Je wenst het niemand toe: een huilbaby. Je kunt je er totaal niets bij voorstellen tot het moment dat je er middenin zit. Ineens besef je dat jij die ongelukkige ouder bent met een huilbaby en de onzekerheid komt op.
Want hoe je het ook wendt of keert, je voelt je als ouderzijnde enorm schuldig en onzeker. Je kindje is ontroostbaar en je kan er precies niets tegen doen. Geloof mij: HET LIGT NIET AAN JOU! Soms zit er een reden achter het huilen, zoals bij ons met Senn zijn koemelkallergie en reflux, maar heel vaak zit er ook geen reden achter. Dan is het ‘gewoon’ zo.
Ermee dealen is zwaar, je gaat op de automatische piloot en het is overleven met je newborn. Niets een roze wolk, maar gitzwart. Been there, done that. En nog krijg ik kriebels bij het horen van een baby die huilt, al alarmbellen gaan dan af bij mij. Vreselijk.. Komen we er ooit overheen? Misschien als de tweede ‘makkelijk’ is, maar die stap durven we nog niet.
In ieder geval, ik heb er al vaak over geschreven, maar nu klets ik erover. Bekijk hieronder ons verhaal over een huilbaby.
En! Heb je een schouder nodig? Iemand om tegen te klagen? Tips? Ideeën? Stuur me gerust een mailtje of berichtje via Instagram.
Liefs,
Erin
No Comments