Je hoort toch blij te zijn als je zwanger bent? Maar blijdschap en de zogenaamde roze wolk is niet altijd vanzelfsprekend. Vrij veel zwangere vrouwen voelen zich regelmatig neerslachtig. En daar wordt zelden of nooit over gesproken. Want je hoort toch blij te zijn? Volgens onderzoek krijgt 7 tot 20 procent van de zwangere vrouwen te maken met een prenatale depressie die enkele weken tot maanden kan aanhouden. Dit is mijn verhaal…
State of mind
Sinds mijn zwangerschap ben ik lusteloos, heb ik een kort lontje (ja ook naar mijn kind toe) en heb ik nergens zin in… Ik ga wel leuke dingen doen met mijn gezin en ik geniet daar het ene moment meer van dan het andere, maar ik heb het mentaal zwaar te halen. Ik ben iemand die graag de controle houdt en erg perfectionistisch is en dat maakt het gewoon niet altijd ‘even’ makkelijk.
Zwanger again
Ruim 8 maanden geleden, Isabelle (onze eerste) was amper 10 maanden oud, kwam ik erachter dat ik zwanger was van ons tweede kindje. En ik kon eigenlijk alleen maar huilen. Ik was net weer mezelf, lekker aan het sporten en voelde me eindelijk weer Joyce. Ik was alles behalve klaar om weer een kind te krijgen. Begrijp me niet verkeerd, het was niet geheel ongewenst maar het was alles behalve gepland. We hadden net ons huis te koop staan en wilden nieuwbouw gaan kopen (oplevering zomer 2020) en Isabelle sliep alles behalve goed. We waren totaal niet bezig met de komst van een eventuele tweede. Sterker nog, we zeiden steeds vaker tegen elkaar dat één kindje toch ook goed was. Dat was al druk genoeg. Maar toch raakte ik onverwachts in verwachting. T
1e trimester
De eerste drie maanden was ik erg misselijk en moe. Veelal kon ik alleen maar op de bank liggen. Maar Isabelle liep ook nog rond en vroeg ook de nodige aandacht. Zo goed en kwaad als het kon stond ik op en probeerde ik een mama te zijn die zij nodig had. Gelukkig werkt manlief onregelmatig en op de momenten dat hij kon nam hij de zorg uit handen zodat ik even kon rusten.
2e trimester
In het tweede trimester maakte de misselijkheid en vermoeidheid plaats voor lusteloosheid. Ik had nergens zin in, was passief, voelde me moe en futloos, kon me maar moeilijk concentreren en (wat mij nog het meeste raakt) ik werd ongevoelig. Ongevoelig voor het gejammer en gedram van Isabelle. Ongevoelig voor positieve reacties omtrent mijn zwangerschaps en ongevoelig naar de foetus. Tot aan de 20-weken echo heb ik vaak gedacht dat ik dit niet wilde. En daar voelde ik me toen totaal niet schuldig over. Ik heb bij elke echo gedacht: Als het hartje nu niet klopt kan ik het nog weg laten halen. Waar ik wel ontzettend veel schuldgevoelens over had was het feit dat ik door deze zwangerschap niet de zorg en aandacht kon bieden die ik zou willen aan Isabelle. Vaak voelde ik me een slechte moeder en vond ik mezelf niet waardig om moeder te zijn. Isabelle verdiende beter dan dit. Ze verdient een moeder die voor haar kan zorgen, met haar speelt en haar liefde geeft.
3e trimester
Eenmaal in het derde trimester, na de 3D echo veranderde er iets. Ik keek naar de echo foto’s en voor het eerst vond ik het enigszins leuk dat er een tweede kindje op komst is. Isabelle is dol op andere kindjes dus een zusje die niet veel jonger dan zij is zou voor haar ook erg leuk zijn toch?
Niet veel daarna voelde ik me weer lusteloos. Alles was teveel. De zwangerschap an sich was teveel, het zorgen voor Isabelle was teveel en soms was opstaan zelfs teveel. Ik heb inmiddels een behoorlijke toeter met een grotere hoeveelheid aan vruchtwater dan gebruikelijk (polyhydramnion). En die zit behoorlijk in de weg (niet zo gek met ruim 37 weken zwangerschap. De kleine zit veelal helemaal bovenin tegen mijn diafragma te duwen en als ze dan wat lager ligt bevinden haar voeten zich met regelmaat bij mijn ribben (Ouch!) Wanneer Isabelle dan aandacht vraagt kan ik soms alleen maar huilen omdat ik er gewoon even klaar mee ben.
De laatste loodjes
Nog ruim 2 weken op de teller tot de uitgetelde datum. Nu durf ik inmiddels te zeggen dat ik gewend ben aan het idee dat er een tweede komt. Ook merk ik dat ik langzaam aan wat minder negatieve gevoelens heb. Ja het is fysiek zwaarder aan het worden maar geestelijk begin ik wat meer rust te krijgen. Ik bereid mezelf voor op de bevalling en nu ook de babykamer bijna af is krijg ik wat meer rust in mijn hoofd.
Mocht je jezelf herkennen in bovenstaande, negatieve/depressieve gevoelens hebben, lusteloos zijn of het mentaal zwaar vinden. Bespreek dit dan altijd met je verloskundige. Zij kunnen je wellicht helpen of verwijzen naar iemand die dit kan, zoals een coach of iemand anders met de juiste kennis. Je bent in ieder geval niet alleen…
Bedankt voor het lezen.
No Comments