Sinds het Corona virus ons land binnen gedrongen is slaap ik onrustig. Onrustig door gezondheidszorgen om mijn (schoon )ouders, lieve broer en buurvrouw. Ik weet dat ze thuis blijven en voor nu veilig zijn.
Wij zelf hebben niks te klagen. De jongens van Anne hebben ieder een rustige kamer met een eigen bureau. De eerste dag was het even flink zoeken maar inmiddels hebben we een lekker ritme te pakken. De kinderen doen erg hun best en werken zelfstandig waar ze kunnen. Bovendien zijn ze goed gemutst en hebben ze geen ruzie. Ik ben dan ook enorm trots op ze! Kinderen nemen het zoals het is en zijn flexibel genoeg om zich aan te passen.
Elke dag krijgen ze genoeg fruit en groenten naar binnen om gezond te blijven. We houden ze ook zo fit mogelijk door kinder work-outs te doen. En geloof me, de jongens hebben tonnen van energie. Die zullen ze toch ergens kwijt moeten. Er wordt hier dus geregeld gesprongen op SnolleBollekes ‘De vloer is lava’ en ‘links rechts’. Het is voor ons schakelen om zelf fulltime thuis te werken, de kids van scholing te voorzien, boodschappen, huishouden en dergelijke. Aan het einde van de dag zijn Anne en ik moe, uitgeteld om precies te zijn. We duiken vaker vroeg in bed. De sfeer zit er goed in, een enkele keer mopperen op elkaar daargelaten. Financieel hebben we (nog) geen zorgen. Anne heeft een vast salaris en als zzp-er word ik, weliswaar vertraagd, doorbetaald.
Eigenlijk gaat het zo goed dat ik geen reden heb om wakker te schieten. En tóch lig ik vaak wel. Ik denk aan mijn gezinnen die ik begeleid. De gezinnen waar de druk enorm hoog is nu de kids fulltime thuis zijn. Anne en ik snappen de leerstof van de jongens, maar dit geldt niet voor iedere ouder. Dit is zeker niet vanzelfsprekend. Geregeld heb ik een huilende ouder aan de lijn die het niet meer ziet zitten.
Soms krijg ik ‘s nachts buikpijn, omdat ik denk aan de kindjes die nu thuis niet veilig zijn en voor wie school hun enige rust moment zonder geweld is. Ik denk aan de kinderen die het nu heel zwaar hebben. Een traan rolt over mijn wang. Het doet me verdriet, ik voel me machteloos, omdat ik nu minder kan doen voor deze kwetsbare kinderen die ik begeleid. Voor sommigen is mijn komst een lichtpuntje, een moment zonder verdriet en geweld. Mijn hart gaat uit naar deze kinderen.
Soms lukt het me niet om een tijdslot te krijgen bij onze boodschappen bezorg service. Dat is vervelend, maar lang niet zo lastig als voor de gezinnen die het met heel weinig middelen moeten doen. Ik denk aan alle gezinnen die dagelijks de afweging maken wat ze gaan eten én of er wel eten is.
Noem me een ei, een emo mens… tja dat zal allemaal vast waar zijn. Toch besef ik me goed hoe goed wij het hebben en hoe andere gezinnen strugglen om het hoofd boven water te houden. Dit besef doet pijn.
Op mijn eigen manier draag ik mijn steentje bij. Ik ben voor al mijn cliënten non stop bereikbaar. Ook heb ik ze een vrolijk steuntje in de rug gestuurd in de vorm van tulpen. Ik heb daarnaast mezelf opgegeven om eenzame mensen te bellen. Mensen die niemand zien of spreken. Gewoon even een praatje kunnen maken kan juist nu heel fijn zijn. En lekker kletsen kan ik als de beste dus ik doe dit graag. Kleine moeite, groot plezier! Meer dan mijn best kan ik niet doen, maar soms wil ik zoveel meer …
Liefs,
Thilata
No Comments