Wie ben ik?

Ik ben Marieke, 35 jaar oud en moeder van baby Finn (6 maanden) en vrouw van Michel. Ik hou van een druk leven. Zo wonen wij samen met drie honden, twee katten, twee kippen en ben ik in de weekenden en vakanties veel te vinden in het Oosten van het land.