We hebben lang getwijfeld of Finn naar een gastouder zou gaan of de crèche. De gastouder leek persoonlijker, één persoon, dat laatste vonden we ook wel spannend. Wat als het toch niet meer klikt, maar je kind is wel gewend? Je haalt hem dan toch niet weg.
De crèche is bij ons om de hoek en toen we er gingen kijken vond ik het niks en Mich ook niet. Al die bedjes, al die kinderen, maar er waren ook voordelen: het is om de hoek en je bent niet afhankelijk van één persoon. We gingen voor de crèche met de kanttekening dat wanneer het toch niet goed zou voelen we naar een gastouder zouden zoeken.
De eerste wenochtend vond ik spannend, maar ook stiekem heerlijk en ik hoefde niet eens te huilen. Ik plofte neer op de bank bij de buurvrouw voor koffie en had een heerlijke ochtend. Vol vertrouwen bracht ik hem de week erop voor het eggie.
Nu zes maanden later ben ik zo gelukkig met de crèche en Finn ook. Ik kan aan hem niet merken of hij thuis is geweest, bij mijn ouders of op de crèche. Hij is bijna altijd vrolijk als we hem ophalen. Mijn man en ik genieten van de ophaalmomenten, want die doen we eigenlijk bijna altijd samen.
Wanneer Finn terugkomt van de crèche heeft hij altijd wel weer wat geleerd. Onze favoriet is nog steeds het zwaaien. Hij leert daar dingen en ontdekt nog meer dan thuis. Hij is geïnteresseerd in andere kindjes en gewend aan zijn juffies. En wij? Wij zijn inmiddels gewend aan de crèche-structuur en nemen hem stiekem over. Zijn juffies zijn stoerder dan wij, want zij starten gewoon met korstjes, water, langere slaapjes, brood, crackertjes en minder flessen. En zo niet dapper als wij zijn nemen dat over. Ik vind dat fijn, vertrouw op zijn juffies en daardoor een beetje meer op mijzelf.
Ik hoop voor Finn, maar ook een beetje voor onszelf dat hij héél lang van deze juffies mag genieten.
Liefs,
Marieke
Ps. Wil jij ook gastblogs schrijven voor Miniliefde? Neem dan contact met mij op!
No Comments