Vandaag geef ik het woord aan Delphine, een mama uit België. Haar dochtertje Noor (geweldige naam!) heeft last van reflux: “Ik huilde meer dan mijn kindje.. ik kon niet meer.”
Ik zal mezelf eerst even voorstellen, vooraleer ik jullie een intiem kijkje geef in mijn leven. Ik ben Delphine, age unknown, mama van een prachtig mooi meisje genaamd Noor (jaja, ik ben misschien wel wat bevooroordeeld). Een schat van een dochter, die ik samen grootbreng met de man van mijn leven. Huisje, tuintje, boompje is zowat mijn uitgekomen sprookjesverhaal.
Op 2 augustus 2018 was ze er dan eindelijk. Ter wereld gekomen tijdens een hittegolf (of eerder een echte hittezomer). Dit schattig roze wezentje die onze wereld op z’n kop zou zetten, want ja hoor, dat deed ze keihard! Net daarom wil ik mijn verhaal hier even neertypen, ik zoek zelf maar al te vaak het internet af naar ervaringen van andere mama’s. Waarom zou ik dan ook niet mijn steentje bijdragen?
Dus lieve mama’s (én papa’s ook natuurlijk), hopelijk hebben jullie er iets aan! Al heb ik er maar eentje een hart onder de riem gestoken. Want naast alle ups & downs die je als newbie ouder meemaakt, kregen wij (en vele anderen) er een extra’tje bij. Het is al wat de klok slaat tegenwoordig, je hoort niks anders. Kan je het al raden? Ja, het is die verdomde refluxziekte!
Hoe vaak kregen wij in het begin niet te horen;
“Wenen, dat hoort erbij.” – Maar ze weent niet, ze krijst.
“Elk kind heeft een huiluurtje.” Nee, het is echt geen uurtje, het is de hele dag.
“Er is er eentje niet content hoor, ze zal honger hebben.” – Euh weeral nee, ze heeft net eten gekregen.
Zo kan ik blijven doorgaan en dat deden we ook. Eerst 6 weken lang, want ik las dat het ergste huilen na die eerste 6 weken afneemt. Maar ook na die 6 weken was er altijd wel iets waardoor we dachten ‘morgen zal het beter gaan’. Want rond 8 weken heb je ook die zware Oei, ik groei-sprong. Dan was het dat weer. Zo bleven we eigenlijk veel te lang aanmodderen, de kinderarts zei letterlijk; ‘je hebt een klinisch perfecte baby, ze eet goed en ze groeit goed. Ik kan alleen afgaan op jullie verhaal en dat doet me inderdaad denken aan reflux’. Ze bedoelde het goed maar zo voelde ik me nog meer gefaald, zit dit dan allemaal in mijn hoofd? Dit heb ik me meermaals afgevraagd, nog het meest als ze dan eens lekker lag te slapen (voor een halfuurtje, want ja, mijn mooie baby slaapt ook helemaal niet goed. Maar dat is dan weer een ander paar mouwen!).
Wat was nu eigenlijk ons verhaal? Een schattig roze wezentje dat maar huilde, huilde en huilde…
Ze krijste de longen uit haar lijfje, soms direct na een voeding en soms pas een uur later. Ze gaf haar melk terug en we hoorden haar dit s’ nachts wegslikken (dat hoorden we trouwens al in het ziekenhuis). Ik zal nooit de woorden vergeten van onze vroedvrouw in die eerste dagen thuis; ‘reflux, daar zit je plots middenin, dan word je wakker met het gevoel hoe zijn we hierin terecht gekomen?’. Op een bepaald moment kon het niet meer, ik huilde bijna meer dan mijn baby, een bijna onmogelijke taak. Er moest iets gebeuren want ook een osteopaat bracht geen verbetering voor ons en we spraken af met de kinderarts om een PHmetrie meting te laten uitvoeren. Ik wilde mijn kind geen zware medicatie geven zonder zeker te zijn dat het om reflux ging. We brachten een volledige dag en nacht door in het ziekenhuis, Noor met een buisje in haar neus tot aan haar maag en mama met het registratiebakje in de hand. Zo konden ze meten hoe zuur de maaginhoud was die terugkwam. Ik wachtte angstig de resultaten af want wat als het geen reflux is? Heb ik dan ‘gewoon maar’ een huilbaby? Hoe houd ik dit dan nog vol? De kinderarts stelde ons gelukkig meteen gerust; dit was heel duidelijk reflux, ze had te veel zure opstoten, sommigen duurden zelfs langer dan 5 minuten (stel je eens voor, zure maaginhoud in je slokdarm gedurende 5 minuten!). Zo startte ons kleine meisje met maagzuurremmers en na wat trial & error, staat ze nu op de juiste dosis. Ik was altijd jaloers als ik hoorde hoe anderen plots een andere baby kregen, gelukkig mag ik het nu zelf ook meemaken. Ze is een goedlachse vrolijke meid van bijna 5 maanden!
Wat heeft het met mij gedaan, dit hele refluxgebeuren? Het heeft me een stukje van mezelf gekost, dat ik nog steeds aan het proberen terugvinden ben. Tijdens de ergste periode gingen we maar door en door. Je staat er nauwelijks bij stil, je gaat in overlevingsmodus. Toen het dan eindelijk beter begon te gaan, voelde ik me anders. Ik voelde me zo intens moegestreden. De voorbije maanden haalden me in en ik steunde heel erg op mijn man. Als hij thuis kwam van het werk, was het dan ook zijn taak om even over te nemen. Als Noor nu huilt, dan is het normaal gehuil. Maar dan komen bij mij die vreselijke weken terug en geraak ik soms wel even overspoeld door de gedachte; ‘oh nee, hier gaan we weer’. Van daaruit hebben we besloten dat onze lieve schat al 2 dagen in de week naar de opvang gaat, om mezelf even ademruimte te geven. Dus nee, lieve mensen, ik moet pas binnen een paar weken terug gaan werken. Geef me alsjeblieft niet nog meer schuldgevoel dat ik thuis ben en mijn grootste schat in de opvang…
Ik zou nog zoveel kunnen schrijven maar ik denk dat ik het hier nu wel beknopt heb samengevat. Het is mijn wens dat jullie er steun in vinden. Wie en waar je ook bent, je bent niet alleen in dit refluxverhaal!
Lieve groetjes,
Delphine
No Comments