Wetende dat de meeste vrouwen bij hun eerste kindje (ruim) na de 40 weken pas bevallen en de verloskundige zei dat het nog wel een week kon duren.. Had ik niet verwacht dat de voorweeën het ‘echte’ begin waren.
Ze begonnen op vrijdagochtend en kwamen niet vaker dan vijf keer per uur. De pijn van die krampen viel erg mee: het voelde als heftige menstruatiekrampen, maar omdat ze niet doorzette en zelfs afzwakte ben ik op zaterdagavond ‘gewoon’ naar een basketbalwedstrijd gegaan. Als toeschouwer uiteraard 😉 Toen we rond 23:00u thuis kwamen hebben we nog een filmpje gekeken en is mijn vriend, Pim, gaan slapen.
De ‘voor’weeën waren toen al een paar uur weg, maar ik kon niet slapen door een soort rommelend gevoel in mijn buik. Rond 00:30u ben ik m’n bed uitgegaan en in de woonkamer gaan zitten omdat die krampen terug waren. Nog geen half uur later werden ze zo heftig dat ik ben gaan timen. Rond 01:30u heb ik Pim wakker gemaakt. We zijn samen verder gaan ‘timen’ en toen ik al ruim een uur hele regelmatige, heftige weeën had heeft Pim de verloskundige gebeld. De weeën hielden 1 tot 2 minuten aan en kwamen elke 3 tot 4 minuten.
Tussen kwart voor 3 en 03:00u heeft de verloskundige mijn ontsluiting gecheckt en ik zat toen -pas- op 3cm! Ze vond m’n weeën heftig genoeg om te blijven. Godzijdank. Moet er niet aan denken dat ze toen weer naar huis zou zijn gegaan..
Ik heb altijd gezegd dat ik een natuurlijke bevalling wilde, maar wel in het ziekenhuis. We waren net verhuisd en ons appartement was echt niet bevalling proof. Inmiddels waren die weeën zo heftig en pijnlijk dat ik per se al naar het ziekenhuis wilde voor pijnstilling. Wist ik veel dat je met 3cm normaal niet al naar het ziekenhuis gaat, maar goed. Inmiddels had verloskundige net aan Pim uitgelegd dat het per cm ontsluiting ongeveer een uur zou duren..
Terwijl ik puffend, zuchtend en steunend de steeds krachtiger wordende weeën bleef opvangen, is Pim wat spullen gaan pakken. Ik had met m’n warrige hoofd namelijk wel 4 onderbroeken voor mezelf ingepakt, maar geen jas of muts voor de baby. Oeps.
Ook heeft ie mijn mama vast gebeld. De planning was om haar te bellen met een cm of 7/8. Maar goed, wat moet je ook in hemelsnaam met een planning voor je bevalling, haha. Eenmaal alles ingepakt en gedaan zat ik al in een soort bubbel. Bijna alles wat werd gezegd ging een beetje langs me heen. De weeën waren een beetje anders geworden. Het was inmiddels tegen half 4 en eenmaal in de hal, klaar om weg te gaan, kreeg ik persdrang.
M’n vliezen zijn op de galerij of in de lift gebroken.
Toen ik redelijk beteuterd tegen de verloskundige zei dat d’r auto nu wel vies zou worden zei ze: “Ach meis, daar heb ik leren bekleding voor”.
Dus wij in die auto, op leren bekleding, met persweeën. Ik heb de verloskundige beloofd dat ik zou wachten tot ik op een bed lag. “Lieve Laura, deze baby komt niét ter wereld in de auto! En ook niet op de parkeerplaats, dus je moet nu PUFFEN” zei ze. Toen we over de 2e drempel reden verzekerde ze me dat dit de laatste was en ik me weer kon focussen op het puffen. Little did she know dat ik gewoon zag dat we er nog minstens 3 te gaan hadden.
Rond 03:45/04:00 lag ik eindelijk op dat bed. Ik heb elke houding geprobeerd om maar niet te hoeven liggen.. Liggend baren heb ik altijd zo maf gevonden. Poepen doen we toch ook niet liggend?! Mijn moeder kwam 20 minuten later aan op de verloskunde afdeling. Toen ze vroeg welke kant ze op moest riep de verpleegkundige: “ GA MAAR SNEL!” Redelijk verbaasd liep m’n moeder de kamer binnen.. We waren immers toch pas net binnen? De tijdschriften die ze had meegenomen om de tijd te doden hebben we dus ook niks aan gehad.
Na een tijdje prutsen met allerlei houdingen ben ik op de baarkruk gaan zitten. Ik moest en zou de zwaartekracht met me mee hebben. Pim zat achter mij en na een paar persweeën vroeg ik moedeloos hoe lang het nog zou gaan duren. Nu ben ik echt niet kleinzerig, ik baalde flink van het feit dat ik het hoofdje steeds voelde terug schieten. Had echt het gevoel dat ik al uuuuuuuuren bezig was voor jan lul, omdat ze steeds terug schoot. De verloskundige legde uit dat het nog wel een uur kon duren, maar dat dat helemaal aan mezelf lag.
Toen ging er een knop om. Persen zou ik. Na drie persweeën werden m’n benen blauw en ging het te snel volgens de verloskundige. Volgens haar zette ik zóveel kracht ineens, dat ik de baarkruk niet meer nodig had. Dus ben ik alsnog op bed gaan liggen. Nog eens twee persweeën later stond het hoofdje. MAN WAT BRANDT DAT ZEG! Maar ein-de-lijk schoot ze niet meer terug. Dit voelde als een ware overwinning. Door de adrenaline, hormonen en pijn voel je je zo zweverig..
Met nog twee persweeën was Julie er. Om 04:48, na een bevalling van zo’n vier uur, is ons meisje geboren. Ruim 39 weken ben ik zwanger geweest van Juul. Ze is het mooiste cadeautje ooit.
Nooit bedacht dat je voor de placenta ook nog echt hard moest persen.. En omdat ik zo’n snelle bevalling had, heb ik nog vier dagen hele heftige naweeën gehad. Nu zijn er nog wel meer dingen waar bijna niemand het over heeft, maar wel bijna iedereen last van krijgt.. maar dat zal ik je besparen 😉
Liefs,
Laura
Wil jij ook jouw bevallingsverhaal delen? Stuur dan even een berichtje!
No Comments