Hoi allemaal!
In mijn vorige gastblog ben ik geëindigd bij de bevalling die begon na een zwangerschap van 39 weken en 4 dagen, in de nacht van 16 op 17 september 2017. Een bevalling die al met al zo’n 36 uur heeft geduurd!
Die nacht braken mijn vliezen om een uur of 3. Althans, het was een ‘hoge vliesscheur’. Een wat? Een hoge vliesscheur. Dat kun je vergelijken met een glas dat te vol is; dat gaat op een gegeven moment overlopen. Bij mij zat er klein scheurtje waar precies één scheut vruchtwater uit kwam. En toen was het klaar. Maar omdat ik me helemaal kapot was geschrokken zijn we na een telefoontje naar het ziekenhuis vertrokken. Daar aangekomen moest de gynaecoloog vruchtwater opvangen om te kijken of dat schoon was, maar je raadt het al: er kwam niks. Geen druppel. Ik ben springend door de gang van het ziekenhuis gegaan maar er gebeurde helemaal niks meer. Om 12 uur op 17 september 2017 waren we dan ook weer thuis, een illusie armer. Ik hoopte echt dat het ging gebeuren maar niets was minder waar. Met een afspraak op zak om dinsdag 19 september ingeleid te gaan worden ging ik thuis heel hard zitten hopen dat het voor die tijd alsnog vanzelf zou gaan beginnen.
En jawel: maandagochtend om een uur of 5 kwamen de weeën. Heel rustig, niet eens echt heel pijnlijk, maar aangezien ik voor medische redenen toch in het ziekenhuis moest bevallen zijn we wel alvast die kant op gegaan. Vanaf toen ging werd het een stuk minder grappig om te bevallen. Door de weeën moest ik overgeven, totdat er niks meer dan gal uit kwam. De verpleegster zei dat dit een zware rit ging worden op deze manier en ze vroeg of ik een ruggenprik wilde. Het is dat de anesthesist er heel snel was, anders had ik dat ding zelf wel gezet. Wat een hemelse uitvinding is dat zeg! Ik kreeg hem met 2 centimeter ontsluiting, viel in slaap, en werd wakker met 9 centimeter. En toen begon het pas echt. Althans, dat is wat de gynaecoloog zei. Door die prik voelde ik helemaal niks meer, geen weeën of andere pijntjes. Maar ook geen persdrang, wat vrij essentieel is om een kindje eruit te krijgen. Ik lag toch al aangesloten op van alles en nog wat, dus een weeënmonitor kon er ook wel bij. Daarop zie je schijnbaar in golven wanneer er een wee komt en daardoor kun je op commando persen. Behalve vreselijke kramp in mijn been en een hoofd als een tomaat die elk moment kon ontploffen heb ik niks gevoeld van de bevalling. Met een zuignap gehaald was ze daar dan éindélijk, maandag 18 september 2017 om 19.02 uur: Amélie Feline, ruim 3600 gram en kerngezond!
Voor iedereen die nu jaloers is op de zo goed als pijnloze bevalling: niet doen. Nergens voor nodig. De lichamelijke ellende die erna volgde heeft een hoop van dat plezier tenietgedaan. Ik zal het kort houden, maar het komt erop neer dat de knip die ze gezet hebben gehecht is door een stagiaire (wel een stagiaire gynaecologie, alhoewel een stagiaire uit de bouw ook had gekund gezien haar gebrek aan precisie), de hechtingen te vroeg verwijderd zijn door mijn verloskundige en de boel vervolgens opnieuw gehecht moest worden dwars door een ontsteking heen.
Oh ja, en door de ruggenprik heb ik de eerste paar uur na de bevalling niet kunnen plassen waardoor er een katheter in moest. Geen pretje, zeker niet wanneer de ruggenprik is uitgewerkt maar de blaas nog steeds niet begrijpt hoe het allemaal werkt.
Inmiddels zijn we ruim anderhalf jaar verder en het lichamelijk herstel is nog niet helemaal zoals ik zou willen. De eerste maanden dacht ik dat het nooit meer goed zou komen, inmiddels heb ik me erbij neergelegd dat het is wat het is. Amélie is een superblije, heel pittige en gezonde meid van bijna 19 maanden en dat is wat telt. Dat je daar wat voor over moet hebben is een gegeven en ik zou het zo weer doen. En nog eens en nog eens, want ik zou best wel wat kinderen willen als dat ons gegeven is. Maar misschien moet ik dat eerst eens met mijn man overleggen 😉
Lieve groet,
Chrissie
No Comments