2018! Een jaar voorbij, en hoe? Vorig jaar rond deze tijd stonden we aan het begin van een moeilijke periode. Een kindje dat overmatig huilde, artsen die geen gehoor gaven en ik was bekaf. Radeloos en hopeloos met een baby van 3 weken oud, hopend op een beter nieuwjaar.
Het nieuwe jaar bracht niet gelijk veel goeds, maar gaf wel hoop. De hoop voor een oplossing en een blijer kindje. Het kostte ongeveer 4 a 5 maanden, 6 ziekenhuisopnames en heel wat frustratie, maar eindelijk kon het genieten beginnen in 2017. De koemelkallergie en reflux waren onder controle, met zo nu en dan een flinke terugval, maar het was te handelen.
Toen de rust er was, Senn stabiel bleef, was het voor mij even klaar. Ik was moe, op en er was nul energie over. De zwangerschap was vermoeiend geweest, maar de moeilijke tijd daarna nog veel meer. Ik had wat tijd voor mezelf nodig, vooral na een stressvolle verhuizing die ook nog tussendoor kwam. Ik kwam thuis te zitten van mijn werk en besefte dat het op deze manier niet meer ging. Rust en veel praten deed wonderen, ik vond een leuke baan en kreeg mezelf er weer een beetje bovenop.
Ook heb ik in 2017 enorm veel lieve en leuke mama’s leren kennen, via Facebook en via Instagram. Ik kon herkenning scheppen en soms schaamteloos klagen.
3 december vierden we Senn zijn verjaardag, eindelijk een dreumes! Wat was ie verwend. Net als met sinterklaas en kerst, maar die kleine verdiend dat. Tussendoor ben ik zelf nog 24 geworden, heb ik mijn scriptie gemaakt en werd konijntje guus toegevoegd aan het huishouden.
2017, je was rumoerig, pittig en soms stom. 2018, ik kijk naar je uit!
Liefs,
Erin
No Comments