We hebben al behoorlijk wat te stellen gehad met ons zoontje Senn. Van huilbaby tot ziekenhuisopnames, van reflux tot koemelkallergie. Van orthopedisch chirurg tot de dieetist. Soms grappen we wel eens dat wij elke afdeling van het ziekenhuis wel gezien hebben met hem. Er waren tijden dat wij vaker in het ziekenhuis te vinden waren dan thuis, je kan zeker zeggen dat wij een roerige periode gehad hebben.
Aan deze roerige periode kwam een eind toen ons zoontje buisjes kreeg, dit was het laatste zetje voor ons constant zieke kindje. Altijd maar oorontstekingen en altijd maar ziek, dit kon niet meer langer. Dus moesten er buisjes geplaatst worden! Een ingreep waar wij blij mee waren, maar er was één ding waar wij enorm tegenop zagen: de narcose. Dit druiste enorm tegen mijn moedergevoel in. Je kindje kunstmatig in slaap brengen, waarom hebben we hiervoor gekozen!?
Gelukkig was de ondersteuning en de begeleiding in het ziekenhuis enorm goed. We kregen veel uitleg, een mondkapje om te oefenen thuis en zelfs filmpjes die we konden kijken zodat we wisten wat ons te wachten stond. Op het moment dat ons zoontje buisjes kreeg was hij ongeveer anderhalf. Hem iets uitleggen ging hem dus niet worden, dus gingen wij spelenderwijs het mondkapje maar oefenen. Voor onszelf konden wij ons het beste voorbereiden door ons in te lezen en niet te gestrest zijn wanneer het zover zou zijn. Hmhm, makkelijker gezegd haha.. Op de dag zelf ging het tot de narcose prima. Senn vermaakte zich prima met het speelgoed, leek geen last te hebben van het feit dat hij nuchter moest zijn en vond het maar wat grappig dat ik in een soort eskimopak met hem mee mocht. Maar toen… Toen was het zover. We moesten de OK in en daar waren zooooooooooveel mensen. Zelfs ik was hierdoor een beetje perplex, laat staan een kindje van anderhalf.
Stiekem beleefde ik dit ook wel een beetje in een roes. Zoveel mensen om je heen die allemaal iets van je moeten. Senn mocht gelukkig nog even bij mij op schoot blijven met zijn knuffeltje, maar toen het mondkapje inclusief slang dichterbij kwam, was het gedaan met de pret. Senn werd enorm verdrietig en stribbelde tegen, helemaal logisch. Dit was zo sneu en erg om te zien, we moesten hem enorm goed vasthouden en het kapje rond zijn mond zien te krijgen. Door het vele huilen, waar hij in bleef hangen, kon hij geen goede ademteug nemen en het duurde heel lang voordat hij wat rustiger werd en kon gaan slapen. Wat was dit naar! Uiteindelijk werd hij slapper en namen ze hem van mij over, werd hij op de OK tafel gelegd en moest ik weggaan. Ik keek nog achteruit en dat aanblik vind ik nog steeds enorm verdrietig: een klein, hulpeloos mannetje in een OK ruimte op een enorme tafel met veel te veel mensen. Mijn moederhart huilt.
Gelukkig ging alles goed, maar de gedachte aan dit moment, nooit meer!
Liefs,
Erin
No Comments