Ik heb besloten om mijn verhaal te vertellen, omdat ik vind dat er te weinig over gepraat wordt. Jarenlang was dit mijn eigen geheim en niemand wist dit. Logisch, trots kan je er niet op zijn. Toch is de stap voor mij (nog) te groot om dit openbaar te doen, zo ben ik niet dus daarom doe ik dit via een andere weg.
Slechte relatie met eten
Ik heb vanaf mijn puberteit al een slechte relatie met eten gehad. Ik kwam aan, viel af, kwam aan, viel af. Maar dat was wel anders dan nu. Ongeveer 6 jaar geleden kwam ik er achter dat mijn eetgewoontes niet normaal waren, maar ik kon ze nog wel goed onderdrukken en ik had ze onder controle. Maar ik denk zo’n 2/3 jaar geleden kwam ik erachter dat het niet normaal was, het begon met emotie eten, maar dat veranderde, het maakt niet uit wat er aan de hand was of hoe ik me voelde, ik at wanneer ik zin had en waar ik zin in had. En nee, niet 1 blokje chocolade of een bakje chips, of een frikandel. Nee, zo’n “eetbui” bestond bijvoorbeeld uit: een zak chips, pak koekjes én een reep chocolade. Jarenlang heb ik dit nooit met iemand gedeeld, niet met mijn ouders, broer, andere familieleden en zeker niet met vrienden. Ik woonde samen, maar dit deed ik gewoon als ik dan alleen thuis was en verstopte de verpakkingen onder in de prullenbak, zodat niemand iets gezien had. Maarja, de kilo’s vlogen eraan en toen besloot ik rigoureus af te gaan vallen en dat deed ik, ik ben een dieet gaan volgen en viel 21 kg af in 3 maanden tijd, ik was zo blij, kreeg heel veel positieve reacties, ik vond mezelf weer mooi en ik was gezond.
Helaas zat die 21 kilogram er binnen een half jaar weer aan. Mijn relatie ging over en ik ging weer alleen wonen. Toen ben ik na anderhalf jaar weer met hetzelfde dieet begonnen en ik viel dertien kilo af. Uiteindelijk ben ik gestopt, ik stond er niet meer achter en drie shakes op een dag vielen mij erg zwaar. Ik heb daarna van alles proberen te volgen, zoals een koolhydraatarm (Sonja Bakker) dieet, maar het lukt mij niet om dat vol te houden. Ik haatte mijzelf en het was zo vermoeiend. Steeds meer besefte ik dat er iets niet klopte, waarom kan ik het niet? Waarom gaat het steeds mis? Waarom hou ik niets vol? Waarom heb ik dit? Hoe kom ik hier vanaf? Mijn eetbuien werden steeds groter en ik had ze steeds vaker, als ik niks in huis had ging ik naar de winkel en kocht ik alles waar ik trek in had, als de winkel al dicht was reed ik gewoon naar het tankstation. Het begon een beetje op een verslaving te lijken.
Klaar mee.
Afgelopen november (2018) was ik er helemaal klaar mee en wist ik dat ik dit gevecht niet in mijn eentje kon winnen. Er moest iets gebeuren. Ik had besloten om een afspraak bij mijn huisarts te maken. Daar heb ik mijn verhaal verteld. Zij adviseerde mij om het wel met mijn familie en vrienden te delen, want dat zou opluchten. Ik moet zeggen dat was in het begin ook zo, ik had ook het idee dat de mensen om me heen, mij meer begonnen te begrijpen en ook begrepen waarom ik toch steeds weer aan kwam in gewicht. Maar toch aan het einde van de rit, was het mijn dagelijkse strijd die ik moest voeren. En het is moeilijk voor andere mensen om te begrijpen wat het precies inhoudt. Wat natuurlijk logisch is maar wel pijnlijk, want je hoopt dat je naaste je kunnen helpen maar dat kunnen ze niet. Zo zei mijn vader bv: “Kan je niet een stuk gaan wandelen of mij opbellen als je een eetbui voelt aankomen”. Nee, zo werkt dat dus niet, dan is het al te laat.
Naar de huisarts
Door de huisarts ben ik doorverwezen naar een eetkliniek in Amsterdam. Begin december kon ik daar terecht en moest ik testen doen, bloed laten afnemen, vragenlijsten invullen en mijn verhaal doen. Toen hebben ze mij verteld dat ik een eetbuistoornis heb (binge eating disorder). En een behandeling nodig was. Oké die kwam even binnen, aan de ene kant dacht ik: zie je wel mijn gevoel klopte, mijn eetgewoontes kloppen niet en er is dus echt wel meer aan de hand, maar aan de andere kant dacht ik: hoe kom ik hier in godsnaam vanaf!? Het is zo sterk. Sterker dan ikzelf. Na 2 weken kon ik terecht om het behandelplan te bespreken, mijn moeder ging mee. Het traject zou 40(!) weken duren. De eerste 4 weken moet ik 2 keer per week naar de kliniek voor therapie, de andere 16 weken moet ik 1 keer per week naar de kliniek voor therapie. En dan is er nog 20 weken een na behandeling. Ook vertelde ze me dat er een lange wachtlijst was dus waarschijnlijk kon ik pas in mei 2019 starten. Pffff, hoe moet ik nu al die maanden volhouden, dat red ik echt niet meer in mijn eentje. Ik wil zo snel mogelijk geholpen worden. Dat is wat ik dacht. We zijn nu mei 2019 en ik heb vorige week gehoord dat ik zoals het er nu naar uit volgende maand kan starten met mijn therapie.
Ik hoop dat er mensen zijn die zich herkennen in mijn verhaal (naja, hoop is een verkeerd woord) maar ik wil dat die mensen weten dat ze niet alleen zijn en dat het goed is om hulp te vragen. Je bent niet alleen.
Liefs.
Ps. Wil jij ook jouw verhaal delen? Kijk dan even hier.
No Comments